"ฉันไม่เคยสนุก"
"ฉันรู้ว่าเธอไม่สนุก แต่เธอเก่งมากที่ผ่านทุกอย่างมาได้" ถึงแม้จะมีพี่เกื้อและพ่อที่คอยเดินตามอยู่ข้างหลังแต่ฉันก็ไม่ได้งอมืองอเท้ารอขอความช่วยเหลืออย่างเดียว ฉันทำงานหาเงินใช้เองความภูมิใจของฉันไม่ใช่การเรียน ไม่ใช่มีเงินเยอะแต่มันคือการได้ดูแลแม่อยู่กับแม่จนถึงวินาทีสุดท้าย ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันนี่คือสิ่งที่มีค่ากับฉันมาก
"ฉันมาที่นี่เพื่อคุยเรื่องงานและทำงาน" ฉันบอกความต้องการและหน้าที่ของตัวเองอีกรอบ
"ฉันรู้"
"รู้ก็หยุดนอกเรื่องได้แล้วค่ะ"
"แต่นี่ไม่ใช่เวลางาน นอกเวลางานฉันจะพูดอะไรก็ได้" ฉันมองกล่องสัมภาระของตัวเองอีกหนึ่งรอบถ้าตัดสินใจเดินออกไปตอนนี้ฉันจะกลับมาเอาของพวกนี้ได้ยังไง แล้วเรื่องงานที่บริษัทล่ะจะเอายังไงต่อทำแบบนั้นเสียหน้าพี่เกื้อแย่เลย ฉันจะทำยังไงดี
"อย่าทำให้ฉันอึดอัดไปมากกว่านี้เลยค่ะ ฉันขอร้อง"
"เธอก็เลิกทำห่างเหินกับฉันสักทีสิ" ฉันมองหน้าคนเอ
