"ฮัลโลว่าไงนะพ่อจ่ายเงินค่าซ่อมรถไห้ไห้ผู้หญิงคนนั้น300,000แล้วออกรถคันไหม่ไห้อีกเหรออืมบ้าไปแล้ว
อืมมีอะไรก็ส่งข่าวด้วยขอบใจมาก"
พศินหัวเสียมากหลังจากวางสายจากลูกน้องที่ทำงานบริษัทของพ่อโทรมาบอกข่าว
พศินเองก็เคยทำงานที่บริษัทรถยนต์ของพ่อแต่ขอแยกตัวออกมาตั้งแต่แม่เสียไปเขาเองก็ไม่ค่อยลงรอยกับพ่อเท่าไหร่ก็เลยมาบริหารบริษัทเครื่องสำอางที่เขากู้ธนาคารมาก่อตั้งเองจนตอนนี้สามารถใช้เงินคืนหมดแล้วเริ่มมีผลกำไร
"แกมันดื้อรั้นฉันไห้แกมาช่วยบริหารงานในบริษัทเดี๋ยผลวต่อไปแกก็ต้องขึ้นเป็นประธานแกบอกอยากเติบโตด้วยตัวของแกเองฉันอยากจะรู้นักถ้าไม่มีเงินของฉันแกจะไปได้สักกี่น้ำ"คำพูดของไพโรจน์ผู้เป็นพ่อยังก้องอยู่ในหัวของเขา
"เย็นนี้หาผู้หญิงไห้คนดิวะไอ้กร"(พศิน)
"เป็นไรวะมึงอารมณ์เสียอีกแล้วเลขามึงไงออกจะสวย"
"เขาเป็นลูกน้องกู กูไม่ยุงเดี๋ยวเสียงานหมด"
"เออๆเดี๋ยวหาไห้ที่เดิมนะเจอกันร้านกาแฟร้านเ
