เสน่ห์นางมาร

6.1

๖.๑

ฝ่าเท้าแข็งแรงได้รูปชะงักเมื่อมารดาที่เพิ่งเดินเข้ามาภายในบ้านเอ่ยทักบุตรชายขึ้น เพราะเห็นเขายังไม่ออกไปทำงาน

“อ้าวพี ยังไม่เข้าไร่อีกหรือลูก” รพียิ้มให้มารดาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้วตอบนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“กำลังจะไปฮะ เอ่อ แม่ฮะ คือคุณดาเขาขาแพลง แม่ช่วยดูเขาด้วยนะครับ ผมไปหละ” ผกามองตามบุตรชายไปจนลับสายตา ก่อนจะหันกลับไปมองบนบ้านด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก อาทิตย์หน้าลูกชายตัวดีก็จะอายุครบยี่สิบเก้าปีเต็มแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะพาใครมาให้นางดูตัวสักที จะมีก็แต่มนชยาที่แวะเวียนไปมาหาสู่เป็นประจำ ซึ่งก็เป็นคนเดียวที่ลูกชายพอจะต้อนรับพูดคุยได้ ส่วนผู้หญิงคนอื่นนางเห็นแต่ว่ารพีได้แต่เงียบอย่างเดียว ไม่สนใจใครจนบรรดาสาวเหล่านั้นค่อยๆ หายไปทีละคนสองคน จนตอนนี้เหลือเพียงมนชยาเพียงคนเดียว

ซึ่งนางเองก็เคยคิดว่าคงจะเป็นมนชยานี่แหละที่บุตรชายจะตัดสินใจตกล่องปล่องชิ้นด้วย แต่ตอนนี้กลับไม่แน่ใจขึ้นมาดื้อๆ เมื่อมีบลินดาเข้ามาในชีวิตบุตรชายโดยบังเอิญ

แอ๊ด… เสียงประตูที่ถูกเปิดเข้ามา ทำให้หญิงสาวร่างบางหันกลับมาอย่างดีใจเมื่อคิดว่าคนที่เข้ามาเป็นรพี แต่เมื่อเห็นว่าเป็นนางผกาหญิงสาวก็ได้แต่ยิ้มจืดลงอย่างชัดเจนจนนางสังเกตได้

“คุณป้า…” นางผกาเดินเข้ามานั่งข้างเตียงก่อนจะมองสำรวจร่างกายหญิงสาวอย่างละเอียดจนคนมองรู้สึกอึดอัดจนต้องถามออกไป

“คุณป้าทำไมมองดาแปลกๆ”

“เปล่าหรอกจ้ะ เมื่อครู่ป้าเจอตาพี เขาบอกว่าหนูข้อเท้าแพลงก็เลยให้ป้าคอยดู” บลินดาก้มลงมองข้อเท้าแล้วเงยขึ้นยิ้มให้นางผกา

“ตอนนี้ดีขึ้นแล้วค่ะ พอจะเดินได้แล้ว เอ่อ คุณป้าคะ พี่พีทำงานอยู่ตรงไหนคะ” ผกาขมวดคิ้วอย่างแปลกใจที่หญิงสาวถามถึงสถานที่ทำงานของบุตรชาย

“อยู่กลางไร่โน่น ว่าแต่หนูถามทำไมหรือลูก หรือว่าอยากไปเที่ยว” บลินดาพยักหน้ายอมรับ

“ค่ะคุณป้า ดาอยากไปเที่ยว อยากดูพี่พีทำงาน”

“แต่ที่นั่นมันร้อนนะ ต้นมงต้นไม้ไม่ค่อยมี มีแต่ดินแดงๆ ฝุ่นฟุ้งเต็มไปหมด”

คำบอกเล่าของผกาทำให้หญิงสาวหน้ามุ่ยลงอย่างผิดหวัง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหล่อนอยากรู้บางสิ่งเกี่ยวกับชายหนุ่ม

“เอ่อ คือ คุณป้าค่ะ คือหนูอยากจะถามอะไรคุณป้าสักอย่าง ไม่รู้คุณป้าจะว่าหรือเปล่า” นางผกายิ้มให้หญิงสาวอย่างแปลกใจในคำถามของหล่อน

“ลองว่ามาสิจ๊ะ เผื่อว่าป้าจะตอบได้”

ผิวลออแดงเรื่อขึ้นก่อนจะถามมารดาของผู้ชายที่หล่อนหมายปอง…

“คือ… ดาอยากรู้ว่า เอ่อ พี่พีมีแฟนหรือยังคะ” คำถามของหญิงสาวทำให้นางผกาชะงักอย่างคิดไม่ถึงว่าสาวสวยจะกล้าถามออกมาตรงๆ แบบนี้ ขณะเดียวกัน ใบหน้าที่แดงเรื่อก่อนหน้าค่อยๆ ซีดลง เมื่อคิดว่านางผกาอาจจะไม่พอใจก็ได้ที่หล่อนไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของรพี

“เอ่อ ดาขอโทษค่ะคุณป้า ดานี่ไร้สาระจริงๆ”

ท่าทางว้าวุ่นใจของบลินดาทำให้นางผการีบแก้ความเข้าใจเสียใหม่

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ป้าไม่ว่าอะไร ความจริงป้าก็อยากให้เจ้าพีมันมีเมียเหมือนกันนะ แต่จนแล้วจนรอดพ่อก็เลือกแล้วเลือกอีก คนนั้นก็ไม่ดี คนนี้ก็ไม่ชอบ ป้าก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลย อ้อจะมีก็หนูมนเท่านั้นแหละจ้ะ ที่เจ้าพีเขาคุยได้นานหน่อย ก็อย่างว่าแหละ เจ้าพีเขาชอบผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวาน น่ารักและก็นิสัยดีเป็นแม่บ้านแม่เรือน ป้าก็เห็นหนูมนนี่แหละที่พอจะเข้าตาหน่อย”

คำบอกเล่าถึงสเป็คของรพีผ่านคำพูดของมารดา ทำให้บลินดาก้มลงมองตัวเองที่อยู่ในชุดกางเกงยีนขาสั้นจุ๊ดจู๋กับเสื้อยืดตัวเล็กนิดเดียวแถมยังเอวลอย ส่วนหน้าอกหน้าใจก็ดันออกมาจนแทบจะปริอย่างรู้สึกละอาย

ผู้หญิงในแบบที่เขาชอบ ไม่มีอะไรที่ตรงกับหล่อนเลยสักอย่างเดียว บลินดาคิดอย่างห่อเหี่ยวใจ...

ดูเหมือนผู้อาวุโสกว่าจะรู้ทัน นางจึงพูดออกมาอย่างให้กำลังใจคนที่หงอยลงทันทีที่นางตอบ เพราะสำหรับนางแล้วแม้จะชอบผู้หญิงเรียบร้อยก็จริง แต่การแต่งตัวจัดจ้านก็ไม่ได้บ่งบอกเสมอไปว่าผู้หญิงคนนั้นจะจัดจ้านตามเสื้อผ้าที่หล่อนใส่

“แต่สำหรับป้าแล้ว คนเราไม่ควรจะวัดกันแค่เพียงภายนอก ควรจะดูที่จิตใจมากกว่า บางคนดูดีเรียบร้อยน่ารักแต่นิสัยอาจจะแย่ก็ได้ แต่บางคนดูเปรี้ยวฉูดฉาดแต่แท้ที่จริงแล้วเค้าอาจจะสะอาดใสบริสุทธิ์อย่างที่คิดไม่ถึงก็ได้ เพราะฉะนั้นป้าว่า เราเป็นมาอย่างไรก็เป็นแบบนั้นไปเถอะ แค่อย่าให้มันเลยเถิดเกินงาม และขอให้มีจิตใจดีก็พอ”

บลินดายิ้มแก้มแทบปริเมื่อนางพูดเหมือนเปิดทางให้หล่อนเช่นนี้ จริงอยู่หล่อนอาจจะเปรี้ยวและเฉี่ยวไปบ้าง แต่หล่อนมั่นใจว่าเขาจะต้องมองเห็นความดีจากข้างในของหล่อน หญิงสาวคิดอย่างมาดหมายในใจ

เย็นนั้นหญิงสาวนั่งรอชายหนุ่มถึงหกโมงเย็นชายหนุ่มจึงกลับเข้าบ้าน แต่เขาไม่ได้กลับมาคนเดียวเพราะมีมนชยาตามมาด้วย

บลินดารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก วันนี้หล่อนอุตส่าห์เขาครัวขอให้มารดาของชายหนุ่มสอนทำกับข้าว เสร็จสรรพหญิงสาวก็มานั่งรอ รอ ร๊อ รอ รอจนยุ่งกัดตัวลายชายหนุ่มก็ยังไม่มา พอมาได้ก็พาแม่สาวหน้าจืดกลับมาด้วยเสียอย่างนั้น