รักที่เป็นไปไม่ได้

รักที่เป็นไปไม่ได้!!

รักที่เป็นไปไม่ได้!!

Ep2

Talk...มินตรา

..น้องๆมานี่หน่อย //เสียงเรียกของรุ่นพี่ ดังขึ้น

เรา : เรียกหนูหรอคะ //เราถามกลับไปอย่างสงสัย

...ก็ใช่น่ะสิ นำเครื่องดื่มขึ้นไปเสิร์ฟ ห้อง VIP 1 หน่อยสิ

เรา: ห้อง VIP เลยหรอคะ

...ใช่จ้ะ แต่ ระวังๆหน่อยนะ

เรา: ระวังอะไรหรอคะ?

...ไม่มีอะไรหรอก ขึ้นไปเสิร์ฟได้แล้ว

เรา: ค่ะ เมื่อเราพูดจบ เราก็เดินขึ้นมาชั้น 2 ตรงไปห้อง VIP 1 ทันที

ก๊อกๆๆ!! เสียงเคาะประตูดังขึ้น

..เข้ามา // เสียงสุขุมพูดจากทางด้านใน ก่อนที่เราจะเดินเข้าไปในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ

เรา: เอ่อ..คือหนูนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟค่ะ //เราพูดออกไปเสี่ยงสั่นๆพร้อมก้มหน้าลง

...อืม //เสียงตอบกลับอย่างเยือกเย็น ก่อนที่เราจะรีบ นำเครื่องดื่มไปวางบนโต๊ะ โดยไม่กล้าสบตาคนในห้องเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า คนที่พูดกับเราหน้าตาเป็นยังไง

...ไม่คิดจะเงยหน้าเลยหรือไง ฉันไม่ยักรู้ ว่าผับของฉัน มีพนักงานที่ไร้มารยาแบบนี้อยู่ด้วย

ไม่แม้แต่จะสบตาลูกค้า

เรา: ไม่ใช่นะคะ คือ มิ้น

พรึ่บ!! ~~~เมื่อเราเงยหน้าขึ้นเพื่อจะอธิบาย

แต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อเห็นคนตรงหน้า

เรา: คะ..คุณ!! // ใช่ค่ะ เขาคือผู้ชายที่เรา เจอมา ครั้งที่ 3 ของวันนี้ นี่โลกมันกลมหรือว่ามันแคบเกินไปกันนะ

เขา: มานี่ //เขาพูดขึ้นเสียงนิ่งทำให้เรายิ่งกลัวหนักเราจึงรีบเดินเข้าไปหาเขาทันที

เรา: คือหนูขอโทษ หนูไม่ได้มีเจตนา ทำพฤติกรรมแบบนั้น แต่คือหนู...

เขา: หนูอะไร?!

เรา: คือหนูแค่...กลัว ขอโทษจริงๆค่ะหนูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วอย่าไล่หนูออกเลยนะคะ

เขา: แล้วใครบอกว่าฉันจะไล่เธอออก

เรา: อ้าวก็คุณ...

เขา: นั่งลง

เรา: คะ?? //เราถามกับอย่างงงๆ อยู่ๆเขาก็ให้เรานั่งลงข้างๆเขา ทำไมกัน

เขา: บอกให้นั่งลง ไม่งั้นฉันจะ...

พรึ่บ!! เราไม่รอให้เขาพูดจบรีบนั่งลงทันทีก่อนที่เขาจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรา แววตาทั้ง 2 คู่จ้องมองกันอยู่แบบนั้น

เขา: ชื่ออะไร

เรา: มิ้น มินตราค่ะ //เราพูดออกไปอย่างกลัวๆ

เขา: อืม //เขาพูดแล้วยกแก้วเหล้าดื่ม

เรา :คือหนูไปได้หรือยังคะ

เขา : นั่งตรงนี้ จนกว่าจะเลิกงาน

เรา : นั่งตรงนี้!! คุณคงเข้าใจผิดแล้วหนูเป็นแค่เด็กเสิร์ฟค่ะ ไม่ใช่เด็กดริ้ง

เขา: บอกให้นั่งก็นั่ง หรือเธออยากโดนไล่ออกจริงๆ

เรา: ไม่ไม่ค่ะ

เขา : อืม // เขาพูดแล้วเงียบไป บรรยากาศในห้องเงียบสนิท มีแค่เสียงแอร์ที่เปิดอยู่เท่านั้น

มันเป็นสถานการณ์ ที่เราไม่ชอบเอาซะเลย

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เราก็ทำได้แค่นั่งอยู่แบบนั้น จนเผลอหลับไป

Talk ภาคิน

ผมจ้องมองคนตรงหน้าที่หลับไปแล้ว

ผม: ฉันขอโทษ กับเรื่องในอดีต //ผมพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด เมื่อนึกถึงอดีต ที่ผมเคยทำไม่ดีกับเธอเอาไว้ ก่อนจะยกโทรศัพท์โทรหาลูกน้องคนสนิท

ผม: เตรียมรถ ฉันจะลงไปด้านหลังผับ

ไนท์ : รับทราบครับนาย //เมื่อสิ้นสุดเสียงของไนท์ ผมก็อุ้มเธอ แล้วเดินตรงไปหลังผับทันที

ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นบนรถพร้อมสายตาลูกน้อง ที่มองกันอย่างสงสัย ยกเว้นไนท์

ผม: ไปบ้านเธอ

ไนท์: ครับนาย //หลังจากนั้นรถก็แล่น ตรงไปที่บ้านของเธอทันที

เมื่อมาถึง บ้านก็ถูกปิดไฟแล้ว

ผม: มีทางเข้าทางอื่นไหม ที่ไม่ใช่หน้าบ้าน

ไนท์: มีครับนาย ทางนี้ครับ //ไนท์พูดแล้วเดินนำผมไปทาง อีกฝั่งหนึ่งของบ้าน ที่มีประตูเล็กๆอยู่

ผม: แล้วห้องเธออยู่ตรงไหน

ไนท์: ซ้ายมือด้านหน้าครับ แต่มันต้องปีนขึ้นไป ให้ผมช่วยไหมครับนาย

ผม: ไม่ต้อง ไปหาบันไดมา

ไนท์: ได้ครับ //ไนท์พูดแล้วไปนำบันไดมา

พรึ่บ!! ผมวางเธอลงบนเตียง เมื่อขึ้นมาบนห้องของเธอ

ผม: ฝันดีนะ ตัวเล็ก //ผมพูดพร้อมหอมแก้มเธอ เบาๆ ก่อนจะออกมาจากห้องของเธอทันที