ตอนที่4. เอาคืนเเทนเพื่อน
856 คำ
Ep. 4
("จีน่า")
"เราเดินออกมาที่รถเเหละนั่งอยู่ที่ต้นไว้มันมีโต๊ะอยู่ไง สักพักคุณพ่อคุณเเม่เเล้วบอยก็เดินออกมา '
คุณพ่อ : ทำไมหนีออกมาแบบนี้ละ
เรา. : คุณพ่อไม่ต้องเลย พี่ชลบอกคุณพ่ิจะให้จีน่าหมั่นกับพี่ชลหรอ คะ
คุณพ่อ : พ่อไม่ได้ให้หมั่นเลยนะ พ่อให้เรามารู้จักพี่เขาเฉยๆ
เรา. : จีน่าไม่โอ!
คุณเเม่ : ไปกลับบ้านกันเถอะไปคุยกันที่บ้าน
บอย : ไปคับคุณเเม่
'ไม่พอใจคุณพ่อเอามากๆอะ งอลมากมาถึงเราก็เข้าบ้านเเล้วขึ้นห้องนอนเราเลยเเหละ หมั่าเองใหมละเราซีเรียซนะเพราะเราจะไม่หมั่นหรือเเต่งงานกับใครที่เราไม่ได้รักเด็ดขาด!!!!
ก๊อกๆ
"เรานอนเล่นโทรศัพท์อยู่ที่เตียงนั่นเเหละ เสียงประตูดังเเล้วเปิดเข้ามา คุณพ่อไงจะใครละ เราหันหน้าหนีเลยเเหละ งอล
คุณพ่อ : จีน่าพ่อขอโทษ ฟังพ่อก่อน
เรา : ไม่ฟังคะ คุณพ่อไม่รักจีน่าหรอ ทำไมคุณพ่อไม่บอกจีน่า
คุณพ่อ : พ่อขอโทษคับ เเต่พ่อไม่ได้ให้หนูไปหมั่นกับพี่เขาเลย พ่ออยากไห้หนูไปรู้จักพี่เขาเเล้วชอบไม่ชอบก็อีกเรื่อง. ที่สำคัญ. พ่อให้หนูเรียนให้จบก่อนต่างหาก
เรา : ไม่คะจีน่าไม่อยากฟัง จีน่าไม่พอใจคุณพ่อ
คุณพ่อ. : งื่อจีน่าอยากโกรธพ่อสิ่ พ่อขอโทษ พ่อผิดไปเเล้ว
เรา : คนผิดควรทำไงคะ
คุณพ่อ : ควรถูกไห้อภัยคะ
เรา : งื่อไม่ใช่คะ คนผิดควรง้อจนกว่าจะหายงอลคะ
คุณพ่อ. : เเล้วทำไงให้คุณลูกหายงอลคะ
เรา : ตอนนี้จีน่ายังไม่รู้คะ จีน่าง่วง
คุณพ่อ : โอเคคะงั้นนอนนะคะ
'คุณพ่อยีหัวเราก่อนจะห่มผ้าให้เราเเล้วเดินออกไป. งอลคุณพ่อนะ เเต่ตอนนี้หายเเล้วคับผม '
ครื้ด!!! ณดา
เรา : ฮโหล
ณดา : จีน่าปรายฟ้าถูกพวกมินตบ
เรา : ห๊ะ. ทำไมมีอะไรกัน
ณดา : มาหาเราสิ่อยู่สวนสาธาระเเถว@@
เรา : ได้
'เราลุกมัดผมรวบๆ. เเล้วลงมากับกะเป๋าตังนั่นเเหละคะพ่อลงมากฌไม่มีใครอยู่บ้านเเละ เราก็โบกเเท็กซี่เเล้วตรงมาที่สวนสาธาระเลย'
ณดา. : ทางนี้
'ณดาโบกมือเรียกเรา เราก็เดินไปเห็นปรายฟ้านั่งร้องให้อยู่ ที่หน้ามีรอยถูกตบ เเดงเลย'
เรา : ปรายฟ้า
ปรายฟ้า : ฮื่อๆจีน่า
'ปรายฟ้ากอดเราเเล้วร้องให้โฮออกมา. สพอื้นจนตัวโยน ใครทพเพื่อนเราขนาดนี้'
เรา : ใครทำอะไรเธอปรายฟ้า.
ปรายฟ้า : ฮึ้ก
ณดา : มีนไง. ลูกสาวเจ้าของโรงเรียนมันหาว่าปรายฟ้าไปอ่อยเเฟนมันทั้งๆที่เเฟนมันเข้ามาหาฟ้าก่อน
เรา : ไปกับเรา เราจะไปจัดการมันเอง
ปรายฟ้า : ฮึ้บไม่ต้องหรอก
เรา : ไม่ได้ต้องไป ณดารู้จักบ้านมันใหม
ณดา : รู้สิ่..
เรา : งั้นไป
"บ้านหลังใหญ่ อย่างกับวังเลยนะ เรานั่งเเท็กซี่มาสามคน. เรากดกริ่งหน้าบ้านรัวๆเลยเเหละ. จนมีเเม่บ้านวิ่งออกมา "
เเม่บ้าน : มาหาใครคะ
เรา : มาหามีนคะ
เเม่บ้าน : อ่อเพื่อนคุณหนู
เรา : คะบอกคุณหนูของป้าให้ออกมาเจอปรายฟ้าทีคะ..
แม่บ้าน : เข้าบ้านก่อนใหมคะ..
เรา : ไม่คะ.
เเม่บ้าน :!คะๆสักครู่นะคะ
'เเม่บ้านเข้าไปสักพัก มีนก็เดินออกมา พร้อมกับรอยยิ้มที่เยียดๆ มินเปิดรั้วออกมา '
เรา : ทำไมถึงต้องทำปรายฟ้าขนาดนี้
มีน : เเล้วไงอยากเสือกมายุ่งกับเเฟนฉันเอง
ปรายฟ้า : เราไม่เคยไปยุ่งกับเขาเลย เขาเข้ามาหาเราเอง
มีน : นี่เธอว่ากันต์ไปจีบเธอก่อนงั้นหรอ
ณดา : เเล้วมันจริงใหมละ
มีน : นี่ณดาเธออยากโดนอีกคนใช่ใหม
"ปึก! เรานี่เเหละต่อยเข้าที่หน้ามิน ก็มันยกมือจะมาตบณดานิ. '
มีน : กรี๊ดๆๆ!!!! ฮื่อๆ
เรา : จำไว้อย่าทำกับเพื่อนเราอีก ไม่งั้นครั้งหน้าเทอโดนมากกว่านี้แน่นอน
มีน : ฮื่อๆ กรี๊ดคุณเเม่ช่วยมินด้วยฮื่อๆ.
"มีนรีบวิ่งเข้าบ้านไปเลยเเหละ เราก็กลับกัน เเวะไปส่งปรายฟ้าที่บ้านเเล้วเราก็ ไปร้านอาหารคุณเเม่นั่นเเหละ หิวไปหาขนมกินดีกว่า อารมเสียมาด้วย"
'คุณเเม่เห็นเราก็เดินมาหาเราที่โต๊ะ คุณพ่อไปไหนไม่รู้ ตอยนี้เรากำลังกินขนมเเสนอร่อย ของร้านนั่นเเหละ '
คุณเเม่ : จีน่ามาไงลูก.
เรา : จีน่าหิวขนมเลยนั่งรถออกมาคะ.
คุณเเม่ : คุณพ่อไม่ชอบให้เราขึ้นเเท็กซี่นะ มันอันตราย
เรา : คุณเเม่คะห้ามบ่นคะ จีน่าขอกินก่อน เดี๋ยวมันไม่อร่อย
คุณเเม่ : เห้อยิ่งโตยิ่งบอกยากนะเรา
เรา : เเฮร่
#แอดอ้วน
- ผู้เขียน
