๑๒.๒
“พี่พี อย่า น้องดากลัวแล้ว ไม่เอาแล้ว ขอโทษ น้องดาขอโทษ” เมื่อมองไม่เห็นทางรอดบลินดาจึงอ้อนวอนเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานออดอ้อน...
รพีกระตุกยิ้มเย็น มาถึงขนาดนี้ มีหรือที่เขาจะยอมหยุด!
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ เพราะผมไม่คิดจะยกโทษให้คนอย่างคุณ”
“กรี๊ดดด…” เสียงนั้นไม่ได้ดังออกมาภายนอก แต่ดังอยู่เพียงในลำคอของหญิงสาวเมื่อถูกชายหนุ่มตะโบมจูบ ลูบไล้ไปทั่วทั้งเนื้อตัว ไม่มีที่ใดให้ว่างเว้น
ลำตัวแกร่งหนาแทรกผ่านระหว่างขาเรียวงาม ก่อนจะทาบทับลงบนลำตัวบอบบางอ้อนแอ้นของหญิงสาว แนบสนิทไปทั่วสรรพางค์ ฝ่ามือลูบไล้ไปทั่วเนื้อตัว เนินทรวงถูกบีบเคล้นจนเจ็บ เอวบางถูกบีบจนช้ำ เนินกุหลาบถูกไล้แผ่วก่อนขยี้ขยำไม่เบามือ
ไร้ความอ่อนโยน ไม่อ่อนหวาน หรือแม้แต่จะแสดงอาการทะนุถนอมอย่างที่ควรจะเป็น น้ำตาแห่งความเสียใจน้อยใจจึงหลั่งไหล ยิ่งขัดขืน ยิ่งเจ็บ ยิ่งอ่อนแรง…
ปลายลิ้นสากลากไล้จากยอดอกสีสวยลงสู่หน้าท
