เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนไม่ว่าจะฟรอสต์ ไทม์ ภีมภพ ดังมาในห้องไม่ขาดสายที่โทรตามผม แต่นั้นใช่ว่าเจ้าของเครื่องอย่างมาคัสจะคิดสนใจ นาทีนี้อะไรมันจะสำคัญไปกว่ายัยกระต่ายน้อยตัวดุ๊กดิ๊กตรงหน้าผมอีกละ
“เรนิส ยัยเด็กร้ายกาจของผม” มาคัสจากที่ผมเริ่มที่หัวเตียง ทว่าผ่านไป 2 ชั่วโมง ร่างสูงอุ้มคนตัวเล็กมาต่อที่โซฟาและบนโต๊ะทานอาหารของเธอ
“ไม่เหนื่อย บ้างเหรอคะ” เรนิส นี้ฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่ใช้วิธีนี้ผูกพี่มาคัสไว้กับฉัน ในคืนปาร์ตี้วันเกิดของเขานี้ฉันไม่ไหวแล้วนะ ไหนบอกว่าเขาดื่มเมามาไงละ แต่พละกำลังทั้งหมดที่เขาใส่ฉันมาไม่ยั้งนี้ ไม่ใช่แล้วนะฉันว่า เมื่อยมากขาฉันเนี่ยหุบและยืนแทบไม่ไหว เมื่อถูกคนตัวโตนั้นจับยืนในท่าหันหลัง
“ไหวไหม เรย์...” น้ำเสียงแหบซ่านถามคนรัก
“หือ...ไม่ไหวแล้วค่ะ เรย์เมื่อยมาก” นี้ผ่านมา 2 ชั่วโมงแล้วนะ นี้เขาไม่เหนื่อยบ้างเลยเหรอ
‘เพราะยัยมาเบลแท้ๆเลย ฉันไม่น่
