[กูรู้ กูเป็นห่วง แม่มึงก็ถามกูว่าเกิดอะไรขึ้น กูก็ไม่รู้จะบอกเค้าว่ายังไง]
“...”
[เดี๋ยวกูก็กลับแล้ว อยู่กับมึงสักพักนึงจะเป็นไรวะเบสท์] มันดื้อดึง ฉันเลยไม่รู้จะปฏิเสธอะไรได้อีก ไม่นานโบว์ก็มาถึงโรงแรมและถืออาหาร พร้อมเหล้าราวกับรู้ใจว่าฉันอยากจะกิน มันมองหน้าฉันแล้วส่ายหัว
“นึกว่าจะโทรมกว่านี้ แต่มึงก็ยังสวยอยู่นะ” มันหัวเราะ
“มึงไม่ได้บอกใครใช่ไหมว่ากูอยู่ไหน” ฉันว่าแล้วพามันเข้าไปนั่งในห้อง ทิ้งตัวลงบนโซฟา ฉันไม่ชอบอ่อนแอต่อหน้าคนอื่น ฉันเลยทำเป็นนิ่ง
“เปล่า เหล้าปะ?”
“แดกแต่หัววันเนี่ยนะ?” ฉันหัวเราะเมื่ออีโบว์มันหยิบวอดก้าออกมา แถมยังพร้อมชงให้ฉันด้วย
“แคร์อะไรวะ”
“งั้นก็ชงสิ” ฉันว่า ทำให้มันยิ้มก่อนจะหยิบถุงน้ำแข็ง เหล้าและมิกเซอร์มาชงอย่างเชี่ยวชาญ มันไม่ได้ถามว่าฉันเป็นยังไง เพราะมันก็คงเห็นอยู่แล้ว และมันก็น่าจะพอรู้เรื่องด้วยว่าเกิดอะไรขึ้น
“มึงคิดจะกลับเมื่อไหร่ มึงอย
