รักที่เป็นไปไม่ได้

รักที่เป็นไปไม่ได้ 3

รักที่เป็นไปไม่ได้!!

Ep3

เช้าวันต่อมา...

แสงแดดสอดส่งเข้ามากระทบใบหน้า

เรา: สายแล้ว!! //เราสะดุ้งตื่นขึ้นมา อย่างรีบรน ก่อนจะหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียง บอกเวลาว่า ตอนนี้ 6:40 น แล้ว

เรา: สายจนได้ ไอ้มินเอ้ย แต่เดี๋ยวนะนี่เรากลับมาอยู่ที่ห้องได้ยังไง // เราพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆนึกภาพสุดท้ายที่เราจำได้ คือเราอยู่ที่ผับ หลังจากนั้นเราก็จำอะไรไม่ได้เลย แต่ช่างมันเถอะ รีบไปทำขนมดีกว่า เรารีบลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะออกไปทำขนม เพื่อจะนำไปขายในตลาด เมื่อเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นแม่นั่งคุยกับผู้ชายชุดดำอยู่หน้าบ้านเป็นคนที่เราไม่คุ้นหน้า เลย ก่อนที่เราจะเดินตรงไปหาแม่

แม่: มาพอดี รีบไปเก็บเสื้อผ้าซะ

เรา: เดี๋ยวนะคะแม่ เก็บเสื้อผ้าอะไร มินไม่ไปไหนทั้งนั้น

แม่: นี่แกกล้าขัดคำสั่งฉันหรอ ไม่เก็บก็ไม่ต้องเก็บเอาไปเลย //แม่ผลักกเราให้กลับผู้ชายชุดดำตรงหน้า นี่แม่เห็นเราเป็นตัวอะไร คิดจะไล่เราไปไหนก็ได้ ทำไมไม่คิดถึงใจเราเลยหรอ

เรา: ไม่นะคะแม่ มิ้นไม่ไปไหนทั้งนั้น มิ้นจะอยู่กับแม่ แม่อย่าไล่มิ้นไปเลยนะคะ

แม่ : ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นแม่ ไปกับเขาซะ

เรา: ไม่นะคะแม่ มิ้นไม่ไป //เราพูดแล้วเข้าไป จับขาแม่ อ้อนวอน เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมแม่ถึงต้องให้เราไปกับคนพวกนี้

เรา: มิ้นไม่อยากไป แม่อยากได้มิ้นเลยนะคะ มีอะไรแม่คุยกับมิ้นสิ แม่ติดหนี้พวกเขาหรอ มิ้นจะหาเงินมาจ่ายแทนแม่เอง แต่แม่อยากไล่มิ้นไปไหนเลยนะคะ// เรากอดขาแม่แน่นพร้อมพูดออกมายาวเหยียด

แม่: ไปซะ!! // แม่พูดออกมาสั้นๆ ก่อนจะแกะมือเราออก แล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที

เรา: แม่ ไม่นะคะ มิ้นไม่ไป ไม่นะคะแม่ //เราได้แต่ร้องเรียกแม่ที่เดินเข้าไปในบ้าน โดยไม่หันกลับมามองเราเลยสักนิด ก่อนที่ผู้ชายพวกนั้น จะเข้ามาจับแขนเราเอาไว้

เรา: ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อยไง

ผู้ชายชุดดำ 1: ไปกับพวกเราเถอะครับ คุณมิ้น เรา: ไม่ฉันไม่ไป แม่คะ แม่กลับมาหามิ้นก่อน

แม่!! //ได้แต่ตะเกียกตะกาย เพื่อที่จะเข้าไปหาแม่ในบ้าน แต่ก็สู้แรงผู้ชายพวกนี้ไม่ไหว

ผู้ชายชุดดำ 2 : ผมขอโทษนะครับพี่ต้องทำแบบนี้ เขาพูดจบ ก็ดึงเราออกมาจากบ้านทันที ก่อนจะพามาขึ้นรถ

เรา: นี่พวกนายจะพาฉันไปไหน นี่มันเรื่องบ้าอะไร บอกฉันมาเดี๋ยวนี้

ผู้ชายชุดดำ 1: เรื่องนั้น ให้นายผมเป็นคนบอกดีกว่าครับ //เมื่อเขาพูดจบเสียงทุกอย่างก็เงียบ สนิท เราไม่รู้ว่าเราจะถูกพาไปที่ไหนแล้วพาไปหาใคร ไม่รู้ว่าเราจะเจออะไรบ้าง ไม่รู้อะไรเลย

จนรถแล่นมาจอดหน้าบ้านแห่งหนึ่ง แล้วประตูรถก็เปิดออก

ผู้ชายชุดดำ 2 : เชิญครับคุณมิ้น /_เขาพูดขึ้นเมื่อประตูรถถูกเปิดออก

เรา: ฉันไม่ลง

ผู้ชายชุดดำ 1: อย่าทำให้พวกผมลำบากใจเลยครับ เชิญครับ //เราหยุดนิ่งเพื่อตัดสินใจ ก่อนที่เราจะลงจากรถ แล้วเดินตรงเข้าไปในบ้าน

เราคิดว่าเราจะคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม

แอ๊ดดดด!!~~~ เสียงประตูถูกเปิดออกเมื่อเราเดินเข้ามาในบ้าน ก่อนที่จะเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังอยู่ เราจึงเดินเข้าไปหาเขา

เรา: ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้ว่า คุณจับฉันมาด้วยเหตุผลอะไร แต่ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรก็ช่าง ฉันยินดีชดใช้ทุกอย่าง ขอแค่คุณปล่อยตัวฉันไป เมื่อเราพูดจบผู้ชายคนนั้นก็หันมา

เรา: นี่คุณ //เราพูดขึ้นเมื่อเขาคือผู้ชายเจ้าของผับเมื่อคืน

เรา: นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน คุณจับฉันมาทำไม เขา : แม่เธอติดหนี้ฉันและเธอต้องเป็นคนรับผิดชอบ

เรา: ได้ ฉันจะหาเงินมาคืนคุณ ทุกบาททุกสตางค์ แต่คุณต้องเปิดตัวฉันไป

เขา : ฉันไม่ได้อยากได้เงินคืน

เรา: หมายความว่ายังไง?

เขา: มาทำงานให้ฉัน

เรา : ทำงาน??

เขา: ใช่ มาเป็นเมียปลอมๆให้ฉัน

เรา: ไม่เด็ดขาด!! ฉันไม่เอา

เขา : แต่เธอต้องเอา

เรา: ไม่! ยังไงก็ไม่ฉันจะหาเงินมาคืนคุณ ไม่มีทางตกลง ข้อเสนอบ้าๆแบบนี้หรอก //เราพูดแล้วกำลังหันหลังเดินออก แต่ก็เจอลูกน้องเขาดักหน้าเอาไว้

เขา: แค่1ปี แล้วฉันจะยกหนี้ ที่แม่เธอกู้ฉันไป เรา : ไม่มีทางแม่ฉันเอาเงินคุณไปเท่าไหร่ ฉันจะหามาคืนคุณ

เขา : 10 ล้าน //เมื่อเขาพูดจบ เราแทบเข่าทรุด เงินตั้ง 10 ล้าน แล้วเราจะหามาคืนเขาได้ยังไง เขา: ฉันรู้ว่า เธอทำงานแทบตายมันไม่มีทางหามาคืนฉันได้ แค่เธอยอมตกลง ตามข้อเสนอฉันเธอก็จะปลดหนี้ โดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย //เมื่อเขาพูดจบ เรานิ่งไป ถ้าขายของก็ได้สูงสุด แค่วันละ 400 บาท บวกกับทำงานเด็กเสิร์ฟร้านเจ๊มล ตกวันละแค่ 300 บาท บวกกับงานเสริมอื่นรวมแล้ว วันหนึ่ง ก็หาได้ไม่ถึง 2,000 บาท2000×365 ก็ได้ไม่ถึงล้าน

เรา: ตกลง //เราตอบกลับไปเมื่อคิดแล้วว่าถ้าเราหาเงินเอง คงไม่ต่ำกว่า 10 ปี กว่าจะจ่ายเขาหมด สู้เราอดทนแค่ปีเดียวยังดีกว่า

เรา : แต่มีเงื่อนไข ระหว่าง 1 ปี คุณห้ามทำอะไรเกินเลยฉันเป็นอันขาด

เขา: ตกลง// เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เดินมาหาเรา เขา: แต่ถ้าเธอทำเกินเลยกับฉันเอง ก็ถือว่าไม่เกี่ยวนะ

เรา : ไม่มีทาง

เขา: หึ!! // เขาพูดจบแล้วเดินออกไป ทิ้งให้เรา ยืนงง อยู่ตรงนั้น

เรา: นี่เรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!