เสียงเครื่องปรับอากาศเบา ๆแสงไฟหัวเตียงสลัวอบอุ่น
เตียงนุ่มที่เคยเป็นเพียงที่นอน กลายเป็นสนามทดสอบความอดกลั้นของชายหนุ่มชื่อ “คราม”
ลลิษานอนตะแคงกอดเขาไว้
เธอซุกหน้าลงที่อกเขา มือหนึ่งกอดเอว อีกมือ…ก็วนอยู่แถวตรงนั้นของครามไม่เลิก
“ลิษา…” เสียงครามต่ำพร่า
“หยุดก่อน…”
แต่ลิษาไม่ตอบเธอหัวเราะเบา ๆ ในลำคอเหมือนจะบอกว่า ‘ไม่ได้ตั้งใจ’
แต่นิ้วเรียวของเธอกลับยิ่งวน ยิ่งกด…ช้า ๆ
แท่งเนื้อที่ตึงแน่นอยู่ก่อนหน้าเริ่มกระตุกเล็ก ๆ จนเขาสูดลมหายใจ
“ลิษา พอ…”
แต่คราวนี้เสียงเขาหยุดลงกลางคันเพราะมือนุ่ม ๆ นั้นล้วงผ่านขอบกางเกงเข้าไปแล้ว
ปลายนิ้วของเธอสัมผัสกับ เนื้ออุ่นร้อนที่เต้นตุบ ๆ อย่างน่าหลงไหล
เธอลูบมันเบา ๆ เหมือนกำลังเล่นของเล่นที่โปรดปรานที่สุดในโลก
“อยากให้พอก็ต้องพูดเพราะ ๆ สิ…”
“หรือไม่ก็…ปล่อยให้หนูเล่นจนหนำใจก่อนก็ได้นะ”
จบคำ ครามรวบตัวเธอพลิกลงใต้ร่างในพริบตาแววตาเขาเงียบ…
