คอนโดไอ้ไนท์
ผมใช้วิธีเดิมคือรอคนในคอนโดสแกนคีย์การ์ดแล้วผมก็ถือโอกาสนั้นผ่านประตูเข้ามาตามปกติ ไม่นานผมก็มาอยู่หน้าประตูห้องไอ้ไนท์ กดออดไปสามสี่รอบแต่ไม่มีสัญญาณตอบรับ สงสัยว่ามันคงไม่อยู่ห้อง
ผมย่อตัวลงนั่งหน้าห้องไอ้ไนท์ หลังพิงกับผนังข้างประตู เอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าไปส่อง Facebook มันแต่ก็ไม่ต่างจากตอนกลางวัน ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย
นิ้วผมวนเวียนอยู่ที่เบอร์โทรกับ Messenger จดๆ จ้องๆ จะโทรจะแชตก็ไม่กล้าสักอย่าง สุดท้ายผมก็กดปิดแล้วบีบโทรศัพท์ในมือเอาไว้แน่น จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้
“เฮ้ย! …ตะวัน”
“อือ…”
ใครสักคนเอาตีนเขี่ยผมที่กำลังนั่งกอดเข่าฟุบหลับอยู่ จนผมรู้สึกตัว งัวเงียเงยหน้าขึ้นไปอย่างไม่สบอารมณ์ที่มีคนมากวนเวลานอน แต่คนตรงหน้าผมกลับเป็นไอ้ไนท์
ผมพรวดพราดลุกขึ้นยืนรีบเช็ดน้ำหูน้ำลายทันที มองมันด้วยสายตากระตือรือร้น
“มาแล้วเหรอ”
“ทำไมมานั่งหลับตรงนี้” ไอ้ไนท์มันมอง
