🌤️ ตอน: เช้าแห่งความเปลี่ยนแปลง Pass I ☼☁

2240 คำ

☼ แสงแดดยามเช้าสาดลอดม่านผ้าบางเบาเข้ามาในห้อง 𖧷𖡼 ความอบอุ่นจากแสงอาทิตย์เช้าไม่เท่ากับไออุ่นจากร่างที่ยังหลับใหลอยู่ข้างกัน 𖧷𖡼 ลินาตื่นก่อน เธอนอนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง 𖧷𖡼 มองใบหน้าของชายหนุ่มที่ตอนนี้ไม่ได้สวมเสื้อกาวน์หรือซ่อนตัวอยู่หลังความเย็นชาแบบที่เขามักทำเสมอ ♡*: เขาดูเหนื่อยแต่ก็สงบ อย่างคนที่เพิ่งปลดพันธนาการในหัวใจ ♡*: มือบางยื่นไปแตะแก้มของเขาเบา ๆ อย่างเผลอไผล เธอไม่ชินกับความรู้สึกแบบนี้ ♡*: อ่อนโยน นุ่มนวล และปลอดภัย“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงแหบต่ำดังขึ้น ทำให้เธอชะงักเล็กน้อย “หึ หมออะไรตื่นไวเป็นบ้า” ลินาว่า ♡*: แต่ริมฝีปากกลับมีรอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ❀ : ภาคินพลิกตัวเล็กน้อย แขนของเขาโอบเธอไว้ “ก็หมอคนนี้เพิ่งผ่านคืนที่เหมือนฝัน จะไม่ตื่นมาดูให้แน่ใจได้ไงว่ามันไม่ใช่แค่ภาพหลอนจากยานอนหลับ” “พูดมาก”เธอเบือนหน้าเลี่ยง แต่แก้มกลับร้อนขึ้นนิดๆ ❀:ความเงียบเข้ามาแทรกระหว่างคำพูดอีกครั้ง “แต่ไม่ใช่ความอึดอัด เป็นความสงบที่ไม่คุ้นชิน ❀:ลินาหยัดตัวลุกขึ้นจากเตียง คว้าเสื้อคลุมมาสวมพลางหันหลังให้ “ภาคินเมื่อคืนมันไม่ได้หมายความว่าทุกอย่างจะง่ายขึ้นนะ โลกของฉันยังเต็มไปด้วยเลือดและคำโกหก” “ฉันรู้”ภาคินตอบ ขณะเดินเข้ามาสวมกอดเธอจากด้านหลัง “แต่โลกของเธอก็เป็นที่เดียวที่ฉันอยากอยู่ แม้มันจะเต็มไปด้วยระเบิด ความแค้น หรืออะไรอีก ฉันก็เลือกมัน ถ้ามีเธออยู่ในนั้น” ❀*ﾟลินานิ่งไปชั่วอึดใจ ❀*ﾟเธอไม่เคยให้ใครอยู่ข้าง ๆ ได้นานพอจะพูดแบบนั้นออกมา ⋗ แต่ตอนนี้ เธอกลัวขึ้นมาจริง ๆ ว่าถ้าเขายังยืนอยู่ข้างเธอแบบนี้ เขาจะไม่รอด “ถ้าเลือกฉันนายอาจจะต้องฆ่าใครซักคนในอนาคต อาจต้องเลือกระหว่างจรรยาบรรณกับฉัน” ❀*ﾟภาคินกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น “ถ้าต้องเลือกระหว่างโลกที่ไร้เธอ กับโลกที่ฉันต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อปกป้องเธอ…ฉันเลือกอย่างหลัง” ❀*ﾟหญิงสาวหลับตาแน่น หัวใจที่เคยแข็งกระด้างเริ่มสั่นไหวมากขึ้นเรื่อย ๆ “นายมันโง่” “แต่เป็นคนโง่ของเธอ” ❀*ﾟเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะ ท่ามกลางความเงียบสงัด ก๊อก⊹⊹ ก๊อก⊹⊹? ❀*ﾟชายติดอาวุธคนสนิทของลินายืนอยู่หน้าห้อง พูดเสียงหนัก “คุณลินา มีความเคลื่อนไหวจากแก๊งฝั่งตะวันตก พวกมันรู้ว่าคุณให้หมอเข้ามาในคฤหาสน์แล้วครับ” ❀*ﾟแววตาของลินากลับมาเย็นทันที ❀*ﾟเธอหันไปสบตากับภาคินอีกครั้ง ก่อนพูดด้วยเสียงแน่นิ่ง “ยินดีต้อนรับสู่โลกของฉัน” หมอภาคิน “เช้านี้โลกเปลี่ยนไปแล้ว” ❀*ﾟพร้อมกับให้เห็นแวว“การปกป้อง”กันและกันระหว่างลินาและภาคิน ❀*ﾟลินาก้าวออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นหัวหน้าตระกูลเดอลาเซ่ในพริบตา “เยือกเย็น เด็ดขาด และไร้ช่องโหว่” ❀*ﾟแต่ภาคินมองเห็น…ในแววตาของเธอซ่อนความห่วงใยไว้ลึกจนแทบไม่มีใครจับได้ ❀*ﾟเขาหยิบเสื้อเชิ้ตขึ้นสวมลวก ๆ ก่อนจะเดินตามเธอออกไป แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าสิ่งที่รออยู่นอกประตูอาจไม่ใช่แค่ศัตรู ❀*ﾟแต่คือโลกที่พร้อมจะกลืนเขา หากเขาก้าวพลาดแม้เพียงก้าวเดียว ❀*ﾟชายชุดดำรายงานด้วยสีหน้ากังวล “ฝ่ายศัตรูรู้แล้วครับว่าหมออยู่กับคุณ พวกมันต้องการให้คุณ ‘ส่งตัวเขาออกมา’ เพื่อแลกกับการไม่ล้ำเส้น” ❀*ﾟลินายืนนิ่งใบหน้าทรงอำนาจแต่แววตาวาววับ “ให้ฉันเหรอ?” ภาคินเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ” “หมายความว่าตัวฉันมีค่าขนาดหยุดศึกได้เลยหรือ?” ❀*ﾟลินาหันไปสบตาเขา ดวงตาเธอแข็งเป็นเหล็ก “ไม่ใช่เพราะนายมีค่าแต่เพราะพวกมันรู้ว่านายมีค่าสำหรับฉัน” ❀*ﾟเธอเดินเข้ามาใกล้ ใช้สองมือจัดปกเสื้อให้เขาช้า ๆ แล้วพูดโดยไม่ละสายตา “ถ้านายยังจะอยู่ข้างฉัน นายต้องเรียนรู้จะยืนอยู่กลางสนามรบ โดยไม่กลัวกระสุน” “ถ้าเธอจะอยู่ในสนามรบนั้น ฉันยินดีเป็นเกราะกันกระสุนให้” ลินาหยุดมือ หัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างหมั่นไส้ “หมอภาคิน ระวังเถอะฉันจะใช้ชีวิตนายจนหมด แล้วนายจะหนีไม่ทัน” เขายิ้มพลางก้มหน้าลงกระซิบชิดหูเธอ “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อหนีอีกแล้ว” และในเสี้ยววินาทีนั้น :เสียงปืนจากนอกคฤหาสน์ก็ดังขึ้นหลายนัด ปั้งๆ ❀*ﾟพวกมันมาแล้ว จะสู้หรือจะหนี? จะเลือกรักหรือเลือด? ❀*ﾟเสียงปืนจากนอกคฤหาสน์ดังลั่นซ้ำ ๆ ปั้งๆ ปั้งๆ ❀*ﾟเหมือนสัญญาณเตือนว่าความฝันในคืนก่อนจบลงแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาของ “ความจริง”❀*ﾟ ❀*ﾟภาคินลืมตาขึ้นทันที มือข้างหนึ่งยังวางอยู่บนหลังมือของลินาที่หลับตาพริ้มข้างเขา…หรืออาจจะแค่แสร้งหลับ ❀*ﾟเสียงวิทยุแทรกเข้ามาในห้อง “พวกมันเจาะแนวรั้วด้านเหนือได้แล้วครับ ขอกำลังเสริมซุ่มยิงอยู่ที่ชั้นสี่!” ❀*ﾟภาคินกำลังจะลุกขึ้น แต่ลินาคว้ามือเขาไว้แน่น “อย่าเพิ่งไป” เธอพูดเสียงแผ่ว แต่ชัดเจน ❀*ﾟเขาหันกลับมาสบตาเธอ เห็นในแววตานั้นคือหญิงสาวที่กลัวจะเสียบางอย่างที่เพิ่งได้คืน “ลินา เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไร ฉันจะอยู่ตรงนี้” “ไม่” เธอกลืนน้ำลาย ฝืนลุกขึ้นนั่ง “ฉันต้องขึ้นไปบนสนามรบ แต่ไม่ใช่ในฐานะคนที่โดดเดี่ยวอีกแล้ว” ❀*ﾟเธอหันมามองเขาเต็มตา “เช้านี้…ฉันไม่ได้เปลี่ยนเพราะศัตรูบุก ❀*ﾟแต่เพราะฉันรู้แล้ว ว่าไม่ใช่ทุกการปกป้องต้องจบด้วยการเสียสละ” “บางครั้งมันอาจเริ่มด้วยคำว่า ‘ไปด้วยกัน’ ก็ได้” ❀*ﾟภาคินยิ้ม แล้วลุกขึ้น คว้าเสื้อเชิ้ตตัวเดิมมาใส่พลางพูด “งั้นขอฉันเป็นคนพูดก่อนนะ ไปด้วยกัน” ❀*ﾟประตูห้องเปิดออก ทั้งสองคนเดินออกมาด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ไม่ใช่แค่พร้อมต่อสู้กับศัตรู แต่พร้อมจะเผชิญอดีตที่ฝังอยู่ข้างหลัง และความรู้สึกที่กำลังก่อตัวข้างใน ❀*ﾟเซียร์ราอยู่ที่ปลายทางเดิน เธอมองทั้งคู่แล้ว กล่าวนิ่งๆ “ถ้าไม่อยากให้เลือดสาดเต็มคฤหาสน์ รีบขึ้นเฮลิคอปเตอร์ตอนนี้ ยังพอมีเวลาให้หนี” ❀*ﾟลินาหยุดชั่วครู่ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งแน่น “ครั้งนี้…ฉันจะไม่หนีอีก” ❀*ﾟภาคินเสริมเบา ๆ ข้างหูเธอ “ดี เพราะฉันตั้งใจจะยืนข้างเธอในทุกสนามรบอยู่แล้ว” ❀*ﾟเสียงเฮลิคอปเตอร์เริ่มใกล้เข้ามา เสียงปืนยังไม่หยุด แต่หัวใจของทั้งคู่ ไม่มีใครสั่นไหวอีกต่อไป ❀*ﾟเช้านี้ ไม่ใช่แค่การต่อสู้ระหว่างความรักกับเลือด แต่เป็นเช้าแรกที่ “หัวใจ” ได้เลือกว่าจะไม่หนีอีกแล้ว ❀*ﾟหนึ่งร่างกาย สองหัวใจ เดินข้ามสนามรบเดียวกัน ❀*ﾟเสียงปืนยังดังระลอกแล้วระลอกเล่า ศัตรูฝ่าแนวรั้วเข้ามาใกล้ตัวคฤหาสน์มากขึ้นเรื่อย ๆ ❀*ﾟลินากำลังวางแผนสั่งการผ่านแผนที่ดิจิทัลที่ฉายบนผนังห้องยุทธศาสตร์ ❀*ﾟภาคินยืนข้างเธอ มือช่วยปรับภาพโดรนมุมสูงด้วยความคล่องตัวไม่แพ้ทหารจริง “มุมตะวันตกเฉียงใต้มีช่องโหว่” ❀*ﾟภาคินพูด “ถ้าเราล่อพวกมันเข้าไปตรงนั้น แล้วปิดจากด้านหลัง พวกมันจะติดในกับดักสนามแม่เหล็ก” ❀*ﾟลินาหันมามองเขานิ่ง ๆ “ตอนแรกฉันแค่ต้องการให้หมอช่วยรักษาคนของฉันไม่คิดว่าจะได้ ‘ผู้วางแผนสนามรบ’ มาด้วย” ❀*ﾟภาคินยิ้ม “ก็บอกแล้วไง ฉันอยู่ข้างเธอ ไม่ใช่แค่ด้านหลังเธอ” ❀*ﾟแต่ไม่ทันได้พูดต่อ เสียงระเบิดจากชั้นล่างทำให้พื้นสั่นสะเทือน ❀*ﾟเสียงลั่นของกระจกแตกดังขึ้นก่อนที่เศษเหล็กชิ้นหนึ่งจะพุ่งทะลุกระจกเข้ามา ปักเข้าที่แขนของลินาเต็มแรง “ลินา!!” ภาคินพุ่งเข้าหาเธอทันที ประคองร่างเธอที่ทรุดลงช้า ๆ เลือดไหลจากต้นแขนจนชุ่มแขนเสื้อ เธอกัดฟันแน่น ไม่ร้องแม้แต่นิด “อย่าเพิ่งถอนเศษเหล็กออก มันอาจเสียเลือดมากกว่าเดิม” ภาคินสั่งเสียงเข้ม แต่ตายังคงสั่นไหว “ฉันยังไม่ตาย อย่าเพิ่งทำหน้าแบบนั้น” ลินาหยอกเสียงเบา แต่เหงื่อผุดขึ้นเต็มขมับ “เพราะเธอยังไม่ตาย ฉันเลยกลัว” เขาตอบโดยไม่หลบสายตา ❀*ﾟเขาประคองเธอไปยังมุมปลอดภัย ใช้ชุดปฐมพยาบาลกดบาดแผลไว้ก่อนชั่วคราว ❀*ﾟระหว่างนั้นลินายังไม่หยุด “วางแผนรบ” “เซียร์ราจะอยู่ที่จุดล่อ ถ้าเราส่งสัญญาณทันเวลา ให้ทีมโอเมก้าปิดแนวรุกซ้าย…” “เธอควรพักก่อน” “ไม่มีเวลาให้พักในสนามรบ ภาคิน” ❀*ﾟเขาหยุดเงียบ จากนั้นก็จับมือเธอไว้แน่น เลือดจากแผลเปื้อนมาถึงมือเขา แต่มือเขาไม่สั่นอีกแล้ว “งั้นเราทำมันด้วยกัน” ❀*ﾟเขากดแท็บเล็ตยุทธศาสตร์ หันจอเข้าหาเธอ แล้วพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ลินาตาไหววูบ “คราวนี้ ฉันจะเป็นสมอง เธอเป็นมือที่ถืออำนาจ” ❀*ﾟลินายิ้มจาง ๆ ไม่ใช่รอยยิ้มของผู้หญิงแข็งแกร่งอย่างเคย แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ลำพังอีกแล้ว ❀*ﾟจากจุดนี้ …กลยุทธ์คู่ผสานความสัมพันธ์… ❀*ﾟภาคินกลายเป็นมันสมองควบคุมยุทธการจากแนวหลัง ด้วยความสามารถแพทย์+วิเคราะห์ ❀*ﾟลินายังเป็นผู้นำ แต่ยอมให้ใจ ของเธอถูกนำทางด้วย “ความเชื่อใจ” ❀*ﾟเซียร์ราทำหน้าที่ล่อศัตรู เปิดโอกาสให้พี่สาววางกับดักทางยุทธศาสตร์ ❀*ﾟศัตรูที่บุกรอบนี้อาจไม่ใช่แค่“กลุ่มโจมตี” แต่คือ คนที่รู้ความลับในอดีต เกี่ยวกับ “หนังสือลับโบราณที่มีราคาสูง และเป็นที่สังคนโรคต้องการ” ❀*ﾟถึงเวลาที่ “ความรัก” ไม่ได้เป็นแค่ที่พักใจ แต่กลายเป็น “อาวุธลับ” บนสนามรบ ❀*ﾟฉากนี้จะนำคุณสู่ช่วงตัดสินใจระหว่าง “ความอยู่รอด” และ “หัวใจ” ❀*ﾟภาคินต้องเลือกระหว่างรักษาชีวิตลินา หรือเสียทุกอย่างเพื่อหยุดสงคราม ศึกที่ไม่ได้วัดกันด้วยปืน แต่ด้วยใจที่เปลี่ยนไป ❀*ﾟเสียงระเบิดชั้นล่างยังคงกึกก้อง โถงคฤหาสน์แปรเปลี่ยนเป็นเวทีสงครามจริง กระสุนไม่เลือกเป้าหมาย ❀*ﾟแต่ “หัวใจ” ของใครบางคนเลือกแล้ว ว่าจะยืนอยู่ข้างใคร แม้ร่างกายจะอ่อนแรงแค่ไหน ❀*ﾟลินานั่งพิงผนัง มือหนึ่งกดแผลไว้แน่น เลือดซึมผ่านผ้าพันแผล แต่ดวงตาเธอยังแน่วแน่ ❀*ﾟภาคินนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า มือสั่นเล็กน้อยตอนหยิบกล่องฉีดมอร์ฟีนฉุกเฉินขึ้นมา “เธอมีเวลาไม่เกิน 20 นาที ถ้าไม่ผ่าตัดเอาเศษเหล็กออก กล้ามเนื้ออาจเน่าตาย” “แต่ถ้านายพาฉันไปห้องผ่าตัดตอนนี้ ห้องควบคุมจะถูกยึด” ❀*ﾟลินาพูดเสียงแผ่ว แต่แน่นเหมือนเคย “เลือกสิ ภาคิน จะรักษาฉันหรือหยุดสงครามนี้?” ❀*ﾟภาคินเงียบไปแค่เสี้ยววินาที แววตาเขาวูบไหว แต่ทันใดนั้น ❀*ﾟเสียงจากวิทยุแทรกเข้ามาอีกครั้ง “หมอ! พวกมันกำลังแฮ็กระบบควบคุมจากห้องแม่ข่ายใต้ดิน! ถ้าไม่ปิดสวิตช์ภายใน 5 นาที พวกมันจะควบคุมโดรนโจมตีทั้งแนวตะวันตก!” ❀*ﾟเลือดในอกของเขาเย็นวาบ ❀*ﾟภาคินหันกลับไปมองลินา ❀*ﾟเธอยังคงจ้องเขาเหมือนเดิม สายตาไม่ได้ขอให้เขาอยู่แต่ก็ไม่ได้อนุญาตให้เขาทิ้งเธอไป “ทำในสิ่งที่นายเชื่อ ภาคิน” เธอพูดเบา ๆ ❀*ﾟเขากำมือแน่น คำตอบเกิดขึ้นในใจโดยไม่ต้องลังเล “ฉันจะทำทั้งสองอย่าง” ❀*ﾟเขาคว้าแท็บเล็ตขึ้น เชื่อมสัญญาณเข้ากับระบบรักษาความปลอดภัย ❀*ﾟมืออีกข้างยังคงปฐมพยาบาลเธอ วางสายฉีดมอร์ฟีน กดจุดหยุดเลือดด้วยมือเปล่า ❀*ﾟขณะเดียวกันเขาใช้ AI ย่อยระบบล็อกเข้าถึงห้องแม่ข่ายจากระยะไกล “เซียร์รา!” เขากดปุ่มสื่อสาร “เบี่ยงความสนใจพวกมัน 4 นาที แค่นั้นพอ!” ❀*ﾟเสียงเซียร์ราหัวเราะเบา ๆ “ฉันไม่รู้ว่าพี่สาวฉันหลงรักผู้ชายแบบไหน แต่เขาชักจะถูกใจฉันละ” ❀*ﾟเวลาเดินเลือดไหล แต่ไม่มีใครถอย ❀*ﾟภาคินหยุดพิมพ์เมื่อเห็นไฟเขียวบนจอ “ระบบควบคุมโดรนถูกยกเลิกการเชื่อมต่อจากภายนอก” ❀*ﾟเขาทิ้งแท็บเล็ต แล้วหันกลับมาหาลินา ❀*ﾟเธอมองเขา ไม่พูดอะไร แต่รอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าที่ซีดเผือด คือคำขอบคุณที่เธอไม่มีแรงจะพูดออกมา ❀*ﾟเขาคุกเข่าใกล้เธออีกครั้ง กุมมือเธอแน่นเหมือนจะส่งแรงใจไปชดเชยเลือดที่เธอเสีย “ฉันไม่ได้เลือกเธอแทนสงคราม” เขาพูดเสียงแผ่ว “แต่ฉันเชื่อว่าถ้ามีเธออยู่ ฉันจะไม่ต้องเลือกระหว่างรักกับชัยชนะอีกต่อไป” ❀*ﾟเสียงระเบิดเงียบลงชั่วคราว ข้างนอกอาจยังมีศัตรู แต่ข้างในคฤหาสน์แห่งนี้ ไม่มีช่องว่างให้ความกลัวแทรกได้อีกแล้ว 𖧷𖡼𖥧𖤥𖡼𖥧𖤥𖤣

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more