EP 2 - อย่าได้เจอกันอีก
1013 คำ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราซื้อให้ใหม่”
เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ก่อนจะปรายตามองไอโกะด้วยแววตาเฉยชา
ไอโกะมองกลับด้วยความรำคาญใจสุดขีด ก่อนจะเบะปากใส่ทั้งคู่
“แล้วจะอ้อนกันอีกนานมั้ย? สรุปจะยังไง จะขอโทษกันสักคำไหม?”
“เท่าไหร่?”
เสียงเรียบติดดูแคลนนิด ๆ เอ่ยถาม และนั่นยิ่งทำให้ไอโกะหัวร้อนขึ้นไปอีก
“ห้ะ? อะไรเท่าไหร่?”
“ค่าเสียหายไง เสื้อเธอเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายเงินให้
ชายหนุ่มพูดนิ่ง ๆ ขณะควักกระเป๋าสตางค์แบรนด์หรูออกมา เผยให้เห็นธนบัตรสีเทาหลายใบภายใน
ไอโกะยืนนิ่ง รู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง ไม่ใช่เพราะซึ้ง...แต่เพราะโกรธจุกในอก
เธอไม่ได้ต้องการเงิน แต่ที่เธอต้องการคือคำขอโทษ จากคู่กรณีเท่านั้น
“แฟนฉันจะจ่ายให้ก็รับ ๆ ไปเถอะ จะได้จบ ๆ”
ตามด้วยเสียงเหยียดหยันของอีกฝ่ายพร้อมแววตากระแหนะกระแหน ทำให้ไอโกะกัดฟันกรอด
ไม่เคยมีใครทำให้เธอรู้สึกเสียหน้าขนาดนี้มาก่อน
“ฉันไม่ได้อยากได้เงิน แต่ฉันอยากได้คำขอโทษ! คำขอโทษอะพูดเป็นกันไหมฮะ”
เสียงของไอโกะแข็งกร้าวกว่าเดิม ขณะที่จ้องอีกฝ่ายเขม็งราวกับพร้อมจะระเบิดเข้าใส่
“ขอโทษทำไม? ฉันไม่ได้เป็นคนผิดนี่นา เธอเองนั่นแหละที่เดินไม่ดูทาง”
หญิงสาวที่เกาะแขนสายฟ้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นหน้า พอมีผู้ชายให้ท้ายก็ดูจะกร่างขึ้นเป็นเท่าตัว
เฮอะ...พอมีผู้ชายอยู่ด้วยก็เลยกล้าเนอะ
ไอโกะแทบอยากเข้าไปหยุมหัวหญิงสาวคู่กรณีมาตบ แต่ฮึบไว้ เธอได้แต่จ้องหน้าคนตรงหน้าอย่างขุ่นเคือง
“สะ...สายฟ้า~ ดูสิ ยัยนี่ทำหน้าทำตาน่ากลัวอะ”
คู่กรณียังไม่หยุดออเซาะ เธอทำท่ากลัวสายตาของไอกะพลางถอยไปแอบอยู่ด้านหลังชายหนุ่ม ราวกับจะให้เขาออกหน้าปกป้อง
“โอเค งั้นเราขอโทษแทนแอลลี่แล้วกัน”
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสนเรียบอย่างคนอยากจบเรื่อง เพราะตอนนี้คนเริ่มมุงดูมากขึ้น และเสียงซุบซิบก็เริ่มดังหนาหูขึ้นทุกที
“เกี่ยวอะไรกับนาย เรื่องนี้เป็นเรื่องของฉันกับยัยนั่น ไม่ต้องมายุ่ง” หรืออีกนัยนึงในความหมายของเธอก็ คือเสือก!
นิ้วเรียวยกขึ้นชี้ใส่หน้าหญิงสาวคู่กรณีอย่างไม่ไว้หน้า ในเมื่อคนผิดยังทำหน้ามึนไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด แล้วเธอจะต้องยอมง่าย ๆ เพื่อ!
“งั้นเธอต้องการเท่าไหร่ ว่ามาเลย ฉันไม่มีเวลาว่างมากหรอกนะ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยความหัวเสีย เขาเริ่มรำคาญสายตาคนรอบข้างที่เริ่มหันมามองเป็นจุดสนใจ
ถึงหญิงสาวตรงหน้าเธอดูสวยมากในสายตาเขาก็จริง แต่นิสัยก็ดูแล้วน่าจะไม่ธรรมดา ทั้งดื้อ ทั้งแรง ดูเถอะขนาดว่าเขาพูดดี ๆ ก็แล้ว ยื่นเงินก็แล้ว ขอโทษแทนก็ยังไม่เอาอีก
ไอโกะเลื่อนสายตาจากหญิงสาวข้างกายเขาไปมองเจ้าของเสียงคำถามเมื่อครู่ สองดวงตาประสานกันนิ่งแต่เต็มไปด้วยความขุ่นเคือง และที่ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมากไปกว่านั้นคือ ดวงตาคมเฉียบของเขามองมา มีแววเหยียดแฝงอยู่ลึก ๆ จนเธอรู้สึกได้
“คนมองกันใหญ่แล้ว เธอจะเอายังไงก็พูดมา” ชายหนุ่มยังพยายามสะกดอารมณ์ แม้สีหน้าจะเริ่มตึงขึ้นตามแรงกดดันรอบตัว
“ก็แค่ให้แฟนนาย ‘ขอโทษ’ ฉันเท่านั้นเอง” ไอโกะยังคงยืนยันเสียงหนักแน่น ดวงตาคู่หวานยังจับจ้องไปที่หญิงสาวตัวต้นเหตุอย่างไม่ลดละ
แต่แอลลี่กลับส่ายหน้าทันที “เราไม่ผิด เราไม่ขอโทษหรอก”
พูดเสร็จก็รีบขยับไปหลบอยู่ด้านหลังชายหนุ่มอีกครั้ง
“จะเอายังไงอีก? ฉันก็ขอโทษแทนแอลลี่ไปแล้ว จะเอาเงินก็ว่ามา จะได้จบ ๆ”
ชายหนุ่มเริ่มหมดความอดทน เสียงเริ่มขึ้นสูงอย่างเห็นได้ชัด
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องการเงิน!”
ไอโกะขึ้นเสียงสวนกลับทันที
“คิดว่าเงินจะแก้ปัญหาได้หมดเหรอ? ฉันเดินของฉันดี ๆ แฟนนายต่างหากที่พรวดออกมาจากร้านแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ แล้วตอนนี้ดูเสื้อฉันสิ เลอะไปหมด!”
ไอโกะโวยวายถึงสาเหตุที่เกิดขึ้นจนคนรอบข้างเริ่มพยักหน้าตามแบบไม่ได้ตั้งใจ บรรยากาศเริ่มร้อนระอุขึ้นอีกระดับ
สายฟ้านิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเอือม ๆ แล้วหันไปหาคนข้างกาย
“โอเค งั้น...แอลลี่ ขอโทษเธอซะ”
“แต่แอลลี่ไม่ผิด...” เธอยังกล้าจะงอแง
“แอลลี่!”
เสียงเรียกชื่อพร้อมแววตาดุดันจากชายหนุ่มทำให้เจ้าหล่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืด ๆ ก่อนจะยอมเบะปากพูดออกมาทั้งน้ำเสียงที่ดูไม่ค่อยเต็มใจ
“ขอโทษ!”
ไอโกะไม่ตอบอะไรกลับทันที เธอเพียงปรายตามองด้วยแววเย็นชา แล้วเบือนหน้าหนีเหมือนไม่อยากเก็บคำขอโทษจอมปลอมไว้
แต่ช่างแม่งมันแล้วกันขอโทษแล้วจะได้จบ เพราะถ้าเธอยิ่งอยู่ตรงนี้ เธอก็ยิ่งอยากเข้าไปหยุมหัวคนทั้งคู่มากเท่านั้น
“อะนี่...”
ชายหนุ่มหยิบธนบัตรสีเทาออกจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เธอ “ค่าเสื้อของเธอ ดูจากสภาพแล้ว...น่าจะซักไม่ออก”
เธอมองธนบัตรเหล่านั้นอย่างเย็นชา ก่อนจะปรายตากลับขึ้นไปมองหน้าเขา
“เก็บเงินนายไว้เถอะ ฉันไม่ต้องการ...” ไอโกะเอ่ยเสียงเรียบพลางเบะปากใส่คนทั้งคู่อย่างรังเกียจ “ขอแค่อย่าได้เจอกันอีกก็พอ!”
ไอโกะพูดทิ้งท้าย ก่อนจะก้มลงหยิบถุงชอปปิ้งที่หล่นลงพื้นและเดินหนีออกมาอย่างหัวเสีย
- ผู้เขียน
