ดิฉันต้องนอกใจสามีจนกว่าจะท้อง

ที่ผ่านมาดิฉันโดนเอาฟรีเหรอคะ?

ตอน ที่ผ่านมาดิฉันโดนเอาฟรีเหรอคะ?

หนึ่งเดือนต่อมา

ความสงสัยกัดกินใจฉันจนทนไม่ไหว ทำไม... ทำไมฉันถึงยังไม่ท้องสักที ทั้งที่ฉันลงทุนลงแรงไปขนาดนี้ ทั้งนัดเจอหนุ่มออฟฟิศ ทั้งเทรนเนอร์ ทั้งเด็กไซด์ไลน์ ร่างกายฉันรับน้ำเชื้อมานับไม่ถ้วนจนแทบจะกลายเป็นธนาคารสเปิร์มเดินได้ แต่ประจำเดือนเจ้ากรรมก็ยังมาตรงเวลาเป๊ะทุกเดือน

ฉันตัดสินใจแอบไปโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ปรึกษาแพทย์เฉพาะทางด้านผู้มีบุตรยาก โดยไม่บอกใคร

"จากการตรวจร่างกายเบื้องต้น..." นายแพทย์หนุ่มวัยกลางคนขยับแว่นสายตา มองเอกสารในมือสลับกับมองหน้าฉัน "มดลูกของคุณปกติครับ แต่... ร่างกายของคุณดูอ่อนเพลียและขาดสารอาหารไปหน่อยนะครับ"

"ขาดสารอาหาร?" ฉันเลิกคิ้วสูง "จะเป็นไปได้ยังไงคะคุณหมอ ดิฉันทานแต่อาหารดีๆ เกรดพรีเมียมทั้งนั้น"

"ทานครบ 3 มื้อหรือเปล่าครับ" หมอถามกลับ

ฉันนิ่งไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงอ้อมแอ้ม "เอ่อ... คือดิฉันทำ IF (Intermittent Fasting) ค่ะ ทานแค่วันละมื้อ หรือสองมื้อเบาๆ เพื่อคุมน้ำหนัก แล้วก็... งดไขมัน ลดแป้ง งดน้ำตาล งดของหวานทุกชนิดมาเป็นปีแล้วค่ะ เพื่อรักษาหุ่น"

คุณหมอถอนหายใจยาว วางเอกสารลง "นั่นแหละครับสาเหตุ ร่างกายของผู้หญิงที่จะพร้อมต่อการตั้งครรภ์ ต้องมีความสมบูรณ์ แข็งแรง และได้รับสารอาหารครบถ้วน โดยเฉพาะไขมันดีและคาร์โบไฮเดรตที่จำเป็นต่อฮอร์โมน การที่คุณอดอาหารจนร่างกายเครียดและขาดสารอาหารแบบนี้ มดลูกมันก็เลยไม่พร้อมฝังตัวครับ ต่อให้สเปิร์มแข็งแรงแค่ไหน ถ้าบ้านไม่แข็งแรง เด็กก็อยู่ไม่ได้"

"คุณต้องกลับไปทานอาหารให้ครบ 5 หมู่ พักผ่อนให้เพียงพอ เลิกกังวลเรื่องน้ำหนักขึ้น แล้วปล่อยตัวตามสบายครับ"

คำวินิจฉัยของหมอเหมือนค้อนปอนด์ที่ทุบลงกลางแสกหน้า

ฉันเดินออกจากห้องตรวจด้วยความรู้สึกที่พังทลาย เฟล จนอยากจะกรีดร้องออกมาให้ลั่นโรงพยาบาล

ที่ผ่านมา... ฉันทำบ้าอะไรลงไป?

ฉันยอมลดศักดิ์ศรีไปนอนอ้าขาให้ผู้ชายแปลกหน้ากระแทกกระทั้น ยอมเจ็บตัว ยอมเสี่ยงความแตก ยอมเสียเงินจ้างผู้ชายมาฉีดน้ำเชื้อใส่ท้องครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งหมดนั้น... "สูญเปล่า"

ฉันเสียตัวฟรีๆ... เสียตัวให้กับความโง่เขลาของตัวเอง

คำพูดของคุณหญิงนิมมาแม่สามีลอยเข้ามาในหัว 'เป็นแกนั่นแหละที่ไร้น้ำยา'... หล่อนพูดถูกครึ่งหนึ่ง ที่ฉันมีลูกไม่ได้ไม่ใช่เพราะสามีเป็นหมันเพียงอย่างเดียว แต่เพราะฉันห่วงสวย บ้าลดคุมน้ำหนัก ไว้หุ่นจนร่างกายพัง

ฉันกลับมาที่รถ นั่งกอดพวงมาลัยร้องไห้โฮอย่างไม่อายใคร ความอัปยศอดสูเกาะกินใจ ฉันมองกระจกเห็นใบหน้าที่แต่งแต้มสวยงาม แต่ภายในกลวงโบ๋ ฉันเป็นแค่ตุ๊กตาที่สวยแต่รูป จูบไม่หอม และท้องไม่ป่อง

...

คืนนั้น บรรยากาศในคฤหาสน์เงียบสงัดเหมือนป่าช้า

คุณเหมหลับไปแล้วหลังจากเสร็จกิจกามแบบขอไปที น้ำเชื้อใสๆ เพียงน้อยนิดของเขาไหลออกมาเปื้อนต้นขาฉันเพียงแค่หยดสองหยด มันช่างน่าสมเพช

ฉันนอนไม่หลับ ความเครียดและความผิดหวังทำให้ฉันฟุ้งซ่าน ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูคลิปวิดีโอในกลุ่มลับของผู้หญิงอยากมีลูก มีคอมเมนต์หนึ่งสะดุดตาฉัน

'อยากท้องเร็วๆ ต้องบำรุงด้วยน้ำเชื้อสดๆ ค่ะ ให้กินน้ำผู้ชายเยอะๆ ฮอร์โมนจะพุ่งพล่าน ผิวพรรณจะดี มดลูกจะแข็งแรง เชื่อสิคะ สูตรโบราณ'

มันอาจจะเป็นแค่ความเชื่อผิดๆ เป็นแค่เรื่องลามกที่แต่งขึ้น แต่สำหรับคนจมน้ำอย่างฉัน ขอนไม้ผุๆ ฉันก็ต้องคว้าไว้

กินน้ำผู้ชาย...

ฉันหันไปมองสามีที่นอนกรนอยู่ข้างๆ น้ำของเขามีน้อยยิ่งกว่าน้ำลายมด จะเอาที่ไหนมาให้ฉันกินให้อิ่ม?

วินาทีนั้น สติของฉันแตกกระเจิง ความผิดหวัง ความแค้นเคืองตัวเอง และตัณหาที่ถูกปลุกเร้าจากการดูคลิปโป๊เพื่อหาข้อมูล มันผสมปนเปกันจนกลายเป็นความบ้าคลั่ง

ฉันต้องการน้ำเชื้อ... เดี๋ยวนี้... และต้องการเยอะๆ!

ผู้ชายคนเดียวไม่พอแน่นอน

ฉันลุกจากเตียง สวมชุดนอนผ้าซาตินสายเดี่ยวสีครีมบางเบาที่แทบไม่ปกปิดเรือนร่าง โนบรา... โนกางเกงใน...

ฉันเดินเท้าเปล่าลงจากบันได ผ่านห้องโถงที่มืดมิด หัวใจเต้นรัวแรงด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดกลัว ฉันไม่ได้จะออกไปข้างนอก แต่เป้าหมายของฉันอยู่ใกล้แค่เอื้อม

ป้อมยามหน้าคฤหาสน์

ที่ประตูหลักมียามกะดึกเฝ้าอยู่ 2 คน คือ "น้าหมาย" หัวหน้ายามวัย 50 ที่รูปร่างบึกบึนแบบคนใช้แรงงาน และ "ไอ้เข้ม" ยามหนุ่มวัย 25 ผิวเข้มตัวใหญ่ที่เพิ่งมาใหม่

ฉันเดินฝ่าความมืดของสวนหย่อม แสงจันทร์สาดส่องกระทบชุดนอนผ้าลื่นจนมันวาววับ ไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าป้อมยาม

"คุณ... คุณผู้หญิง!"

น้าหมายที่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่สะดุ้งโหยง รีบทิ้งบุหรี่ลงพื้น ส่วนไอ้เข้มที่กำลังงีบหลับสะดุ้งตื่นขึ้นมาทำตาโต

"ดึกป่านนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ หรือว่ามีโจร!" น้าหมายถามเสียงตื่น สายตาของเขาและไอ้เข้มกวาดมองชุดนอนบางจ๋อยของฉันตาเป็นมัน แสงไฟนีออนในป้อมยามส่องทะลุเนื้อผ้าจนเห็นจุกนมสีชมพูที่แข็งชันสู้ลม

ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปในป้อมยามแคบๆ ที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหงื่อ กลิ่นยากันยุง และกลิ่นอับของผู้ชาย

"ไม่มีโจรหรอกจ้ะน้าหมาย... ฉันแค่นอนไม่หลับ" ฉันพูดเสียงพร่า เดินเข้าไปใกล้พวกเขาทีละก้าว จนได้กลิ่นกายชายฉกรรจ์ชัดเจน

"เอ่อ... ให้พวกผมเดินไปส่งที่ตึกไหมครับ" ไอ้เข้มถามตะกุกตะกัก สายตาจ้องอยู่ที่หน้าอกฉันไม่วางตา

ฉันยิ้มมุมปาก เอื้อมมือไปล็อกกลอนประตูห้องยาม แล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับชายในเครื่องแบบยามทั้งสองคน

"ไม่ต้องไปส่งหรอก... แต่ฉันอยากให้พวกเธอช่วยอะไรหน่อย"

ฉันขยับเข้าไปยืนชิดน้าหมาย มือเรียวสวยวางทาบลงบนเป้ากางเกงของเขาที่เริ่มตุงนูนขึ้นมาทันทีที่เห็นฉัน น้าหมายตัวแข็งทื่อ

"คุณผู้หญิง... จะทำอะไรครับ..."

"ฉันหิว..." ฉันกระซิบข้างหูเขา ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอที่มีเหงื่อซึม "ฉันอยากกินน้ำ... น้ำของพวกนายน่ะ"