ตอนที่ 4 ยัยขี้เมา
1680 คำ
ตอนที่ 4 ยัยขี้เมา
"โอ๊ย!! เจ็บ!" เธอร้องออกมาเสียงดังแต่ก็ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมา เธอรู้สึกว่ามันเป็นแค่เพียงความฝันเท่านั้น
"เชี้ย!! " คริสเตียนเกิดอาการตกใจไม่แพ้กัน เพราะแก่นกายความเป็นชายของเขา มันเข้าไปได้แค่ส่วนหัวเท่านั้น แต่ยังไงเขาก็ไม่มีทางที่จะหยุดมันแน่นอน
เนื่องจากอารมณ์ของเขาตอนนี้มันมากเกินกว่าที่จะหยุดได้แล้ว คริสเตียนเลือกที่จะจัดการกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างนุ่มนวล เยื่อพรหมจรรย์ของเธอขาดออกด้วยฝีมือของเขา เขารู้สึกได้ กลีบกุหลาบงามของเธอมันช่างคับแน่นอะไรขนาดนี้
มันแน่นมากจนเขาแทบจะขยับไม่ได้ ถึงเธอจะหลับไม่ยอมตื่น แต่ร่างกายของเธอก็สามารถตอบสนองเขาได้เป็นอย่างดี มีเสียงครางเล็กน้อยออกมาเบาๆ พร้อมกับช่องรักที่ตอดรัดไม่ได้หยุด
มือเรียวเล็กของเธอยังคงกำผ้าปูที่นอนแน่น นั่นก็แปลว่าเธอรู้สึกและมีอารมณ์ร่วมไปกับเขาด้วย คริสเตียนเริ่มขยับเข้าไปให้สุด แล้วเริ่มขยับสะโพกทันทีเพราะตอนนี้เขารู้สึกทรมานมาก ซึ่งเขายังคงนุ่มนวลกับหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าเหมือนเดิม เขาไม่เคยคิดเลยว่า จะมีคนที่เมาไม่รู้เรื่องขนาดนี้อยู่บนโลกด้วย นี่หลับหรือว่าซ้อมตายกันแน่นะ
เขาพยายามทำให้เธอตื่น แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะตื่นขึ้นมาเลย มีแค่เพียงร่างกายของเธอที่ตอบสนองร่างกายของเขาเท่านั้น แต่ถ้าเธอตื่นขึ้นมาเขาสัญญาว่า จะจัดการกับเธอต่ออีกแน่นอน เขาเห็นว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอ เขาจึงเลือกที่จะทำกับเธอแค่ครั้งเดียว ยอมให้เธอนอนไปก่อน คราบเลือดสดๆ ได้ไหลปนกับน้ำรัก เลอะผ้าปูที่นอนหลายจุด ทำให้คริสเตียนรู้สึกภูมิใจอยู่มาก
เขาไม่เคยคิดที่อยากจะได้สาวบริสุทธิ์ และก็ไม่เคยคิดด้วยว่าเธอจะยังไม่เคย เพราะสถานที่ที่เธอไป ไหนจะอาการเมามายไม่รู้เรื่องของเธออีก ถ้าคืนนี้เขาไม่เอาตัวเธอมา ไม่แน่เธออาจจะถูกคนอื่นพาไปก็ได้
หลังจากที่คริสเตียนทำความสะอาดให้เธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขานอนลงบนเตียงข้างๆ เธอแล้วพิจารณาใบหน้าสวยของเธอ
"ยัยขี้เมาเอ๊ย" คริสเตียนยอมรับว่าเธอสวย สวยมาก เขารู้สึกถูกใจเธอคนนี้มาก ทำให้เขามีความคิดอยากที่จะทำความรู้จักกับเธอขึ้นมา
"สาวน้อย เธอชื่ออะไร" คริสเตียนไม่เคยสนใจชื่อของคู่นอนคนไหนมาก่อน เธอเป็นคนแรก เขาพึมพำเบาๆคนเดียวในขณะที่เธอก็ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น
นี่ก็ดึกมากแล้ว เขาจึงล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ ในหัวของเขาตอนนี้อยากให้ถึงเช้าเร็วๆ เพราะเขามีเรื่องที่จะต้องตกลงกับเธอ อุณหภูมิภายในห้องกำลังเย็นสบายด้วยเครื่องปรับอากาศตัวใหญ่ หญิงสาวพลิกตัวหาพื้นที่อบอุ่น เพราะตอนนี้เธอรู้สึกหนาวมาก เนื่องจากร่างกายของเธอปราศจากเสื้อผ้า แต่เธอแค่ไม่รู้ตัวเองเท่านั้น ชายหนุ่มที่กำลังหลับสบาย รู้สึกว่ามีร่างกายนุ่มนิ่มบดเบียดเข้าหาร่างกายของเขา
"หนาวเหรอ" อุณหภูมิแค่นี้สำหรับเขาถือว่ากำลังดี แต่สำหรับเธอคงจะหนาวมาก เพราะเนื้อเย็นๆ ของเธอที่เขาสัมผัส จึงรู้ว่าเธอต้องการไออุ่น เขาเลยดึงเธอเอาเข้ามากอดไว้
ซึ่งปกติแล้วคริสเตียนก็ไม่เคยนอนกอดคู่นอนคนไหนมาก่อน ค้างคืนก็มีบ้างแต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก แต่สำหรับหญิงสาวคนนี้เขาบอกได้เลยว่าเธอพิเศษ...
เวลาต่อมา
"ฮึ!! อะไรหนักๆ วะเนี่ย" ลิลินรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาก่อนสว่าง ในสมองกำลังประมวลผลเล็กน้อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอกันแน่ เธอหันไปมองข้างๆ รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียง เธอค่อยๆ เอาแขนของเขาที่กอดเธอออก แล้วก้มลงมองดูตัวเอง รู้สึกตกใจมากขึ้นไปอีก เพราะตัวเธอนั้นไม่มีเสื้อผ้าเลยแม้แต่ชิ้นเดียว เธอรีบลงจากเตียง ไม่ให้อีกคนรู้สึกตัว
ด้วยความมืดทำให้ลิลินเห็นหน้าผู้ชายไม่ชัด ที่จริงเธอไม่ได้มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ สมองของเธอตอนนี้มันบอกว่า ต้องออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด เธอรีบหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ทันที แล้วค่อยๆ ย่องออกจากห้องไป ส่วนคริสเตียนที่เพิ่งจะได้หลับตาลงไปเมื่อไม่นาน ทำให้เขาไม่รู้สึกตัว ว่าคนที่เขานอนกอดอยู่นั้น ตอนนี้เธอได้ออกจากห้องไปแล้ว ลิลินออกมาจากโรงแรมได้แล้ว แต่เธอไม่รู้ว่าจะไปจากที่นี่ได้ยังไง เพราะกระเป๋าของเธอคงอยู่ที่ผู้ชายคนนั้น กระเป๋าตัง โทรศัพท์มือถือและกุญแจรถ
"หมดกัน...เอาไงดีวะ” จะกลับไปเอากระเป๋าคืนหรือจะไปหาเพื่อนให้พวกมันช่วยดี และแล้วเธอก็เลือกที่จะไปหาแตงโมที่ห้องพัก เธอจึงเรียกแท็กซี่ แล้วนั่งแท็กซี่ไปหาเพื่อน จะกลับห้องเลยก็ไม่ได้เพราะไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาท และเมื่อเธอมาถึง เธอก็บอกให้แท็กซี่รอ
"รอสักครู่นะคะ" เธอไม่มีเงินติดตัวเลย ต้องไปยืมเพื่อนมาให้แท็กซี่ก่อน
"ลุงยามคะ โทรตามห้อง421 ให้หนูหน่อยได้มั้ยคะ บอกเธอว่าเพื่อนมาหาชื่อลินค่ะ" ลิลินแจ้งลุงยามที่เฝ้าทางเข้าออกหน้าประตู
"หนูลินลุงจำได้ แล้วทำไมมาแต่เช้าขนาดนี้ล่ะ" ลิลินมาเที่ยวห้องแตงโมบ่อย ลุงยามจึงจำเธอได้
"คือ...ลินมีธุระกับแตงโมค่ะ ให้ลินขึ้นไปหาแตงโมเองเลยได้มั้ยคะ" ที่นี่มีกดห้ามคนนอกเข้าเธอเลยต้องขออนุญาตก่อน
"ได้สิ คนกันเองเห็นกันประจำ" ลุงยามเห็นว่าเด็กพวกนี้ก็เข้าออกที่นี่เป็นประจำ คงไม่มีปัญหาอะไรถ้าจะให้ลิลินขึ้นไปเลย
"งั้นลินขึ้นไปเลยนะคะ ขอบคุณลุงยามมากๆ ค่ะ"
"ไม่ต้องเกรงใจไปเถอะ" แล้วลิลินก็วิ่งขึ้นไปหาเพื่อนที่ชั้นสามของตึกทันทีโดยให้แท็กซี่รอก่อน
ทางด้านคริสเตียน
เขาตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอหญิงสาวที่เขานอนกอดแล้วซะงั้น ตอนนี้คริสเตียนรู้สึกหงุดหงิดอารมณ์เสียขึ้นมาทันที เพราะคนอย่างเขาไม่เคยนอนกอดคู่นอนคนไหนแบบนี้มาก่อนเธอเป็นคนแรก แต่เธอกลับหนีเขาไปก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา
"หยามกันชัดๆ" เขาขบกล้ามแน่นอย่างนึกโมโห โมโหที่เธอไม่อยู่รอ แล้วซิงของเธอล่ะไม่ได้มีความหมายเลยหรือไง กว่าเขาจะหลับได้ เขานอนคิดถึงเรื่องนี้ตั้งนาน ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหนเขาถึงหลับลงได้ แต่นี่ของมีค่าของตัวเองแท้ๆ กลับไม่สนใจ ถึงเธอจะไม่สนแต่เขาสน เขาหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออกหาลูกน้องทันที
"ครับนาย" ปลายสายรับสายทันที
"พวกมึงอยู่ไหน" น้ำเสียงบ่งบอกว่าอารมณ์ไม่ดีสุดๆ
"เกิดอะไรขึ้นครับนาย" เดลรู้สึกว่าน้ำเสียงของเจ้านายไม่ปกติจึงถามขึ้น เช้าตื่นขึ้นมาเจ้านายของเขาก็น่าจะอารมณ์ดีสิถึงจะถูก
"ผู้หญิงคนนั้นหายไป" คริสเตียนรู้ว่าบอดี้การ์ดของเขาจะต้องเห็นเธอแน่ๆ เพราะบอดี้การ์ดของเขาจะต้องผลัดกันมาเปลี่ยนดูแลความปลอดภัยให้เขาเสมอ แต่ทำไมมันถึงได้ปล่อยไป ในเมื่อเขายังไม่ได้สั่ง
"หายไป หมายความว่ายังไงครับ" เดลไม่เข้าใจ ใช่ลูกน้องของคริสเตียนทุกคนเห็นว่าเธอเดินออกไปแล้ว แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดที่จะห้าม เพราะคิดว่าเจ้านายของเขาคงจัดการเรียบร้อยแล้ว คงไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่เรียกร้องค่าเสียหาย เมื่อรู้ว่าตัวเองได้ตื่นขึ้นมาอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าบนเตียง หลังจากนั้นเดลก็วางสายของเจ้านายไปแล้วรีบพากันมาหา
"พวกมึงเห็นผู้หญิงที่กูพามาเมื่อคืนมั้ย" เขาถามลูกน้องเสียงเข้ม
"เห็นครับ เธอออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ" บอดี้การ์ดคนหนึ่งตอบ
"กูยังไม่ได้สั่ง ทำไมพวกมึงถึงไม่ขวางเธอไว้" น้ำเสียงอันทรงพลังทำให้เหล่าบอดี้การ์ดก้มหน้าลงกันเป็นแถว
"พวกมึงไปสืบมาว่าเธอเป็นใครแล้วพักอยู่ที่ไหน"
"ครับนาย"
คริสเตียนเลือกที่จะกลับไปที่คฤหาสน์หลังงามของเขาก่อน เขานั่งลงที่โซฟาสุดหรูภายในห้องทำงานแล้วรินแอลกอฮอล์ใส่แก้ว จากนั้นก็กระดกลงคอรวดเดียวจนหมด รอฟังลูกน้องมารายงานเรื่องที่ให้ไปทำ ไม่นานลูกน้องที่ให้ไปจัดการเรื่องนั้นก็เข้ามาภายในห้องทำงานที่เขานั่งอยู่
"เจอมั้ย" เมื่อลูกน้องเข้ามาปุ๊บเขาก็ถามปั๊บเพราะกำลังรอฟังคำตอบอยู่
"ไม่เจอเลยครับนาย" คำตอบของลูกน้องทำให้เขาไม่พอใจ อุตส่าห์นั่งรอมาทั้งวัน เข้ามารายงานว่าไม่เจอเนี่ยนะ เสียเวลาจริงๆ
"ไม่ได้เรื่อง ไปตามหาเธอให้เจอ ถ้าไม่เจอไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าไป!!" คริสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงดุดันเพราะความโมโห เขานึกเคียงหญิงสาวบริสุทธิ์คนนั้นอยู่ไม่น้อย ได้เขาแล้วคิดจะทิ้งเหรอ ไม่มีทางซะหรอก เขาจะต้องหาเธอให้เจอให้ได้
- ผู้เขียน
