เมื่อได้ยินคำพูดที่เย็นชาของชายคนนั้น เฮเซลยิ่งไม่สบายใจที่ขนตาของเธอสั่น “อะไร... หน้าที่อะไรล่ะ”
เรแกนใช้นิ้วจิ้มหน้าผากของเธอด้วยนิ้วของเขา “ดูเหมือนว่าวันนี้คุณจะเบื่อจริงๆ แล้ว... คุณลืมความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของคุณไปหรือเปล่า คุณคิดว่าคุณควรทำอย่างไรเพื่อช่วยพวกเขา”
เมื่อมองเข้าไปในดวงตาที่น่ากลัวของเขา เฮเซลรู้ว่าเขาจะโกรธถ้าเธอตอบผิด
ดังนั้นเธอจึงตอบอย่างระมัดระวังว่า “ให้กำเนิด...ลูก...” หลังจากพูดเช่นนี้ เธอรู้สึกละอายใจอย่างยิ่ง
อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นเมื่อ Regan จ้องมองเธอราวกับว่าเธอเป็นเหยื่อของเขาที่รอการถูกกิน ทิ้งให้เธอไม่มีที่ไหนให้หนีอีกต่อไป
“หลังจากที่เห็นว่าพวกมันน่าสมเพชแค่ไหน ฉันคิดว่า... คุณควรพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อเอาใจฉันเพื่อที่คุณจะได้ช่วยชีวิตพวกเขาใช่ไหม ตอนนี้... เริ่มกันเลย!” เรแกนพูดอย่างดุเดือดขณะที่เขาแก้เน็คไท
