"เข้าใจแล้วค่ะว่าไม่ได้หึง" เธอบอกเขาเสียงเรียบ
"วันนี้ไม่ต้องไปเรียน ไปที่บริษัทด้วยกัน"
"ไม่ได้ค่ะ ฉันจะไม่ขาดเรียนเพราะคุณเด็ดขาด"
"ทำไม?"
"เพราะมันเป็นเรื่องไร้สาระ" นายน้อยพูดดังฟังชัดทุกคำ
"ปากดี!" พิงมองถนนกับคนตัวเล็กข้างกายสลับกันไปมาอย่างไม่สบอารมณ์มากนัก แต่เขาก็ยอมขับรถไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยอยู่ดี
มหาวิทยาลัย
พิงเปิดประตูรถตามหม่อมหลวงสรันตรีลงมาเมื่อถึงหน้าคณะบริหารธุรกิจ เขาเดินอ้อมมาหาเธอท่ามกลางสายตาของนักศึกษาหลายสิบคู่ที่กำลังมองมา
"ลงมาทำไมคะ?"
"จะเดินไปส่ง" พิงถือวิสาสะรั้งเอวบางเข้ามากอดไว้หลวมๆ
"ปล่อยนะ! คนมองเต็มไปหมดเลย"
"คนที่มีความผิดติดตัวอยู่ ไม่ควรต่อรองอะไรนะ" พิงพาเธอเดินตรงไปยังห้องเรียน
"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด! และคนที่ผิดก็คือคุณ ปล่อยนะ" นายน้อยดิ้นขลุกขลักเมื่อเขากอดรัดเธอแน่นขึ้น
"นั่นคุณนางฟ้านี่นา มากับใคร"
"นั่นพิง ฤตินาฏวรนันท์ นักธุรกิ
