๑๔.๑
บลินดาเบิกตากว้าง อะไรนะ! จะให้หล่อนไปทำไร่เหรอ บ้าที่สุด เขาก็รู้ว่าหล่อนทำไม่เป็น ไหนจะแดดที่ร้อน ยังงี้ผิวหล่อนก็เสียหมดสิ บลินดายกแขนตัวเองขึ้นมองอย่างเผลอๆ ตามนิสัยสำอางของหล่อน
รพีแสยะยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายลังเล จึงพูดดักคอหญิงสาวอย่างรู้ทัน
“แต่คุณจะไม่ทำก็ได้นะ”
บลินดาเงยหน้าขึ้นยิ้มดีใจก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อชายหนุ่มพูดประโยคต่อไป
“เพราะผมจะให้คุณเก็บกระเป๋ากลับบ้านไปตั้งแต่วันพรุ่งนี้ และอย่ามาให้เห็นหน้าเป็นอันขาด เพราะผมเกลียดคนที่เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ!”
“พี่พี!” บลินดานิ่งงันไปนาน ก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาด เป็นไงเป็นกัน! “ก็ได้ ดาจะทำ ในเมื่อดาเป็นเมียชาวไร่ ดาก็จะทำตัวให้เป็นชาวไร่ให้ได้ พี่พีคอยดูก็แล้วกัน”
ดวงตาดื้อดึงท้าทายของบลินดาทำให้รพีมองอย่างไม่เชื่อถือสักนิด เดี๋ยวเถอะ พรุ่งนี้เขาจะแกล้งใช้งาน ให้หล่อนวิ่งแจ้นกลับกรุงเทพแทบไปไม่ทันเชียว
เมื่อตกลงกันเป็นที่เ
