Chapter.9 มีจากก็ต้องมีพบ
566 คำ
“ไม่ได้จริงๆ ค่ะพี่อร “อรอุมาหน้าเสียไม่คิดว่ารุ่นน้องฝ่ายธุรการจะกล้าปฏิเสธ
“กังวลเรื่องรับลูกขนาดนั้นเชียวเหรอ ใครไปรับก็ได้ทำไมต้องกังวลด้วย “รินรดาเงียบไม่โต้ตอบ หากจะคุยเรื่องนี้ต่อเธอไม่ขอพูด หากหน้าที่นั้นไม่ใช่ของเธอ เธอก็จะไม่ใส่ใจและเก็บมาคิด หน้าที่ใครหน้าที่มัน ไม่ได้มีคำสั่งพิเศษลงมาสักหน่อย ทำไมต้องยอมทำตามด้วย
“กลับไปเถอะค่ะ แก้มต้องไปรับลูกจริงๆ “
“แล้วถ้าเป็นคำสั่งของท่านประธานล่ะ จะยอมมั้ย “
“พี่อรจะทำอะไรคะ “
“ประชุมครั้งนี้สำคัญมาก พี่จะไม่ยอมเสียหน้าพลาดท่าในที่ประชุมเด็ดขาด “
รินรดานั่งกุมขมับสักพักแล้วลุกออกไปใช้โทรศัพท์ส่วนตัวด้านนอกเพื่อต่อสายหาคุณครูประจำชั้น
“สวัสดีค่ะ ลูกอินเป็นอย่างไรบ้างคะ “
“เก่งมากเลยค่ะ ไม่ร้องไห้งอแง เข้ากับเพื่อนได้ดีมาก “ ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกเล็กน้อยเมื่อได้ยินรายงานของครูประจำชั้น ในใจรู้สึกกังวลสารพัดหากอรอุมาสามารถดึงตัวเธอเข้าห้องประชุมครั้งนี้ เธอจะทำอย่างไร
“ขอบคุณมากนะคะ “
“ยินดีค่ะ คุณแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ ลูกอินเก่งและฉลาดมากๆ “ รินรดาดีใจที่ได้ฟังคำชม ลูกอินคงได้พ่อมาเยอะ ทั้งเก่งและฉลาดรู้จักพูด เหมือนเหลือเกิน
“ฝากด้วยนะคะ “
“ค่ะคุณแม่ “
“ทางนี้ค่ะคุณอัคร “
“แก้ม พอดีเลย พี่วานอะไรหน่อยสิ “
“คะ “รินรดาหันไปตามเสียงเรียกเพราะความเคยชิน อรอุมาตามหลอกหลอนเธออีกครา คราวนี้คงปฏิเสธไม่ได้เพราะบุคคลที่เดินเคียงข้างมาด้วยนั้นกำลังต้องการบางอย่างจากเธอ
“พาคุณอัครไปที่ห้องประชุมหน่อยสิพี่จะไปเตรียมเอกสาร เรื่องประชุมไม่ต้องแล้วล่ะ จะไปรับลูกก็ไปเถอะ “อัครพลหรี่ตาย่นคิ้วเมื่อได้ยินเลขาคนดังกล่าวพูดถึงเรื่องลูก
ลูกของใคร? ลูกของรินรดางั้นหรอ
“ได้ค่ะพี่อร เชิญค่ะ “รินรดาผายมือเชิญแล้วเดินนำหน้าพาร่างสูงไปยังห้องประชุมที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคาร ความเงียบทำให้หญิงสาวรู้สึกประหม่า เสียวสันหลังวาบ รู้สึกได้ว่าดวงตาคมจ้องอิริยาบถของเธอไม่กะพริบ ไม่ได้เข้าข้างตัวเองเพราะรู้สึกได้อยู่ตลอด
“สบายดีนะ “คำถามที่ทำให้เท้าทั้งสองของรินรดาชะงักลง
“สบายดีค่ะ “รินรดาตอบคำถามตามมารยาท แขกต่างเมืองคงเป็นเขาคนนี้ โลกช่างกลมเหวี่ยงผู้ชายที่พยายามจะลืมกลับมาใกล้อีกครั้ง หากเขารู้เรื่องลูกขึ้นมาเธอจะทำอย่างไร ลูกอินจะถูกพรากออกจากอกเธอหรือเปล่า เรื่องลูกอินเธอไม่ได้ตั้งใจปิด ถึงเวลาแล้วหรือที่พ่อกับลูกจะได้ใกล้ชิดกัน
ความกังวลกัดกินความคิดและจิตใจรินรดาอีกครั้ง ข้างหน้าคือห้องประชุมที่ใช้ประชุมในวาระที่จะถึงอีกไม่กี่นาที เมื่อถึงที่หมายเธอก็หันมาผายมือเชิญแขกของท่านประธานด้วยท่าทีอ่อนน้อมและมีมารยาทแบบที่ควรจะเป็น อัครพลเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มรับเป็นการขอบคุณ
- ผู้เขียน
