๘.๒
รพีมองมารดาราวกับว่าไม่เคยเห็นมาก่อน นี่เขาอุตส่าห์เล่าถึงวีรกรรมต่างๆ นาๆ ของหล่อนแล้วแต่มารดาเขากลับบอกให้เขาลองคบหล่อนหน้าตาเฉยอย่างไม่น่าเชื่อ
“แม่หมายถึงสิ่งที่อาจแย่กว่าที่เห็นนี่เหรอครับ? ไม่เด็ดขาด ผมไม่คิดจะคบค้าสมาคมกับยัยผู้หญิงสิ้นคิดแบบนั้น”
คำตอบชัดเจนของบุตรชายทำให้นางผากนิ่วหน้า
“ทำไมล่ะ พีกลัวอะไร น้องตัวนิดเดียว ทำอะไรพีไม่ได้อยู่แล้ว” เขาไม่อยากจะบอกมารดาว่าเขาไม่ได้กลัวบลินดา แต่เขากลัวความคิดของบลินดาต่างหาก
“แม่ฮะ…”
“เอาล่ะๆ จะยังไงก็ค่อยว่ากันตอนที่หนูดาฟื้นขึ้นมาแล้วกัน ว่าแต่พีทำอะไรน้องถึงได้สลบไปแบบนั้น”
ใบคมเข้มของบุตรชายก้มลงต่ำอย่างละอายและรู้สึกผิดก่อนจะตอบมารดาออกไปตามความจริง
“คือผมพยายามบอกให้ดากลับห้อง แต่เธอไม่ยอมผมก็เลย ดึงตัวออกจากตัวผมหัวก็เลยไปกระแทกกับขอบเตียงเท่านั้นเอง”
“เท่านั้นเอง!?” มารดายกมือขึ้นทาบอกพร้อมกับอุทาน แล้วมองค้อนรพีท
