Episode 7
1262 คำ
เฟย์กับวินมาดูหนังกันที่ห้องรับแขก และเฟย์ก็จงใจเปิดหนังผีดู ทั้งที่ตัวเองไม่ชอบหนังผีเลย
“มึงไม่ชอบดูหนังผีไม่ใช่เหรอ?” วินสงสัยจึงแย้งถามออกไป
“อืม ก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
“กูว่าดูเรื่องอื่นไหม?”
“ไม่! กูจะดูเรื่องนี้ เห็นณิชาบอกว่าเรื่องนี้สนุก” เฟย์ยืนกรานที่จะดู
“ไม่กลัว?" วินเลิกคิ้วถาม
“มีมึงอยู่กูไม่กลัวหรอก” คำตอบของเฟย์ทำให้วินถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย
เฟย์แกล้งทำรีโมทตก ก่อนจะก้มลงไปหยิบแบบยั่วๆ จนเห็นเนินอกอวบโผล่ออกมา
“อุ๊ย! รีโมทตก” นั่นเลยทำให้วินเบนสายตาไปทางอื่น พร้อมกับพ่มลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ
ทั้งสองนั่งดูหนังผีกันอยู่บนโซฟาตัวยาว บรรยากาศในหนังดูวังเวง และน่ากลัว บางทีก็มีผีน่ากลัวๆ โผล่มาให้ตกอกตก`ใจ บางทีก็มีเสียงเอฟเฟคที่ได้ยินแล้วอกสั่นขวัญแขวน
เฟย์ได้แต่แอบคิดในใจว่าตัวเองมันคิดถูกหรือผิดกันนะที่เธอเปิดหนังเรื่องนี้ดู เพราะเธอกลัวมากๆ แต่พอนึกถึงแผนการเธอก็ต้องอดทนดูต่อไป แต่เธอก็ปิดตาแทบทั้งเรื่อง
ในระหว่างที่กำลังดูหนัง เธอก็มีแกล้งตกใจกลัวจนไปกระโดดเกาะแขนของวินแน่น
“ว๊ายยย กรี้ดดดด”
วินได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อ ทนยุบหนอพองหนออยู่ในใจ จนกระทั่งจู่ๆ เฟย์ก็ทรุดตัวลงมานอนหนุนตักวินน่าตาเฉย
“เฮ้ย! ทำอะไร?” วินถามออกไปด้วยความตกใจ
“ขอหนุนตักหน่อย…นั่งดูแล้วมันเมื่อย”
นั่นเลยทำให้วินนั่งตัวแข็งทื่อกว่าเดิมอีก และวินนั่งตัวแข็งดูหนังไปแบบนั้น โดยมีเฟย์นอนหนุนตักอยู่ ดูไปได้สักพักก็ไม่ได้ยินเสียงร้องของอีกฝ่าย ก่อนที่จะพบว่าเฟย์หลับไปแล้ว
ซึ่งมันก็เป็นเวลาเกือบเย็นแล้วนั่นแหละ…วินก็เลยอุ้มเฟย์ให้ไปนอนดีๆ ในห้องนอน
พอเขาวางเธอลงก็เกลี่ยปรอยผมของเฟย์พร้อมมองด้วยสายตาเอ็นดูไปด้วย พร้อมกับกระซิบเบาๆ ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินก็ตาม
“มึงไม่รู้เลยใช่ไหมว่ากูต้องทนขนาดไหน... มึงคิดว่ากูไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นเหรอ?”
วินถอนหายใจ พลางหมุนตัวออกจากห้อง ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนดูรายชื่อผู้หญิงในเครื่อง แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจยาวๆ เพราะทำอะไรไม่ได้ เลยได้แต่เก็บมือถือกลับไปดังเดิม
เช้าวันต่อมา
เฟย์ไปเรียนพร้อมกับวิน โดยที่วินขับรถ BMW สีดำเงารุ่นท็อปไปส่งที่คณะฯ
เฟย์มาถึงคณะฯ โดยที่วินมาส่ง พอมาถึงก็เจอณิชาที่กำลังยืนรออยู่ก่อนแล้ว ณิชาจำรถของวินได้ก็โบกมือหย็อยๆ เรียก
พอวินจอดรถ และเฟย์กำลังจะลง วินก็หันมาถาม
“เลิกกี่โมง?”
“จะมารับเหรอคะที่รัก?” ซึ่งเฟย์ก็แซวกลับไปทันที
“ก็เล่นเป็นแฟนกันอยู่ ก็ต้องมารับอยู่แล้ว” วินก็ได้แต่ตอบอึกอัก
เฟย์ยิ้มร่าพร้อมบอกออกไปว่า
“วันนี้เลิกสี่โมงเย็น”
เป็นเวลาเดียวกันกับที่วินเลิกเรียนพอดี วินพยักหน้ารับก่อนจะบอกออกไป
“เดี๋ยวมารับหลังเลิกเรียน”
“โอเคค่ะ…ที่รัก” เฟย์ตอบก่อนจะลงจากรถไป ส่วนวินก็ได้แต่อมยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะขับรถออกไป
พอเฟย์ลงมาจากรถแล้ว คนที่แซวเป็นคนแรกก็คงหนีไม่พ้นณิชา
ณิชารีบเอ่ยแซวทันที
“ย้ายไปอยู่ด้วยกันแค่วันสองวัน วันนี้ก็ขับรถมาส่งกันแล้วเหรอ?”
“ก็เพื่อความสมจริงไง”
“ย่ะ!” ณิชาพูดด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้
ทั้งคู่นั่งคุยกันที่ใต้ตึกก่อนขึ้นห้องอย่างออกรสชาติ เฟย์ถามถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นในตอนที่เธอไปอยู่กับวินแล้ว
“มึงเล่ามาให้หมดเลยไปว่าย้ายไปอยู่กับไอ้วินแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้าง?”
“โคตรตลกอ่ะมึง กูนะทั้งอ่อย ทั้งยั่ว แต่มันแม่ง! ไม่สนใจกูเลยสักนิด มีแต่ทำตัวแข็งทื่อ” เฟย์เล่าให้ณิชาฟังอย่างติดตลก
“มึงอ่อยแล้วก็ยั่วยังไงอ่ะ? เล่าให้กูฟังหน่อยสิ”
“มึงอยากรู้จริงอ่ะ?”
“เออ…กูอยากรู้”
“กูก็แต่งตัวยั่วๆ จนมันบอกให้กูระวังการแต่งตัวเพราะว่าถึงยังไงมันก็เป็นผู้ชาย แล้วกูก็ชวนมันดูหนังผี แล้วก็แกล้งไปกอดมัน มันก็นั่งตัวแข็งทื่อเลยมึง มึงต้องเห็นหน้ามันเว้ย! โคตรตลกอ่ะ”
“กูว่าไอ้วินมันต้องแอบชอบมึงแน่ๆ เลย” ณิชาที่ได้ฟังก็คอยเชียร์อัพ คอยเข้าข้างว่ายังไงวินก็ชอบเฟย์
“กูว่ามันไม่ได้ชอบกูหรอก แล้วกูไม่เคยเห็นมันจะมีแฟนเลย” เฟย์ปฏิเสธออกมา
“อาจจะไม่มีแฟนเก่า แต่คนคุยเก่าก็ไม่แน่ไม่ใช่เหรอ?” ณิชาได้ยินแบบนั้นก็เลยจุดชนวนขึ้นมา
“ไม่รู้สิ!”
เฟย์ที่มีผู้ชายมาส่ง ก็แทบจะเป็นเรื่องฮือฮาทั้งคณะฯ เพราะคนทั้งคณะฯ รู้ดีว่าเฟย์ไม่ชอบยุ่งกับใคร และไม่สนผู้ชายคนไหนเลย
ตอนนี้ณิชากับเฟย์ขึ้นมานั่งเรียนอยู่บนห้องเรียบร้อยแล้ว ซึ่งกำลังรออาจารย์เข้ามาสอน
ระหว่างที่รอเฟย์ก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยเปื่อย และคุยกับณิชาไปด้วย จู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา ซึ่งก็คือนนท์เพื่อนคนที่ชอบเฟย์นั่นเอง
นนท์เข้ามาถามเฟย์
“เฟย์ เมื่อเช้าใครมาส่ง? ได้ยินคนเขาพูดกันทั้งคณะฯ เลยว่าเฟย์มีผู้ชายมาส่ง”
ซึ่งนนท์เองก็ไม่เชื่อเพราะว่าเฟย์ไม่สนใจผู้ชายคนไหนเลย รวมถึงตัวเขาเองด้วย เขาเลยเลือกที่จะมาถามเฟย์ตรงๆ
แต่คำตอบที่ได้กลับต้องหงายหลัง เมื่อเฟย์ตอบกลับไป
“แฟนมาส่งแฟนไม่เห็นแปลกตรงไหน”
“เราไม่เชื่อหรอกว่าเฟย์จะมีแฟน เพราะเฟย์ไม่สนใจผู้ชายคนไหนเลย”
เฟย์เลยพูดออกไปอย่างชัดเจน
“แล้วการที่ผู้หญิงคนหนึ่งไม่ยุ่งกับผู้ชายคนไหนเลยมันเป็นเพราะอะไรกันล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมีแฟนแล้ว”
นนท์ดูเหมือนจะไม่เชื่อและยอมรับไม่ค่อยได้ เฟย์เลยงัดไม้เด็ดอย่างการโทรหาวิน
ทันทีที่วินรับสายเฟย์ก็เปิดลำโพงให้ได้ยิน
(ว่า)
“มีคนไม่เชื่อว่าฉันมีแฟนแล้วน่ะ”
(ทำไม?)
“เพราะปกติเราไม่ยุ่งกับใครเลย”
(แล้วเธอไม่ได้บอกคนพวกนั้นหรือไงว่ามีแฟนแล้ว)
“บอกแล้ว”
(บอกแล้ว แล้วทำไมพวกนั้นยังยุ่งกับแฟนคนอื่นอยู่อีก)
“หวงเหรอคะ”
(หวงค่ะ เดี๋ยวเย็นนี้ไปรับ)
“ค่ะ คิดถึงนะคะ ที่รัก”
(คิดถึงเหมือนกันครับ)
บทสนทนาทั้งหมดเข้าหูคนที่มาถามทุกอย่าง นั่นเลยทำให้เขายอมขอลาไป
เฟย์นั่งยิ้มอยู่คนเดียว เพราะรู้สึกว่าแผนไม้กันหมาจะได้ผลเป็นอย่างดี
รู้แบบนี้น่าจะทำตั้งนานแล้ว
- ผู้เขียน
