ตอนที่2 หมดตัว
1116 คำ
EP 2
...“อลิสา”...
“แต่จริงๆก็มีทางอยู่นะ”จู่ๆคุณเพทายมองหน้าเราด้วยสายตาแปลกๆ และก้มมองหน้าอกของเรา
“คุณหมายความว่าอย่างไง”ในความรู้สึกเราตอนนี้ รู้สึกกลัวคุณเพทายเพราะว่าสายตาของเขา ซึ่งมองเราแปลกมากมองด้วยสายตาที่น่ากลัวเหมือนสื่ออะไรสักอย่างแต่เขาก็ยิ้มออกมา
“คุณเองก็ไม่ใช่เด็กแล้วก็น่าจะรู้ความหมายดีนะ แล้วผมจะติดต่อไป”
“อย่างนั้นขอตัวก่อนนะคะ”ในความคิดเรากลัวเขาด้วย เรารีบยกมือไหว้เขาแล้วก็ลุกออกจากเก้าอี้ทันที เดินมาที่หน้าประตูก่อนที่จะหันมองหน้าเขาอีก เขายิ้มให้กับเขาแบบสายตาเจ้าเล่ห์จากเปิดประตูออกมาทันที
เมื่อขับรถกลับที่บ้าน คนที่รอฟังข่าวคือคุณแม่ เรารู้ว่าเขาเครียดและกลัว เราเองไม่แพ้กัน เงิน 6 ล้านบาทเราจะไปหามาจากไหนภายใน 2 อาทิตย์ ต่อให้ขายหุ้นบริษัทก็ไม่ได้เงิน 6 ล้านบาทหรอก
“เขาให้เวลาหนูอีกแค่ 2 อาทิตย์ค่ะ คุณแม่”เราก้มหน้าลงและมือที่กุมขมับของตัวเองเครียดจนปวดหัว
“อริสา อริสาต้องช่วยแม่นะ”
“ทำไมก่อนจะทำอะไรแล้วคุณแม่ไม่คิดคะรู้ไหม ว่าผลเสียตามมาเป็นแบบไหน แล้วอลิสาจะไปหาเงินมาจากไหนล่ะ” เรายอมรับว่าเราโมโหแต่เราไม่ได้ตะคอกคุณแม่พูดเสียงดัง
“ฮื่อๆลูกตะคอกแม่”เราสูดหายใจเข้าลึกๆและขยับไปหาคุณแม่ เราไม่เคยตะคอกคุณแม่หรือว่าดุท่านเลย มีแต่ทำให้ท่านสบายใจ
“ขอโทษนะคะคุณแม่ หนูไม่ได้ตั้งใจ”คุณแม่พยักหน้าให้กับเรา และเราก็คิดหาเงินให้ได้ภายใน 2 อาทิตย์ คงจะมีอยู่ทางเดียวแล้วแหละถ้าเกิดเราเอาบ้านไปจำที่ธนาคารแล้วค่อยไปผ่อนใช้หนี้เขาน่าจะดีที่สุด
“คุณแม่คะ โฉนดที่บ้านอยู่ไหนคะเราต้องเอาบ้านไปเข้าธนาคาร”คุณแม่รีบก้มหน้าลงทันทีในใจเราตอนนี้รู้สึกแปลกๆ คงไม่เป็นแบบนี้หรอกนะ
“ คุณแม่คะ อลิสาถามว่าโฉนดที่บ้านอยู่ไหน เราต้องเอาโฉนดที่บ้านไปเข้าธนาคารเพื่อที่จะเอาเงินไปใช้หนี้คุณเพทายไม่อย่างนั้น...
“ฮื่อๆแม่เอาไปจำนำไว้แล้ว”
“ห๊ะ อะไรนะคะคุณแม่”เราตกใจมากเราไม่รู้เลยว่าคุณแม่ เอาโฉนดที่บ้านไปจำนำไว้เราลุกขึ้นทันทีเลยคุณแม่ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก
“ฮื่อๆแม่เอาไปจำนำไว้ตั้งแต่เดือนก่อน”
“แล้วคุณแม่เอาโฉนดที่บ้านไปจำนำทำไมคะแล้วเงินอยู่ไหนเอาเงินมาเท่าไหร่”
“แม่เอาเงินมา 3ล้าน”
“อย่าบอกนะคะว่าเงิน 3 ล้านคุณแม่เอาไปเล่นการพนันจนหมดแล้ว”พอคุณแม่พยักหน้าให้เรา เรารู้สึกว่าขาอ่อนขึ้นมาทันทีไม่มีแรงที่จะยืน บ้านของเราไม่ได้หลังใหญ่ขนาดนั้นไม่ใช่ราคาเป็นร้อยล้านแต่มันก็มีราคาอยู่หลายล้านเหมือนกัน
“ฮึ๊บทำไมคุณแม่ถึงทำแบบนี้คะ นี่เราหมดตัวกันแล้วนะ แม้แต่บ้านก็ไม่มีแล้ว”ยอมรับเลยว่าในตอนนี้ฟิวแทบขาดถ้าไม่ใช่คุณแม่ เราคงโกรธมากๆแต่อารมณ์ตัวเอง
“ฮื่อๆแม่ไม่ได้ตั้งใจ แม่คิดว่าแม่จะเอาเงินคืนแล้วแม่ก็เลิก จะเอาเงินไปไถ่บ้านคืนแต่ทุกอย่างทำไมถึงเป็นแบบนี้”คุณแม่เรากุมมือเข้าหากันและร้องไห้ เรากลัวคุณแม่ของเราจะเป็นอะไรเรารีบมาก่อนแม่แค่ปลอบใจเขา
“ฮื่อๆใจเย็นๆนะคะคุณแม่ อลิสาสัญญาค่ะว่าจะหาเงินมาใช้หนี้ใหเคุณแม่”วินาทีนี้เป็นวินาทีน้ำตาที่สุด ทั้งน้ำตาเราและน้ำตาคุณแม่ เราทั้งสองคนกอดกันร้องไห้เราไม่รู้แล้วว่าเราจะไปเอาเงินจากไหนแต่ที่เราปลอบใจคุณแม่ก็เพราะว่าให้เขาสบายใจก่อนกลัวว่าเขาจะล้มป่วยลงไปทุกอย่างจะแย่ลงกว่าเดิม หลังจากนั้นเวลาผ่านไป เราขึ้นมาบนห้องในสมองตอนไหนตอนนี้คิดแต่เรื่องจะหาเงินเราจะไปหาเงินมาจากไหน
ครืด!! เสียงมือถือของเราดังขึ้นเราหยิบมาดูเป็นเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา ก็กดรับสายคิดว่าเป็นเรื่องงาน
“สวัสดีค่ะอลิสาพูด”
“ผมเพทาย”เราเงียบไปสักครู่คุณเพทายเจ้าของบ่อน หรือว่าเจ้าของเงินที่ให้คุณแม่กู้มาเล่นการพนัน
“มีอะไรหรือเปล่าคะยังไม่ถึงเวลาเลยนี่”
“เรื่องข้อเสนอที่ผมจะเสนอให้คุณ”
“ข้อเสนอแบบไหนหรอคะ”
“สะดวกออกมาหรือเปล่า เราไปเจอกันที่ร้านอาหาร”ก็คงต้องไปแล้วแหละคือข้อเสนอเขาจะมีทางออกให้เรา เราเลือกอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
“ตอนนี้เลยใช่ไหมคะ”
“ครับผมส่งคนไปรับที่หน้าบ้านนะครับไม่ต้องขับรถมาเองมืดแล้วอันตราย”เขายังเป็นห่วงความปลอดภัยของเรา เขาคงไม่ทำอะไรหรอก เราวางมือถืออาบน้ำแต่งตัวใหม่แต่งหน้าทำผม
เราหยิบมือถือและกระเป๋าสะพายพร้อมรองเท้าส้นสูงเดินลงมาด้านล่างก่อนที่จะเดินไปหาคุณแม่ ที่ห้องรับแขกท่านนั่งดูทีวีอยู่เมื่อเราได้เห็นคุณแม่นั่งเหม่อเรายิ่งรู้สึกสงสารและกลัวว่าเขาจะเครียดหนัก
“คุณแม่คะ”เราเอ่ยเรียกท่าน ท่านสะดุ้งและยกมือมาปาดน้ำตาตัวเอง ในตอนนี้ท่านกำลังร้องไห้เรารู้แล้วว่าเขารู้สึกยังไงคนที่ทำผิดไปแล้ว แต่ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ เราเป็นลูกเราต้องหาทางออกที่ดีที่สุด เราจะไม่ยอมเสียบ้านหลังนี้ไปเด็ดขาด เป็นบ้านของคุณพ่อที่สร้างมาเป็นบ้านของคุณพ่อที่คุณพ่อรักมาก
“มีอะไรลูกแล้วลูกจะไปไหน”
“หนูจะออกไปธุระค่ะ คุณแม่ไม่ต้องเครียดนะคะหนูมีทางออกเรื่องนี้แล้วนะ”ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำออกทางไหน จะบอกกับคุณแม่ไปไม่ให้เขาเครียดเฉยๆ
“จริงหรออลิสา”
“ค่ะขึ้นไปนอนพักผ่อนได้แล้วนะคะ เดี๋ยวอลิสาจะล็อคประตูไว้ ไม่ต้องเครียดไม่ต้องกังวลนะคะคุณแม่อลิสารักคุณแม่มากนะคะ”
- ผู้เขียน
