8.ชีวิตที่เปลี่ยนไป เสียไปได้มา (2)
1328 คำ
บ้านต้องตา
กันตพงษ์ขับรถมาส่งต้องตาที่บ้านตามปกติ "ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวกล่าวขอบคุณพร้อมยกมือไหว้อย่างน่ารัก และเปิดประตูลงจากรถไปเงียบ ๆ โดยไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าคนที่มาส่งเธอขับรถออกไปหรือยัง
/แม่คะหนูกลับมาแล้วค่ะ... ต้องตาร้องเรียกหาแม่ (เงียบ)
/แม่คะ.....พี่ต่อ....มีใครอยู่บ้างคะ...แม่คะ...ฮึ่ก...พี่ต่อ...ฮึ่ก...ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ...หญิงสาวร้องเรียกแม่และพี่ชายแต่ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับแม้แต่คนเดียว
กันตพงษ์ที่ยืนฟังอยู่รู้สึกสงสารเธอแทบขาดใจแต่ก็เข้าใจสถาณการณ์ดีทุกอย่างเขาจึงเลือกที่จะอยู่ข้างเธอในวันนี้
"อ้าวพี่กันยังไม่กลับเหรอคะ" ต้องตาเอ่ยถามอย่างสงสัยพลางปาดน้ำตาอย่าลวก ๆ เพราะกลัวคนอื่นเห็นความอ่อนแอ
"พี่กันกลับเลยนะคะหนูอยู่ได้เดี๋ยวแม่คงกลับมาหนูมีต้องรักอยู่เป็นเพื่อนแล้ว..กลับไปเลยค่ะ" ต้องตาหันไปบอกกันตพงษ์อย่างเกรงใจ
"ไม่ พี่จะอยู่กับหนูจนกว่าคุณแม่จะกลับมา หรือไม่หนูก็ไปนอนกับพี่คืนนี้เลือกเอา" ต้องตาชะงักแต่ไม่กล้าหักหาญน้ำใจอีกฝ่ายถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไล่ไปแล้วแต่ตอนนี้เธอรู้สึกเกรงใจเขามากขึ้นกว่าเดิม
"พี่ไม่กลับไปเคลียร์งานต่อเหรอคะ หนูไม่อยากหะ" /..ปึ่ก.. คำพูดสุดท้ายถูกกลืนหายไปเพราะใบหน้าของเธอได้แนบอยู่กับอ้อมอกหนันแน่นของอีกฝ่ายแล้ว กันตพงษ์กอดเอวหญิงสาวอย่างแนบแน่นและยกมือข้างหนึ่งลูบหลังร่างบางเบา ๆ อย่างปลอบโยน
"อย่าดื้อกับพี่ได้มั๊ย พี่รักเธอนะ ห่วงที่สุด หวังดีที่สุด เชื่อพี่นะ" ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้สาวเจ้าเพียงคืบ ทำเอาต้องตาไปไม่เป็น
"อย่ามาใช้วิกฤติเป็นโอกาสของตัวเองซิ่ เดี๋ยวคุณนายแม่คงมา ไม่ต้องห่วง ส-บ-ม-ย-ห" กันตพงษ์ถึงกับมองบนถอนหายใจพรื่ด...
..ฮ่า ๆ.. อีกคนถึงกับขำกลิ้ง ต้องตาก็คือต้องตาเธอเข้มแข็งได้เสมอ นี่แหละแม่ของลูก ชายหนุ่มคิดในใจและโยกหัวทุยสวยได้รูปอย่างเบามือ
"เอาจริง ไปอยู่บ้านพี่ก่อน พี่เป็นห่วงหรือจะพาต้องรักไปด้วยก็ได้"
"อืม.. ก็ได้ แต่แค่แป๊บเดียวนะคะ ถ้าคุณแม่มาแล้วพี่กันต้องมาส่งหนูที่บ้านด้วยน๊า"
"โอเค"
หลังจากได้ไฟเขียวจากเพื่อนรัก กันตพงษ์ก็เดินหน้าเต็มพิกัด
เขาปรึกษาครอบครัวขอให้พ่อและแม่ของเขาไปขอทาบทามสาวเจ้าไว้ก่อนโดยหมั้นไว้ก่อนแล้วแต่งงานกันทันทีหลังสาวเจ้าเรียนจบโดยที่สาวเจ้าไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว โดยมีพี่ชายตัวดีเป็นผู้ออกความคิด และโอกาสนี้กันตพงษ์ขออนุญาตแม่น้องคบหาและขอพาน้องไปนอนที่บ้านและที่คอนโดของเขาบ้าง ทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับอ้าปากค้างในความกล้าบ้าบิ่นของว่าที่ลูกเขย แต่ก็เห็นความจริงใจและเข้าใจความอดทนอดกลั้นของชายหนุ่มมีจำกัดเนื่องจากการฝึกงานต้องมีการพบเจอกันทุกวันยิ่งยากในการห้ามความรู้สึกจึงจำใจอนุญาตไป
บ้านกันตพงษ์
..หน้าบานเป็นจานดาวเทียมเลยนะไอ้เสือ.. ผู้เป็นพ่อเอ่ยแซว
..พ่อครับ อย่าแซวดิ่.. กันตพงษ์ลูบท้ายทอยตัวเองไปมาหูแดงหน้าแดงกันไปใหญ่
..พาน้องมากินข้าวที่บ้านซิลูก บอกว่าแม่ชวนมาทำกับข้าว.. คุณนายกานดาออกไอเดีย
..เป๊าะ! เสียงดีดนิ้วจากลูกชาย “เจ๋งครับคุณนายกานดา เป็นความคิดที่สุดยอดมาก” กันตพงษ์เอ่ยชมมารดาเปราะ
..มันแน่อยู่แล้ว.. ผู้เป็นแม่พูดอย่างมั่นหน้า
..หึ/หึ.. เสียงหัวเราะในลำคอของสองหนุ่มต่างวันดังขึ้นพร้อมกัน
ห้องท่านรอง
"เย็นนี้คุณแม่ชวนไปทำกับข้าวที่บ้าน กลับเร็วหน่อยนะ" กันตพงษ์ตัดจบ...??? ต้องตาได้แต่ทำหน้าเหวอ...
"อ่า..ค่ะแต่ขอส่งไลน์บอกคุณนายแม่ก่อนนะคะ” พร้อมกดโทรศัพท์ยุกยิกอีกตามเคย ทำเอาชายหนุ่มแอบถอนหายใจอีกตามเคย ความรู้สึกคล้ายหลอกเด็กยังไงก็ไม่รู้
บ้านกันตพงษ์
ชายหนุ่มเดินจูงมือหญิงสาวเข้าบ้านหน้าตาเฉย ตรงกันข้ามกับหญิงสาวที่พยามยามดึงมือออกจากมือใหญ่
..อ้าว..มากันแล้วเหรอลูก..มามามา ทางนี้เลยลูกมาใส่ชุดกันเปื้อนก่อน ช่วยแม่หั่นผักอันนี้นะลูก.. คุณนายกานดากระวีกระวาดมารับตัวว่าที่ลูกสะใภ้ไปในครัวพร้อมกับสอนวิชาหั่นผักให้ส่วนชายหนุ่มแยกตัวขึ้นไปหยิบของข้างบน
สักพัก
"หนู....ชิมแกงให้คุณแม่หน่อย....พร้อมกับยื่นช้อนให้สาวเจ้า.. เป็นไงลูกต้องเพิ่มอะไรมั๊ย"
"อร่อยแล้วค่ะ..อื้ม..อร่อยจริงค่ะคุณป้า.. ต้องตาตอบอย่างจริงใจ"
..หืม.. "..เรียกใหม่ซิคะ คุณแม่...ไหนลองเรียกซิ๊" คุณนายกานดาพูดย้ำ
"แฮ่...คุณแม่"
"ดีมากลูก....น่ารักจัง โอ๊ย หลงลูกสาวไม่ไหว จะน่ารักไปไหนเนี่ย...มีแต่ลูกชายมันไม่อิน" พลางส่งสายตาไปให้ลูกชายตัวดี
หลังจากทำอาหารเสร็จทุกคนนั่งล้อมวงกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย
..สวัสดีคร้าบบ วู้..ลาบปากของไอ้เกียรติมาก ๆ เลย ผมมาทันเวลาใช่มั๊ยเนี่ย.. เสียงเกียรติพงษ์ ลูกชายคนเล็กของบ้านเดินมาตั้งแต่หน้าบ้านจนมาถึงโต๊ะอาหารแต่ต้องชะงัก
...ชะอุ้ย..ใครเหรอครับน่ารักจัง.. กันตพงษ์มองด้วยสายตาเชือดเฉือน
..ชะอุ้ย! มองแรง..
..น้องต้องครับนี่พี่เกียรติ น้องชายของพี่ครับ แต่ก็อายุเยอะกว่าน้องต้องตั้ง 10 ปีแน่ะ.. คนพี่เอ่ยแนะนำน้องชาย
..สวัสดีค่ะ.. ต้องตายกมือไหว้อย่างน่ารัก
..ใครเหรอ.. เกียรติพงษ์เข้าไปนั่งข้าง ๆ พี่ชายกระซิบถามคนพี่พอรู้กันแค่สองคน
..ว่าที่เมียกุเอง มึงห้ามหลี..
..เร๊อะ! ยังเด็กอยู่เลย..
..อืมกำลังเรียนบริหารปีสี่ ตอนนี้ฝึกงานที่บริษัทเราเป็นผู้ช่วยกู พอใจยัง จะถามไรอีกมั๊ย.. คนพี่ตอบอย่างเหนื่อยหน่ายคนน้องได้แต่พยักหน้าให้อย่างกวน ๆ
..สเป็คผมเลย น่ารักฉิบหาย.. เกียรติพงษ์พึมพำ
..ไอ้เกียรติ..มึง.. กันตพงษ์สบถ
..อ๊ะ ๆ อย่าทำน้อง...แม่พี่กันจะทำน้องอ่ะแม่..
..พอเลยไอ้ลูกคนนี้...หยุดแกล้งพี่เค้าได้แล้ว...เรานี่จริง ๆ เลย ชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นเค้า..นิสัยไม่ดี.. คุณนายกานดาปรามลูกชายคนเล็กของเธอ
..ใช่ซี๊ ผมมันลูกเก็บมาเลี้ยง เก็บมาจากกองขยะ..
"เออ…” กันตพงษ์สำทับ
..กินข้าวไปทั้งสองคนเลย โตจนหมาเลียตูดไม่ถึงทะเลาะกันอยู่ได้ไม่อายเด็กอย่างหนูต้องรึไง.. ผู้เป็นบิดาได้แต่ปรามลูกชายทั้งสองคนเสียงกร้าว
หลังจากกินข้าวเสร็จ กันตพงษ์ชี้ชวนหญิงสาวเดินย่อยอาหารชมสวนดอกไม้ยามค่ำคืนของคุณนายกานดา มีดอกไม้กลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบ้าน ชายหนุ่มเดินจูงมือต้องตาไปเรื่อย ๆ แล้วหยุดลงนั่งที่เก้าอี้ยาวตัวหนึ่งสักพักเค้าตัดสินใจพูดมันอีกครั้ง
"ต้องตาแต่งงานกับพี่นะ"
"......" ต้องตาเงียบ
"ต้องอย่าเงียบ" ชายหนุ่มจึงก้มลงเพื่อที่จะมองลงไปที่ดวงตาของคนตัวเล็กในอ้อมกอด ..อ้าว..หลับซะงั้น ^~^...เฮ๊อ..เขาได้แต่ถอนหายใจ แต่ไม่เคยถอนใจได้เลย 5 ปีที่อดทนรอมันคุ้มค่าเสมอ
"นอนที่นี่นะคนดีของพี่...ไม่ต้องกลับบ้านล๊ะ พี่จะดูแลหนูเอง" เขาจุมพิตเบา ๆ ที่หน้าผากมน แล้วช้อนอุ้มร่างบางเข้าไปในบ้านของเขาอย่างมั่นใจที่สุดในชีวิต
- ผู้เขียน
