รอยรักมาเฟีย

รอยรักที่ 2

อิ่มเอมที่กำลังคิดถึงช่วงเวลาที่ทำให้ได้รู้จักกับคาร่าอยู่เพลิน ๆ ก็สะดุ้งโหยงเมื่อโดนเพื่อนสะกิดที่แขน

"ถึงแล้วนะ เหม่ออะไรอยู่ล่ะอิ่มเอม"

"อ้อ...ขอโทษนะ ฉันคิดอะไรเพลิน ๆ ไปหน่อย โอ้โห...นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมงานมันถึงได้ใหญ่โตขนาดนี้ล่ะ"

ตรงหน้าคฤหาสน์หรูหลังใหญ่สไตล์ยุโรปบนพื้นที่ส่วนตัวในพื้นที่เกือบสองไร่ ตรงลานน้ำพุรูปมังกรสีทองตรงหน้าทางเข้าตัวคฤหาสน์ ได้ตกแต่งสถานที่จัดงานเลี้ยงสุดยิ่งใหญ่อลังการ สมกับเป็นงานเลี้ยงของลูกสาวคนเดียวของตระกูลดังที่มีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจมากมาย

"เธอก็มาบ่อยแล้วนะ ยังไม่ชินอีกหรือไง"

"อย่าพูดคำว่าชินสิ ฉันไม่ชินกับอะไรที่ยิ่งใหญ่แบบนี้หรอก ต่อให้มาสิบครั้งร้อยครั้ง ฉันก็ตื่นเต้นทุกครั้งแหละที่ได้มาบ้านของเธอ"

"งั้นเดี๋ยวเราไปที่งานกันเลยเถอะ คนน่าจะมาเยอะแล้วดูสิ งั้นเราไปนั่งโต๊ะตรงโน้นกัน แต่ว่าเธอนั่งรอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะไปทักทายแด๊ดกับคุณแม่ก่อน"

"ได้สิ" อิ่มเอมมองตามหลังของเพื่อนสาวไป พอเดินเข้าไปที่งาน ทุกคนต่างก็รุมล้อมพร้อมกับมอบของขวัญราคาแพงให้ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเดียวกันกับคาร่า เพราะสวมชุดนักเรียนนานาชาติเหมือนกัน ส่วนมากก็เป็นลูกหลานของคนตระกูลดังที่มีฐานะและมีชื่อเสียงเป็นที่คุ้นหน้าคุ้นตาในโทรทัศน์และตามหน้าข่าวหนังสือพิมพ์ธุรกิจทั้งนั้น

"เธอมานั่งอะไรตรงนี้ล่ะ ฉันจะเอาเครื่องดื่มก็รีบเอามาให้ฉันสิ เธอคงจะเป็นลูกของคนใช้สินะ เพราะดูจากชุดนักเรียนที่ใส่แล้ว ไม่น่าจะเป็นเพื่อนของคาร่าได้"

อิ่มเอมรีบลุกขึ้นทันที ก่อนจะรีบเดินไปเอาเครื่องดื่มตามที่เพื่อนของคาร่าสั่ง เพราะเธอไม่อยากทำให้งานของเพื่อนต้องมีปัญหาเพราะเธอ

"มานี่กับฉัน เดี๋ยวนี้!" มือหนารั้งแขนเล็กของอิ่มเอมในชุดนักเรียนมัธยมปลายให้ไปที่มุมอับของลานน้ำพุขนาดใหญ่ หลังจากที่เธอกำลังเดินไปยังจุดบริการเครื่องดื่ม เธอไม่สามารถสะกดกลั้นความกลัวกับคนตรงหน้าไว้ได้เลย พลางมองตามร่างแกร่งของพี่ชายเพื่อนที่ทั้งสูงใหญ่และบึกบึน แถมยังออกแรงบีบไปที่แขนของเธอด้วยพละกำลังมหาศาล

"คะ...คุณครูซมีอะไรกับฉันหรือคะ"

"ฉันเตือนเธอกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่งกับน้องสาวฉันอีก นี่เธอกำลังจงใจจะท้าทายฉันใช่ไหม!"

"เปล่านะคะ คือฉันพยายามแล้ว แต่คาร่าก็ตามมาหาฉันถึงที่บ้าน ฉันก็เลยหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากจะเป็นเพื่อนของคาร่าต่อไปจริง ๆ นะคะ"

"เธอต้องการเท่าไหร่?"

"คุณหมายถึงอะไรคะ"

"อย่ามาทำไก๋เลยน่า ฉันถามว่าเธอต้องการเงินเท่าไหร่ เธอจะเอาเท่าไหร่เพื่อแลกกับการเลิกยุ่งกับน้องสาวของฉัน"

"ฉันไม่ได้ต้องการ..."

"อ๋อ...จะโก่งราคาว่างั้น? ไม่ต้องเล่นตัวหรอกนะ เธออยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามาเลย ไม่ต้องทำฟอร์มเยอะหรอก"

"ทำไมคุณถึงตีราคาของคำว่าเพื่อนระหว่างฉันกับน้องสาวของคุณแบบนั้นล่ะคะ คุณคิดว่ามิตรภาพระหว่างฉันกับคาร่าเพียงแค่ใช้เงินก็สามารถทำให้ฉันเลิกยุ่งกับน้องสาวของคุณได้จริงหรือคะ ถึงฉันจะจน ฉันจะเป็นเพื่อนกับคาร่าไม่ได้เลยหรือคะ"

"ใช่...คนอย่างเธอจะเป็นเพื่อนกับน้องสาวของฉันได้ยังไง แค่สามปีที่ผ่านมามันก็มากพอแล้ว ฉันให้เวลาเธอมามากพอแล้ว เธออยากจะให้ฉันพูดยังงั้นหรือ? ว่าทำไมเธอถึงเป็นเพื่อนกับน้องสาวฉันไม่ได้ งั้นฉันจะบอกเธอให้ จะได้หัดเจียมตัวแล้วก็สำเหนียกตัวเองซะบ้าง"

"คุณครูซไม่ต้องบอกหรอกค่ะ ฉันรู้ตัวเองดีทุกอย่าง แต่คำว่ามิตรภาพมันแบ่งแยกชนชั้นด้วยหรือคะ ฉันทราบดีค่ะว่าถ้าเทียบกับคาร่าแล้วฉันไร้ค่าแค่ไหน ฉันทราบดีค่ะว่าด้วยสถานะทางสังคมและฐานะของคาร่ากับฉันมันต่างกันแค่ไหน ฉันรู้ดีแก่ใจทุกอย่าง แต่ฉันจะไม่สามารถเป็นเพื่อนกับคาร่าได้เลยหรือคะ ฉันแค่อยากจะมอบความรู้สึกและความปรารถนาดีให้กับคาร่าบ้างแบบที่ผ่านมาไม่ได้เลยหรือคะ"

"มิตรภาพบ้าบออะไรแบบนั้นฉันไม่สนใจหรอก ถ้าฉันบอกให้เธอเลิกยุ่งก็ต้องเลิก ถ้าเธอรักเพื่อนจริง ๆ ก็อย่าฉุดให้คาร่าไปยังจุดที่ต่ำกว่านี้เลย คาร่าเป็นคนหัวอ่อน เป็นคนที่ไม่ทันคน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอเคยหลอกลวงอะไรน้องสาวของฉันบ้าง คาร่าถึงได้ไม่ยอมเลิกคบกับเธอสักที แล้วนี่ก็จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะให้เธอมาเจอน้องสาวฉัน ถ้าเธอไม่อยากเดือดร้อน ก็เลิกเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของคาร่าซะ!"

อิ่มเอมมองดูมือหนาที่ยื่นโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุดมาตรงหน้าของเธอ อิ่มเอมก็มองด้วยความไม่เข้าใจ

"กรอกเลขบัญชีของเธอลงซะ แล้วก็ใส่จำนวนเงินที่เธอต้องการได้เลย ฉันให้ขนาดนี้แล้ว เธอคงจะทำตามที่ฉันต้องการนะ ฉันอุตส่าห์ลดตัวมาคุยกับเธอขนาดนี้ รีบกรอกจำนวนเงินที่ต้องการซะ!"

อิ่มเอมเงยหน้ามองคนตัวใหญ่ ก่อนจะดันมือหนาออกไปทันทีโดยไม่ต้องคิด

"ฉันไม่ต้องการเงินของคุณหรอกค่ะ คุณเก็บเอาไว้เถอะ"

"นี่ฉันให้เธอกรอกตัวเลขเองขนาดก็ยังไม่พอใจอีกหรือไง เงินก้อนนี้มันสามารถเปลี่ยนชีวิตจน ๆ ของเธอได้เลยนะ แถมยังสามารถซื้อบ้านหลังใหม่ได้ มันดีกว่าตึกแถวเก่า ๆ ที่ซอมซ่อและสกปรกแบบนั้นอีกเป็นไหน ๆ"

"ฉันไม่ต้องการเงินของคุณค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ อ๊ะ!" ไหล่เล็กของอิ่มเอมถูกกระชากเข้าหาคนตัวใหญ่อย่างรวดเร็ว อิ่มเอมไม่สามารถขยับตัวได้เลย เธอรู้สึกตัวได้ว่ากำลังถูกตรึงโดยคนร่างใหญ่ ร่างกายแนบชิดกันจนเธอได้กลิ่นของน้ำหอมกระทบปลายจมูกที่มาจากร่างกายของเขา พร้อมกลิ่นบุหรี่จากลมหายใจของคนตัวสูงเล็กน้อย

"ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะพูดอะไร แต่ถ้าเธอคิดจะเล่นกับฉัน ระวังตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือนล่ะ" แขนแกร่งออกแรงกอดรัดอิ่มเอมแน่นกว่าเดิมจนเธอรู้สึกอึดอัด เธอรับรู้ได้ถึงแรงมหาศาลของเขาว่ามันน่ากลัวแค่ไหนเพราะเธอไม่สามารถที่จะขยับหนีไปไหนได้เลยแม้แต่นิดเดียว

"อิ่มเอม เธอไปอยู่ที่ไหนเนี่ย" คาร่าตะโกนหาเพื่อนสนิทพลางกวาดสายตาไปทั่วบริเวณงานด้วยความเป็นห่วง

"ฉันเตือนเธอแล้วนะ ถ้าอยากจะลองดีก็ลองดู จะได้รู้ว่าฉันพูดจริงหรือแค่ขู่ ถ้าคิดจะท้าทายคนอย่างฉันก็ลองดู ไปได้ละ! น้องสาวฉันตามหาเธออยู่" มือหนาผลักร่างนุ่มออกจากตัวอย่างแรงจนอิ่มเอมฟุบลงไปกองกับพื้นสนามหญ้า เพราะเขาไม่คิดที่จะยั้งมือผลักเธอออกไปแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย

อิ่มเอมรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ ทั้ง ๆ ที่เธอแทบหัวใจหยุดเต้นเมื่อได้เห็นสายตาคมดุของพี่ชายเพื่อน สายตาที่ดุดัน แข็งกร้าว จนแทบจะเชือดเฉือนเธอไปทั้งตัวแบบนั้น

"อิ่มเอม เธอไปที่ไหนมาเนี่ย ฉันเป็นห่วงแทบแย่"

"ฉันเดินเล่นดูบรรยากาศรอบ ๆ แถวนี้น่ะ"

"งั้นเรามานั่งกันเถอะ นี่อิ่มเอม เราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ ฉันอยากรู้จังว่าเธอจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ไหน" ทั้งสองเดินไปที่โต๊ะจัดเลี้ยง ก่อนจะนั่งคุยกันโดยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง ทำให้เพื่อน ๆ ที่เรียนที่เดียวกันกับคาร่าต่างก็ตกใจที่คาร่าทำตัวสนิทสนมกับคนที่สวมชุดนักเรียนราคาถูก ๆ แบบนั้น

"ฉันกำลังรอผลโควตาที่สมัครไปน่ะ ฉันสมัครไปสามมหาวิทยาลัย เป็นโควตาทุนเรียนฟรีทั้งนั้นเลย ฉันก็ได้แต่ภาวนาให้ติดสักที่ ก็เป็นมหาวิทยาลัยที่ใกล้ ๆ บ้านทั้งนั้นแหละ ฉันคงไปเรียนไกล ๆ ไม่ได้หรอกเพราะต้องดูแลพี่ชายด้วย"

"นี่เธอรอทุนอย่างเดียวเลยหรืออิ่มเอม แล้วสมมุติว่าเธอไม่ได้สักที่ล่ะ เธอได้เตรียมแผนสำรองไว้แล้วหรือยัง ฉันไม่ได้แช่งเธอนะ ฉันแค่เป็นห่วงน่ะ เธอควรจะคิดแผนสำรองไว้ด้วยเพราะนักเรียนทุนจะต้องมีคู่แข่งเยอะแน่ ๆ"

"ถ้าไม่ได้ทุนก็คงจะเรียนมหาวิทยาลัยเปิดน่ะ เพราะถ้าฉันไม่มีทุนก็คงไม่มีเงินค่าเทอมแน่ ๆ"

"แต่ถึงจะได้ทุนเธอก็ต้องทำงานไปด้วยอยู่ดีใช่ไหมล่ะ"

"ใช่...เพราะค่าใช้จ่ายในแต่ละวันทุกอย่าง ฉันก็ต้องจัดการเองหมด แถมต้องดูแลพี่ชายอีก ถ้าฉันไม่ทำงานฉันก็ไม่มีรายได้เลยน่ะสิ"

"ฉันพอจะช่วยอะไรเธอได้บ้างไหม เวลาฉันอยากช่วยเธอเรื่องเงิน เธอก็มักจะบ่ายเบี่ยงตลอดเลย"

"ไม่เอาหรอก นี่มันเป็นปัญหาของฉันนะ ฉันไม่ได้คบกับเธอเพราะต้องการเงิน แต่เพราะฉันอยากจะรักษามิตรภาพของเราไว้ตลอดไปต่างหาก ฉันเป็นห่วงเธอมากนะคาร่า จากนี้เราอาจจะไม่ได้เจอกันบ่อยแน่ เพราะเราต่างก็ต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแล้ว ต่างก็ต้องไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง ฉันก็ได้แต่หวังว่าเธอจะมีจิตใจที่เข้มแข็งขึ้นนะ เธอจะต้องปกป้องตัวเองให้ได้นะคาร่า"

"พูดอย่างกับว่าจะไม่ได้เจอกันแล้วงั้นแหละ แน่นอนสิ ฉันต้องเข้มแข็งอยู่แล้วเพราะว่าฉันมีเธอเป็นกำลังใจให้ไง เพราะว่ามีเธอที่คอยเป็นพลังบวกให้ฉันเสมอ จากผู้หญิงที่เป็นคนอ่อนแอ โดนเพื่อนแกล้งตลอด ตอนนี้ฉันกลายเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งขึ้น เธอก็ต้องอยู่เคียงข้างฉันไปตลอดด้วยนะ"

"แน่นอนสิ" อิ่มเอมแอบทำสายตาเศร้า ช่วงเวลาดี ๆ แบบนี้จะมีอีกจริง ๆ หรือเปล่า เพราะที่ผ่านมาเธอก็โดนครอบครัวของเพื่อนรักกดดันมาตลอด เพียงแค่เพราะเธอไม่ได้มีฐานะร่ำรวย ไม่ได้มีชื่อเสียงเงินทอง ไม่ได้เป็นลูกหลานคนมีอำนาจ แต่ที่คบกันมาจนถึงทุกวันนี้เป็นเพราะคาร่าที่เป็นฝ่ายเข้ามาหาเธอมากขึ้น แม้ว่าเธอจะพยายามหลบเลี่ยงตามคำสั่งของพี่ชายเพื่อนสนิทก็ตาม ครอบครัวของคาร่าจึงไม่สามารถทำอะไรได้

"นี่คาร่า ฉันขอโทษนะที่ไม่มีของขวัญอะไรให้เธอเลย"

"อะไรกัน เรื่องแค่นี้เอง แค่เธอมาร่วมฉลองกับฉันก็ดีใจมากแล้วล่ะ นี่อิ่มเอม สามคนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉันเอง เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดในห้องแล้วล่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ" อิ่มเอมกล่าวทักทายผู้หญิงสามคนที่เดินมาหาคาร่าที่โต๊ะ เป็นสามคนที่ก่อนหน้านี้เคยนึกว่าเธอเป็นลูกของแม่บ้าน เป็นสามคนที่สั่งให้เธอไปเอาเครื่องดื่มมาให้

ทั้งสามคนไม่ได้ยินดีกับการที่ได้รู้จักกับอิ่มเอม ซึ่งอิ่มเอมก็ไม่แปลกใจที่จะได้รับการปฏิบัติแบบนั้น

"คาร่า…เธอคบเพื่อนจน ๆ แบบนี้ด้วยหรือ? ฉันนึกว่าเป็นลูกคนใช้เสียอีก"

"พวกเธออย่าพูดกับเพื่อนของฉันแบบนี้อีกนะ คนนี้คือเพื่อนที่ฉันรักมาก ไม่งั้นฉันเคืองจริง ๆ ด้วย ว่าแต่มาทำความรู้จักกันด้วยสิเพราะทุกคนคือเพื่อนของฉันทั้งนั้น รู้จักกันไว้ก็ดี พวกเธอนั่งลงสิ เดี๋ยวฉันจะไปหาเฮียครูซแป๊บนะ"

"เธอเนี่ยนะเป็นเพื่อนกับยัยคาร่าคนนั้นน่ะ แต่จะว่าไปก็เหมาะสมกันดีนี่" พอคาร่าออกไปจากโต๊ะ เพื่อนของคาร่าก็พากันแสดงกิริยาแตกต่างจากก่อนหน้านี้ทันที

"ทำไมพวกเธอถึงพูดถึงคาร่าแบบนั้นล่ะ พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทของคาร่าไม่ใช่หรือไง แล้วนี่พูดอะไรกัน"

"ก็เป็นเพื่อนไง พวกฉันกับคาร่าก็คบกันเพราะครอบครัวของพวกเรารู้จักกันน่ะสิ คุณพ่อบอกว่าเพื่อผลประโยชน์ของธุรกิจในอนาคต ให้ตีสนิทกับคาร่าไว้ แล้วฉันทำอะไรผิด แล้วเธอเข้าหาคาร่าไม่ใช่เพราะเงินหรือไง คนจน ๆ แบบเธอก็คงหวังเศษเงินจากคาร่าอยู่สินะ"

"พวกเธอคิดบ้าอะไรกัน เป็นเพื่อนกันแท้ ๆ ทำไมพวกเธอถึงได้แต่พูดถึงเรื่องผลประโยชน์แบบนี้ล่ะ" อิ่มเอมเห็นคาร่าเดินมาพอดีจึงไม่ได้พูดอะไรต่ออีก เพราะไม่อยากให้เพื่อนที่เธอรักต้องมารับรู้เรื่องที่อาจจะทำให้กระทบต่อจิตใจได้