เช้าวันต่อมาทั้งสองยิ้มให้กันบนโต๊ะอาหาร โดยที่เวหาเอาเท้าไปเขี่ยขาของวาสิกาเป็นเชิงหยอกล้อ เธอก้มหน้ากินอาหารหน้าแดงแปร๊ดด้วยความเขินอาย ที่ชายในฝันตอนนี้กำลังหยอกล้อเธออยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่าวา หน้าแดงเชียว เป็นไข้เหรอลูก” ศิริถามลูกสาว
“เปล่าคะแม่ สงสัยปัดแก้มเข้มไปหน่อยมั้งคะ” เธอบอกมารดา แล้วอมยิ้มบางๆ แก้มแดงเรื่อ
“ผมไปทำงานนะครับแม่ ตั้งใจทำงานนะวา” เวหาบอก ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บลูกชายตัวน้อยที่นั่งอยู่รถหัดเดินคันโปรด ก่อนจะออกไปทำงานตามปกติ แต่ใบหน้านั้นดูสดใสขึ้นกว่าทุกวัน
วาสิกาอยู่ช่วยแม่เลี้ยงหลานสักพัก พอใกล้เวลาทำงานเธอจึงออกไป และกลับบ้านมาพร้อมกับอาหารที่เป็นกับข้าวถุงเหมือนอย่างเช่นเคย เพราะไม่อยากให้ศิริเหนื่อยทำอาหารค่ำ
เวหากลับมาหลังจากเธอไม่นานนัก เขาฉวยโอกาสตอนที่ศิริเข้าห้องน้ำแอบหอมแก้มวาสิกาไปฟอดใหญ่ จนวาสิกายิ้มเขินหน้าแดงที่เขาทำอะไรแบบนี้ ก่อนจะไปหอมแก้มลู
