9 : รังควาญ
2763 คำ
หลายวันต่อมา......
ในทุกๆ วันของพายก็ดำเนินไปอย่างราบเรียบและเหมือนเดิมในทุกๆ วัน และด้วยงานที่รัดตัวทำให้เธอยุ่งจนลืมเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเวย์ไปซะสนิท
พายทำงานอยู่ในบริษัทอสังหาฯ แห่งหนึ่งในตำแหน่งหัวหน้าแผนกบัญชี ถึงแม้อายุของเธอจะไม่ได้มากอะไรถ้าเทียบกับหัวหน้าแผนกคนอื่นๆ แต่ด้วยความสามารถที่มีจึงทำให้เธอก้าวเข้ามายืนในจุดนี้ได้อย่างไม่มีข้อกังขาใดๆ
เดิมทีพายทำงานอยู่ที่บริษัทส่งออกแห่งหนึ่ง แต่หลังจากเกิดเรื่องเมื่อห้าเดือนก่อนเธอก็ลาออกจากที่นั่นและย้ายมาทำงานที่นี่แทน เหตุผลหลักอย่างหนึ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจลาออกแม้ว่าหน้าที่การงานจะมั่นคงมากก็ตามก็คงหนีไม่พ้นเรื่องงานแต่งงานของเธอที่ล่มไม่เป็นท่านั่นเอง ไม่ใช่ว่าเธออายคนอื่น.... แต่เธอทนทำงานอยู่ในบริษัทเดียวกับแฟนเก่าของเธอไม่ได้จริงๆ.... ส่วนริชาเองก็ย้ายตามพายมาเหมือนกัน ทั้งคู่สนิทกันมากแต่ริชานั้นทำงานอยู่ฝ่ายการตลาด
“เมิงเย็นนี้เราไปกินปิ้งย่างเกาหลีกันไหม แถวๆ บ้านเราอ่ะมีร้านมาเปิดใหม่ด้วย เขาว่าอาหารดีเครื่องดื่มก็ดี... แถมเด็กเสิร์ฟก็ดี” ริชาเอ่ยชวนพายในขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันในโรงอาหารของพนักงาน ส่วนพายพอได้ยินคำชวนของเพื่อนก็ถึงกับส่ายหน้าไปมาทันทีเพราะสายตาของเพื่อนรักไม่ได้บ่งบอกว่าอยากกินปิ้งย่างเลย เพราะมันแวววับเมื่อเจ้าตัวพูดถึงเด็กเสิร์ฟของร้าน
“อยากกินปิ้งย่างหรืออยากไปดูหนุ่มๆ กันแน่ยัยริชา” พายหรี่ตามองเพื่อนรักของตัวเอง ส่วนริชาเองก็ยักไหล่เบาๆ พร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของเธอ แต่ในขณะที่สองสาวกำลังนั่งพูดคุยกันอยู่นั้นจู่ๆ ก็มีเสียงของใครบางคนดังขัดบทสนทนาขึ้นมา
“คุยอะไรกันอยู่ครับ ขอพี่นั่งด้วยคนได้ไหมครับ” น้ำเสียงทุ้มละมุนกับรอยยิ้มอบอุ่นของ ชานนท์ ถูกส่งมาให้พายกับริชา
ชานนท์ หนุ่มหล่อหน้าตาดี เขาดำรงค์ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทแห่งนี้รวมถึงเป็นหัวหน้างานของริชาด้วย และที่สำคัญเจ้าตัวก็แสดงตัวชัดเจนว่าสนใจในตัวของพายแม้ว่าพายจะปฏิเสธเขาอยู่ตลอดก็ตาม
“อ้าวพี่นนท์ เชิญค่ะพี่” ริชาที่เห็นชานนท์ยืนอยู่ด้านหลังของพายเอ่ยชวนเขาให้นั่งด้วยกัน ชายหนุ่มเองก็ไม่รอช้ารีบเดินเข้ามานั่งลงที่นั่งว่างข้างพายทันที พายเองก็ขยับห่างออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้เขาตามมารยาทด้วย เพราะถึงแม้เธอจะไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแต่เขาก็เป็นเพื่อนร่วมงานที่ดีคนหนึ่ง
“วันนี้ลมอะไรหอบพี่นนท์ให้มากินข้าวที่โรงอาหารได้คะเนี้ย ปกติพายไม่ค่อยเห็นพี่มากินที่นี่เลย” พายเอ่ยถามชายหนุ่มออกไป แต่คำพูดของเธอกลับเรียกรอยยิ้มจากเขาได้
“ดีใจจังที่พายสนใจพี่ด้วย... พอดีวันนี้พี่ไม่ได้มีคุยธุระกับลูกค้าน่ะครับ... แล้วก็ขี้เกียจออกไปข้างนอกด้วยก็เลยมาฝากท้องที่นี่แทน” ชานนท์ตอบกลับพายพร้อมรอยยิ้มละมุนของเขา ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงจะตกหลุมรักหรือหลงเสน่ห์ในรอยยิ้มและความสุภาพของเขาไปแล้ว แต่เสน่ห์นั้นของเขากลับใช้ไม่ได้กับพาย คงเป็นเพราะแผลใจของเธอที่ยังแห้งไม่สนิทเลยทำให้เธอไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้กับใคร
“อย่างนั้นเหรอคะ” พายตอบรับก่อนจะหันกลับไปมองริชาที่ตอนนี้เจ้าตัวเอาแต่มองของเธอกับชานนท์สลับกันไปมาพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม
“แล้วเมื่อกี้สองคนว่าจะไปไหนกันนะพี่ได้ยินแว่วๆ” ชานนท์เอ่ยถามออกมาเพราะก่อนหน้านี้เขาบังเอิญได้ยินในสิ่งที่สองสาวกำลังพูดคุยกันอยู่พอดี
“อ้อ... ริชาชวนยัยพายไปกินปิ้งย่างกันน่ะค่ะ เป็นร้านเปิดใหม่แถวๆ บ้านน่ะค่ะ.... พี่ชานนท์สนใจไปกับเราไหมคะ?” ริชาตอบคำถามของชานนท์แต่คำพูดของเธอกลับทำเอาพายจ้องหน้าเธอนิ่งแถมถลึงตาใส่เพื่อนรักด้วย เพราะเธอไม่คิดว่าริชาจะชวนชานนท์ไปด้วยแบบนี้ แต่ริชากลับทำเป็นไม่สนใจท่าทางของพายเลย
“ได้สิครับ... งั้นเลิกงานไปรถพี่ดีไหมครับ?”
“แหมมมม.... ใจร้อนจังเลยนะคะพี่นนท์” ริชาเอ่ยแซวชายหนุ่มที่ตอนนี้เจ้าตัวมีท่าทีกระตือรือร้นจนออกนอกหน้า ทำเอาชานนท์ถึงกับเกาหัวแก้เขิน
“เอาเป็นว่าเย็นนี้เราไปพร้อมกันเนอะ.... ริชากับยัยพายไม่ได้เอารถมาพอดีเลย”
“โอเคตามนั้นครับ”
“แล้วแกอ่ะพาย... โอเคใช่ป่ะ?” ริชาที่ตกลงกับชานนท์เรียบร้อยแล้วหันไปถามพายที่เงียบอยู่นาน และสายตาของเธอก็ดูเหมือนจะล้อเลียนพายอยู่ไม่น้อยเพราะริชารู้ดีว่าชานนท์หัวหน้างานของเธอนั้นคิดยังไงกับเพื่อนรักของตัวเอง แถมชานนท์เองก็มองเธออย่างต้องการคำตอบ
“อือ... โอเคค่ะ” และพอเธอตอบตกลงเขาก็ยิ้มกว้างออกมาทันที ...มาถึงขนาดนี้แล้วจะให้เธอปฏิเสธยังไงได้หละ...
หลังจากทานมื้อเที่ยงกันเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำงาน พายเดินตรงกลับมาที่ห้องทำงานของตัวเอง ก่อนจะเห็นสายตาของพนักงานคนอื่นในแผนกที่มองเธอเป็นตาเดียวทำเอาเธอรีบก้มสำรวจตัวเองเลยทีเดียวเพราะกลัวว่าตัวเองจะมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า
“เออ... มีอะไรกันหรือเปล่าคะ?” และในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเอ่ยถามออกไป
“พายมาดูเองดีกว่า” พี่ผู้จัดการแผนกว่าพลางเดินเข้ามาดึงมือของเธอให้เดินตามเข้าไปในห้องของทำงานของเธอด้วย ก่อนที่จะปิดประตูลง
“พี่พราวมีอะไรหรือเปล่าคะ? หรือว่าพายทำอะไรผิด?”
“เปล่าหรอก แต่ว่ามันมีไอ้นี่มาแปะอยู่ที่หน้าบริษัทของเราน่ะ แต่ว่าตอนนี้พวกพี่กับ รปภ. ช่วยกันแกะออกหมดแล้วหละ” พราวนภา ผู้จัดการแผนกและเป็นหัวหน้าของเธอยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้พายก่อนที่คิ้วเรียวจะย่นเข้าหากัน อารมณ์ที่สดใสอยู่นั้นพลันหายไปในพริบตาเพราะสิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าคือใบประกาศตามหาสามีและมีรูปของเธอติดอยู่ด้วย ในเนื้อหานั้นเขียนเอาไว้ชัดเจนว่า “ทวงคืนสามีจากผู้หญิงหน้าด้าน!!”
พายกวาดสายตามองตัวหนังสือที่อยู่บนกระดาษก่อนที่มือบางจะขยำมันจนยับยู่ยี่
“คือ... พี่ไม่รู้นะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พี่ว่าพายควรจะทำอะไรสักอย่างนะ ถ้าเกิดว่าเรื่องนี้รู้ถึงผู้บริหารขึ้นมาว่ามีคนเอาโปสเตอร์พวกนี้มาแปะที่หน้าบริษัทมันจะไม่ดีกับตัวพายนะ”
“ขอบคุณนะคะพี่พราว แต่เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับพาย... พายไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับพวกเขา เอาไว้พายจะไปแจ้งความแล้วกันค่ะ”
“ดีจ้ะ... ถ้างั้นก็ไปทำงานเถอะจ้ะ”
“ค่ะ....”
พายเดินกลับออกมาจากห้องของผู้จัดการแล้วตรงไปยังโต๊ะทำงานของเธอที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องทันทีโดยไม่สนใจสายตาของใครทั้งนั้น ก่อนที่เธอจะได้รับข้อความจากใครบางคน
Unknown :: พาย.... คิวท์เองนะ คิวท์รู้เรื่องที่แพรไปป่วนที่ทำงานของพายแล้ว.... คิวท์ขอโทษด้วย... ที่เขาทำแบบนั้นเพราะว่าคิวท์กับเขา....เราเลิกกันแล้ว แต่เขาไม่ยอมจบ... คิวท์ขอโทษอีกครั้งนะพาย
ข้อความที่ถูกส่งมาจากเบอร์ที่เธอไม่คุ้นนั้น กลับทำให้เธอหวนคิดไปถึงคนที่เธอคิดว่าเขาหายไปจากชีวิตของเธอแล้ว....คนเคยรู้จัก คงเป็นสถานะเดียวที่เธอจะให้เขาได้....
อ่านข้อความจบพายก็วางโทรศัพท์ค้ำไว้บนโต๊ะแล้วไม่หันไปสนใจมันอีกเลย.... พายนั่งทำงานจนถึงเวลาเลิกงาน พนักงานทุกคนกลับหมดแล้วเหลือก็แต่เธอที่ยังเก็บของไม่เสร็จ แต่ก่อนจะได้ลุกออกจากโต๊ะเสียงเคาะประตูกระจกที่ด้านหน้าห้องทำงานก็ดังขึ้นพร้อมกับคนเคาะที่ยืนส่งยิ้มมาให้เธอ
“ไปกันหรือยังครับ” ชานนท์เดินมารับพายถึงที่แผนก พายเองก็ส่งยิ้มบางๆ กลับไปให้เขาก่อนจะรั้งกระเป๋าถือของตัวเองแล้วเดินเข้าไปหาชานนท์
“ไปค่ะ... แล้วริชาหละคะ?”
“รายนั้นลงไปรอข้างล่างแล้วครับ”
“โอเคค่ะ”
พายและชานนท์เดินตรงไปยังลิฟท์ก่อนจะกดลงไปชั้นล่าง........
.............................
ร้านปิ้งย่าง....
ชานนท์ใช้เวลาขับรถไม่นานนักก็มาถึงร้านปิ้งย่างเกาหลีที่อยู่แถวๆ บ้านของพายกับริชา แต่ตลอดระยะเวลาการเดินทางพายกลับเอาแต่เงียบนั่งมองออกไปนอกกระจกรถตลอดและตอบคำถามของชานนท์กับริชาบ้างเป็นบางครั้ง คิ้วเรียวของริชาย่นเข้าหากันเล็กน้อยเพราะเธอสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของเพื่อนรักเข้าแต่เลือกที่จะเก็บความสงสัยนั้นไว้เพราะไม่อยากถามออกไปต่อหน้าของชานนท์
ทั้งสามคนเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะตามที่พนักงานจัดไว้ให้ก่อนจะเริ่มสั่งอาหารกันจากนั้นชานนท์ก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำและนั่นก็เป็นโอกาสที่ทำให้ริชาเอ่ยถามสิ่งที่คาใจอยู่กับเพื่อนรักทันที
“เมิงเป็นอะไร? มีอะไรหรือเปล่ากรูเห็นเมิงเงียบตั้งแต่อยู่บริษัทแล้ว” ริชามองหน้าพายนิ่งๆ อย่างต้องการคำตอบ พายเองก็ถอนหายใจออกมาก่อนที่มือบางจะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้ริชา ริชาเองก็รับกระดาษที่ยับยู่ยี่มาจากพายก่อนจะคลี่มันออกพลันดวงตาก็เบิกกว้างทันที
“อะไรวะเนี้ย?! อีนี่มันจะไม่จบใช่ป่ะ!?”
“เบาๆ สิริชาคนอื่นเขามองหมดแล้ว” พายรีบดึงกระดาษแผ่นนั้นกลับมาแล้วยัดเก็บใส่กระเป๋าเหมือนเดิม
“ตั้งแต่เมื่อไร?”
“กรูเพิ่งรู้เมื่อตอนบ่ายน่ะ คนที่แผนกเอามาให้ดู คนนั้นเขามาแปะไว้ที่หน้าบริษัทน่ะ...”
“เกินไปป่ะ ทำไมเมิงไม่บอกกรูจะได้ไปแจ้งความ”
“ช่างมันเหอะ... กรูไม่อยากคิดถึงเรื่องนี้อีกน่ะ”
“บ้าชัดๆ งานแต่งของเมิงก็ทีหนึ่งละ แล้วนี่ยังจะตามมารังควาญถึงที่ทำงานอีก... เออ...กรูขอโทษ” ริชาที่กำลังเดือดเผลอหลุดพูดเรื่องงานแต่งงานของพายออกมาก่อนที่เจ้าตัวจะรีบหยุดคำพูดของตัวเองเพราะสีหน้าของพายหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่เป็นไรหรอก กรูกับพวกเขาไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว เขาอยากทำอะไรก็เรื่องของเขาเลย แล้วพรุ่งนี้กรูจะไปขอดูกล้องวงจรปิดที่หน้าบริษัทแล้วไปแจ้งความ” พายตอบกลับเพื่อนพร้อมรอยยิ้มเพราะเธอไม่อยากจะเอาเรื่องพวกนี้มาใส่สมองอีกแล้ว เธอก้าวเดินออกมาจากความเจ็บปวดนั้นมาไกลแล้วและไม่อยากจะหมุนกลับไปหามันอีก
“มันต้องอย่างนี้สิวะเพื่อนกรู เดี๋ยวกรูไปเป็นเพื่อนเมิงเอง”
“อื้ม...” พายยิ้มออกมากับท่าทางจริงจังของริชา ก่อนที่สองสาวจะหันไปมองคนที่เดินกลับมา
“คุยอะไรกันครับ” ชานนท์เดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งข้างกับพาย
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ กินกันเลยไหมค่ะ หิวแล้ว” พายเองก็ตอบกลับเขาไปแค่นั้นเพราะไม่อยากเล่าให้ชายหนุ่มฟังแม้ว่าเธอจะรู้ดีว่าชานนท์เองก็รู้เรื่องของเธอมาพอสมควรจากปากริชา แล้วที่ริชายอมบอกเรื่องของเธอให้เขาได้รับรู้นั้นก็เพราะอยากจะรู้ว่าเขาจริงจังกับพายแค่ไหนเท่านั้นเอง
“เดี๋ยวพี่ย่างให้ครับ” ชานนท์ตอบกลับก่อนจะจัดการย่างเนื้อให้กับสองสาว ทั้งสามคนนั่งคุยกันไปกินกันไปอยู่พักใหญ่ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของพายจะดังขึ้น พอเธอหยิบมันขึ้นมาดูก็เห็นเป็นเบอร์ของน้องชายที่โทรเข้ามา
“ว่าไงพัต?”
“(อยู่ไหนเนี้ยพี่.... ทำไมยังไม่ถึงบ้าน?)” เสียงของพัตที่ตอบกลับมาเหมือนผู้ปกครองของเธอยังไงยังงั้นทำเอาพายหลุดยิ้มออกมา
“อยู่ร้านปิ้งหน้าที่หน้าปากซอยบ้านเนี้ย แล้ววันนี้แกกลับบ้านเหรอ?”
“(อื้ม พอดีผมกับเพื่อนมีงานที่ต้องทำน่ะแล้วห้องของผมมันแคบเกินก็เลยพากันมาทำที่บ้านนี่แหละ)” สิ้นเสียงของพัตพายก็นิ่งไปเพราะคำว่า ...เพื่อน... ของพัตมันทำให้พายนึกถึงใครอีกคนขึ้นมา
“แล้ว.... มีใครมาบ้าง?” พายกั้นใจถามออกไปเพราะเธอไม่อยากจะเจอใครบางคน
“(ก็มีไอ้ครามกับไอ้เซฟไง พี่ก็เคยเจอแล้วนี่... อ้อ!... ก่อนเข้าบ้านซื้ออะไรมาให้กินด้วยนะพี่ ผมหิวมาก... แค่นี้แหละ)” พัตพูดจบก็ตัดสายไปแต่พายแอบลอบถอนหายใจออกมาเพราะอย่างน้อยรายชื่อของพัตที่อยู่ที่บ้านของเธอก็ไม่มีเวย์อยู่ด้วย
“ใครเหรอครับ?” ชานนท์ที่นั่งฟังพายคุยโทรศัพท์อยู่นานเอ่ยถามออกมาเพราะท่าทางของพายตอนที่คุยโทรศัพท์กับปลายสายนั้นดูผ่อนคลายมากกว่าตอนที่เธอคุยกับเขาอย่างสิ้นเชิง
“น้องชายน่ะค่ะ” พายตอบชานนท์พร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ของเธอ
“พัตพาเพื่อนมาที่บ้านเหรอ?” ริชาเองก็ถามเธอเหมือนกันพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มและพายก็รู้ความหมายของรอยยิ้มนั่นดี คงเพราะคิดว่าเวย์จะมาด้วยหละสินะ
“อื้อ มากับเพื่อนสองคนน่ะ...” พายตอบกลับเพื่อนก่อนจะหันไปหาชานนท์ “เดี๋ยวพายคงอยู่ได้ไม่นานนะคะ พอดีต้องไปซื้อของกินให้น้องชายด้วย”
“โอเคครับ เดี๋ยวเรากลับกันเลยก็ได้ครับ กลับดึกเดี๋ยวพายจะเหนื่อย”
“ห่วงแต่ยัยพายเหรอคะ? ลูกน้องนั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะคะ” ริชาเอ่ยแซวชานนท์ออกไป ชายหนุ่มเองก็ยิ้มบางๆ
“ห่วงทั้งคู่เลยครับ”
จากนั้นทั้งสามคนก็นั่งกินกันต่อสักพักก่อนที่ชานนท์จะขับรถไปส่งพายที่บ้าน แต่ก่อนจะกลับก็แวะร้านสะดวกซื้อด้วยเพราะพายต้องซื้อของกินกลับไปให้น้องชายตัวดี
บ้านของพายอยู่ก่อนถึงบ้านของริชา รถยนต์จอดสนิทที่หน้าบ้านของพายพลางสายตาของพายก็มองลอดเข้าไปในบ้านที่เปิดไฟสว่างอยู่ก่อนจะหันกลับไปบอกลาคนที่มาส่งเธอ
“ขอบคุณนะคะพี่นนท์ เอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ... ฝากส่งยัยริชาด้วยนะคะ”
“ครับ... เดี๋ยวพี่ไปส่งให้ถึงหน้าบ้านเลย” ชานนท์เองก็ตอบกลับพายพร้อมกับหันไปมองริชายิ้มๆ
“ฝันดีนะเมิง” ริชาว่าพลางยกมือโบกไปมาให้พายด้วย
“อื้ม ฝันดีจ้ะ”
“ฝันดีนะครับพาย” แต่ก่อนที่พายจะได้ลงจากรถเสียงทุ้มของชานนท์ก็เอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มและแววตาหวานของเขา
“ค่ะ.... ฝันดีค่ะ” พายยิ้มตอบเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินตรงเข้าบ้านทันที....
แต่ทุกๆ การกระทำของเธอกลับอยู่ในสายตาของใครอีกคนที่นั่งอยู่ในรถเพราะเขาเพิ่งจะขับรถมาถึงหน้าบ้านของเพื่อนสนิทก่อนหน้าเธอเพียงไม่ถึงห้านาที มุมปากหยักยกยิ้มก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเดินตามเธอเข้าไปในบ้าน.........
- ผู้เขียน
