"ชานน ลูกหยุดเรียนมาหลายวันแล้ววันนี้ลูกต้องกลับไปพักต้องไปเรียนเดี๋ยวพ่อจะดูแลแม่เอง"เมฆจับหัวลูกชายเบาๆด้วยความเป็นห่วงที่ลูกชายต้องขาดเรียนมาช่วยดูแลแม่
"พ่อครับแม่จะหายไม๊ผมเป็นห่วงแม่"ชานนเอ่ยกับพ่อมองหน้าพ่อด้วยความหวังน้ำตาเอ่อ หลังจากที่เห็นอาการ
ที่ดูเหมือนจะแย่ลงไปทุกวันของแม่
"เป็นลูกผู้ชายต้องเข็มแข็ง อย่าร้องไห้ง่ายๆไม่อย่างนั้นต่อไปลูกโตขึ้นจะดูแลคนอื่นได้ยังไง แม่ของลูกต้องหายพ่อจะทำไห้ดีที่สุด พ่อสัญญา"เสียงราบเรียบแฝงด้วยความมุ่งมั่นสายตาของเมฆผู้เป็นพ่อที่มองชานนท์คำพูดหนักแน่นทำไห้ชานนท์คลายความกังวล เมฆจับบ่าชานนท์เบาๆไห้กำลังใจ เมฆขับรถไปส่งลูกชายแล้วย้อนกลับมาดูภรรยาสลับกับจ้างพยาบาลช่วยดูแลเวลาที่เขาไปทำงาน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึกขณะที่เมฆพึ่งเคลิ้มหลับไปได้สักพักเมฆงัวเงียขึ้นมารับแล้วค่อยเดินเข้าไปคุยในห้องน้ำ
"ครับท่านมีอะไรด่วนรึเปล่าครับถึงได้โทร
