บทที่ 2

812 คำ
  ฉันไม่คิดว่าเจ้านายคนใหม่จะเป็นวิลเลียม ชวงคือคนคนเดียวกันกับคืนคืนนั้น!   ในพิธีต้อนรับ เมื่อได้เห็นหน้าชายคนนั้น ฉันรู้สึกตกใจแทบจะเป็นลม   นี่มันเป็นเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย? มันคือการต้อนคนไปยังทางตันโดยไม่ให้มีที่ไป   หลังจากที่ทำงานหนักมาหลายปี ฉันก็กลายเป็นหัวหน้าฝ่ายแผนกคณิตศาสตร์ประกันภัยเล็กๆ ได้ มันเป็นอะไรที่บังเอิญเหลือเกินที่ฉันเคยได้ร่วมหลับนอนกับเจ้านายคนใหม่ การมีสัมพันธ์สวาทกับเจ้านายเป็นสิ่งต้องห้ามอันดับต้นๆในที่ทำงาน   ฉันก้มใบหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด พยายามทำให้ตัวเองตัวเล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อที่จะไม่ให้เขาได้สังเกตุเห็นฉัน   เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง ทุกคนๆก็ออกจากออฟฟิศ ฉันก็ได้แต่แอบมองเขาอยู่ห่างๆ   แววตาคู่นี้ทำให้ฉันหวาดกลัวแสงแดด! ให้ตายเถอะ! เขากำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยดวงตาที่สดใสของเขา!   เขาจำฉันได้หนิ เขาจำฉันได้...   ฉันตัวสั่นตอนที่เดินไปยังประตู ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเขาถามหัวหน้านักคณิตศาสตร์ประกันภัยหลินว่า "ผู้หญิงชุดสีดำอยู่แผนกไหนครับ?"   ฉันมองเช็คไปที่ชุดสีดำของฉัน และฉันก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น   “คุณชวงคะ เธอเป็นหัวหน้าแผนกคณิตศาสตร์ประกันภัย เธอชื่อลิซซี่ โซอี้” หลินหยุดก่อน "ลิซซี่ เข้ามานี่สิ"   ฉันเดินไปหาวิลเลี่ยมอย่างกล้าๆเกร็งๆ แล้วยิ้มอย่างเคอะเขิน "สวัสดีค่ะ คุณชวง"   วิลเลียมอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงิน ผิวขาวและหน้าตาหล่อเหลา เขาดูเหมือนคนชนชั้นสูงที่เยือกเย็น   ลักษณะที่เคร่งขรึมและร้อนแรงของเขาบนเตียงก็ปรากฏขึ้นในใจฉัน ใบหน้าขึ้นสีแดงด้วยความเขินอายและฉันหลับตาลงอย่างรวดเร็ว   "คุณขี้อายมากเลยนะวันนี้" หัวหน้าหลินแซวฉัน "เหมือนไม่ใช่คุณเลย"    "อ๋อค่ะ ปกติแล้วฉันก็ไม่ค่อยสุงสิงกับใครอยู่แล้วค่ะ" ฉันอายมากจนเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง   จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงขู่ บางๆ   ใช่ เสียงนั้นมาจากวิลเลียม! เขากำลังหัวเราะใส่ฉัน!   ก็แค่วันไนท์สแตนด์แค่คืนๆเดียวคุณอย่าคิดว่าคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้นะ เพราะว่าตัวคุณเองก็สนุกกับมันมากไม่ใช่เหรอ? หืม   ฉันมองเขาอย่างไม่พอใจเมื่อเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่มีเป้าหมาย   ดวงตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยการเย้าแหย่ การเหยียดเสียดสี และแม้กระทั่งความปรารถนาที่ฉันไม่เข้าใจ   ฉันคิดว่านี่คือจุดสิ้นสุดของเรื่องนี้   แต่ตอนที่ฉันกำลังจะเลิกงาน เมื่อผู้ช่วยของวิลเลียมเรียกฉันเข้าไปพบข้างในและบอกว่าคุณ ชวงต้องการพบฉัน!   บอสอยากเจอฉัน ฉันขอไม่ไปพบได้ไหมคะ?   ฉันเดินเข้าไปภายในห้องทำงานของท่านประธานด้วยท่าทางนิ่งเรียบ และยืนตัวตรงที่หน้าโต๊ะของเขา   "ลิซซี่ โซอี้" วิลเลียมพูดช้าๆ เหมือนเขากำลังเล่นกับฉันด้วยน้ำเสียงของเขา   "มีอะไรให้รับใช้คะคุณชวง?" ฉันพยายามฝืนยิ้ม   วิลเลียมหยิบบัตรเครดิตออกจากลิ้นชักแล้วยื่นให้ "มีเงินอยู่ในนั้น 20,000 ดอลลาร์ เพราะคืนนั้นผมและคุณไม่ได้ป้องกันผมว่าคุณควรไปพบแพทย์นะว่าคุณมีปัญหาอะไรไหมๆ"   หลังจากอึ้งไปชั่วครู่ ฉันก็รีบหยิบบัตรเครดิตพร้อมแสยะยิ้มให้เขา "ได้"   วิลเลียมยกยิ้มพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน "ผมคิดว่าคุณจะแกล้งปฏิเสธเสียอีก"   "ถ้าฉันไม่รับเงินจากคุณก็จะไม่สบายใจน่ะสิ ฉันก็ไม่อยากมีปัญหาเท่าไหร่" ฉันจ้องมองเขาด้วยสายตาที่จริงใจ   ครั้งนี้ ฉันได้เงินสดจากวันไนท์สแตนด์ ได้ลูกมาฟรีๆพร้อมเงินสด 20,000 ดอลลาร์สำหรับค่าเลี้ยงดู เยี่ยมไปเลย!   ยิ่งฉันมองวิลเลียมนานเท่าไร ฉันก็ยิ่งรู้สึกพอใจมากขึ้นเท่านั้น พร้อมยิ้มอย่างผู้ชนะ   ทันใดนั้นเองวิลเลียมก็ยกแขนขึ้นบีบคางฉัน ลมหายใจเย็นของชายคนนี้กระทบลงมาบนใบหน้าจนฉันสัมผัสมันได้และฉันรู้สึกคันเล็กน้อย   เขาลดเสียงลงพร้อมจ้องมาที่ฉันด้วยดวงตาคมสีเข้มของเขา "คุณยั่วผมอยู่เหรอ?หืม?"   ใครยั่ว? ฉันแค่ยิ้มหวานขึ้นแค่นี้เองฉันก็แค่เห็นแก่เงิน คุณเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า!   "ไม่ยอมรับเหรอ?" ลมหายใจของเขาใกล้เข้ามาจนฉันสัมผัสได้ นิ้วมือของเขาขยับจากคางมาที่ริมฝีปากบางของฉันช้าๆ สัมผัสริมฝีปากบางของฉันทีละนิ้วทีละนิ้ว
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม