บทที่ 2

826 คำ
"กอหญ้ามึงไปไหนมา" "แม่!!!" หญิงสาวตกใจอยู่ดี ๆ แม่ก็โผล่หน้ามา จังหวะที่เธอแอบเดินเข้ามาในบ้าน "ไอ้ห่าากูตกใจหมดเลย!! แล้วมึงจะร้องทำไม" ละอองดาวคือแม่ของกอหญ้า นางชอบพูดคุยกับลูกสาวแบบนี้เสมอ เป็นคนเสียงดังฟังชัดคิดยังไงพูดไปอย่างงั้น ปากไม่ค่อยมีหูรูด แถมพูดไม่เพราะด้วย กอหญ้าจึงเกรงกลัวแม่ของเธอมาก "หนู..เออ..หนู" "หนู..พ่อมึงตายหรือไง" "อ้าว..เกี่ยวอะไรกับพ่อด้วยวะ" ศรรามคือพ่อเลี้ยงของกอหญ้า ส่วนพ่อจริง ๆหย่าร้างกับแม่เธอได้หลายปีแล้ว "ขอโทษทีจ้าพี่ ก็ลูกสาวของพี่ทำให้ฉันโมโห..เมื่อคืนนี้มึงไปนอนไหนมา!!" พูดกับสามีอย่าง หันกลับมาพูดกับลูกสาวอีกอย่าง "ใครเป็นลูกสาวของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันมีพ่อคนเดียว" กอหญ้าพูดคนเดียวแบบไม่สบอารมณ์ "ก็เมื่อคืนนี้หนูไปกินงานเลี้ยงวันเกิดบ้านไอ้ผึ้งมันไง" "ดาวก็อย่าว่าให้ลูกเลยลูกโตเป็นสาวแล้ว ปล่อย ๆ ลูกบ้าง" ศรรามพูดพร้อมกับเดินไปจูงมือกอหญ้า เพื่อที่จะไปส่งเธอที่ห้องนอน แต่กอหญ้าสะบัดมือของพ่อเลี้ยงออกอย่างแรง "ถ้าไม่อยากตายอย่ามาแตะเนื้อต้องตัวฉันอีก" เพรี้ยะ!! "โอ้ย! แม่ตบหนูทำไม" "กูบอกมึงหลายครั้งแล้วว่าอย่าพูดแบบนี้กับพ่อ พ่อเป็นห่วงมึงไม่รู้หรือไง" พ่อเลี้ยงของเธอเป็นคนเจ้าชู้มาก เจ้าชู้ไม่เว้นแม้แต่กับลูกเลี้ยง แต่ละอองดาวไม่ยอมรับว่าสามีตัวเองเจ้าชู้ เพราะรักเขามาก รักจนยอมเล่นชู้ตอนที่อยู่กับสามีเก่าคือพ่อของกอหญ้า แต่ตอนนี้พ่อของเธอก็ได้ภรรยาใหม่อยู่ต่างหมู่บ้าน ภรรยาใหม่ไม่ชอบหน้ากอหญ้า ทั้งสองทะเลาะกันบ่อยครั้งเธอก็เลยเลือกที่จะอยู่กับแม่ ถึงแม้พ่อเลี้ยงของเธอจะเจ้าชู้หน่อย แต่หญิงสาวก็ยังมีวิธีเอาตัวรอดได้ ที่จริงกอหญ้าเป็นคนสวย และเธอก็สวยมาก แต่หญิงสาวจะทำตัวสวยเด่นไม่ได้เพราะเธอกลัวไม่ปลอดภัยจากพ่อเลี้ยง เครื่องสำอางและแป้งที่เธอใช้ หญิงสาวจะเลือกเบอร์คล้ำที่สุด ส่วนผมเผ้าก็ปล่อยให้กระเซอะกระเซิงอยู่แบบนั้น(นี่คือวิธีเอาตัวรอดของเธอ) #หลายวันต่อมา "ไม่เข้าใจเลย พ่อแม่เป็นครูทั้งสองคน แต่ทำไมลูกถึงไม่รักเรียน" ผอ. ภูไท เป็นผอ. โรงเรียนมัธยม ส่วนแม่ของคนธรรพ์ก็เป็นครูสอนที่โรงเรียนเดียวกัน ฐานะทางบ้านถือว่าดี และบ้านของเขาเป็นบ้านสไตล์โมเดิร์นหลังใหญ่เนื้อที่กว้างขวาง บ้านกอหญ้าปูนชั้นเดียวทั้งเก่าและโทรม บ้านทั้งสองหลังอยู่พื้นที่ติดกันมีแค่รั้วกั้น "พ่อจะบ่นอะไรให้ผมนักหนา ผมเรียนจบม.6 ให้พ่อก็ดีเท่าไรแล้ว" คนธรรพ์เป็นคนเกเรติดเพื่อนแถวบ้านชอบแว้นมอเตอร์ไซค์ไปเรื่อย จนพ่อกับแม่กลัวลูกจะเกิดอุบัติเหตุเข้าสักวัน แต่ก็ห้ามลูกไม่ได้ห้ามทีไรลูกชอบหนีออกจากบ้าน และอีกอย่างที่พ่อกับแม่เขากลัวมากก็คือ กลัวลูกชายจะเล่นยาเสพติด #หนึ่งเดือนผ่านไป "หนูกอหญ้าจะไปไหนเหรอลูก" ครูรสสุคนธ์แม่ของคนธรรพ์กำลังจะไปวิ่งออกกำลังกาย แต่ก็เจอกับกอหญ้าที่เพิ่งจูงจักรยานออกมาจากบ้าน "สวัสดีค่ะครู หนูว่าจะไปตลาดนัดตอนเย็น ครูจะไปออกกำลังกายเหรอคะ" กอหญ้าเคยเป็นนักเรียนของครูรสสุคนธ์ เธอเรียนห้องเดียวกับคนธรรพ์ ตั้งแต่ชั้นประถมจนจบมัธยมหก "ใช่แล้วจ้า..ถ้างั้นครูไม่กวนนะ" แล้วทั้งสองก็แยกกันไป กริ๊ง~ กริ๊ง~ // ปี๊ก~ ปี๊ก~ "กรี๊ดดดด!!" ตุ๊บ!! โครม!!! "เฮ๊ยย!! ตายมั๊ยวะ" คนธรรพ์รีบออกจากมอเตอร์ไซค์ที่ล้ม เพื่อไปดูว่าเขาชนใคร "กอหญ้า!!" "เกิดอะไรขึ้น" รสสุคนธ์วิ่งไปยังไม่ไกล นางได้ยินเสียงอุบัติเหตุก็รีบวิ่งกลับมา นางคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นกอหญ้าแน่ที่ถูกรถชนแต่ไม่คิดว่าคนที่ชนคือลูกชายของนางเอง.. วี่หว่อ~ วี่หว่อ~ เสียงรถกู้ภัยมารับคนที่ประสบอุบัติเหตุ #โรงพยาบาลศูนย์ประจำจังหวัด "เราต้องรีบช่วยผู้หญิงเป็นการด่วนเลยค่ะ" ใครเป็นญาติของเธอคะ "ญาติของเธอไม่ได้มาด้วยค่ะ ฉันเป็นญาติของผู้ชายที่เข้าไปกับเธอเมื่อกี้" คนธรรพ์ก็ได้เข้าห้องฉุกเฉินเหมือนกัน แต่เขาเจ็บไม่มากเท่ากับกอหญ้า "พอจะตามญาติของน้องผู้หญิงได้ไหมคะ เพราะตอนนี้เธอกำลังท้อง เราต้องให้ญาติเซ็นต์ยินยอมด้วยค่ะ" "....!!??...."
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม