กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ของหนึ่งตะวันดังขึ้น จนเขาที่นั่งหลับอยู่งัวเงียลุกขึ้นมารับสายเพราะสุริยันน้องชายเขาโทรมา
“เออ.. ว่าไง”
“เออ มึงก็ทำไปเลยไม่ต้องมาถามกู โตแล้วตัดสินใจเองได้”
เขาพูดกับน้องอย่างหงุดหงิด ที่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ต้องโทรมาถามเขา
“เออๆๆ ทำไปเหอะ เดี๋ยวอีกสองชั่วโมงกูกับแม่ก็ถึงแล้ว ไว้ค่อยคุยกัน.. เออ แค่นี้แหละ”
เขากับน้องห่างกันแค่ปีเดียว เลยทำให้พูดกันเหมือนเพื่อน พวกเขาพูดกันกูมึงจนเป็นนิสัย ส่วนแม่เขาก็เคยว่าเหมือนกัน แต่นานๆ ไปท่านก็ ชินหู เลยไม่ว่าอะไร พอรับสายเสร็จ เขาก็นั่งหลับตาต่อ แต่อยู่ดีๆ แม่เขาก็หยิกเข้าที่ข้างเอวจนเขาสะดุ้ง
“โอ๊ย! เจ็บนะแม่” เขาหันไปมองแม่อย่างตกใจ
“เห็นไหมว่าใครนั่งมาด้วย จะพูดจะจาอะไรก็พูดให้มันดีๆ หน่อย” ท่านว่าเขาพร้อมกับบุ้ยปากไปที่จันทร์เจ้า
พิมพ์ดาวกลั้นขำเขาจนตัวงอ ส่วนเขาก็ได้แต่นั่งลูบข้างเอวตัวเองปอยๆ อดจะเคืองคนที่นั่งขำเข
