ฉันตื่นมาที่เตียงโรงพยาบาลอีกแล้ว ปวดหัว..
หืม หมอดอว์น? มานอนทำไมตรงข้างเตียง ยังไม่ทันได้ขยับตัวเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตา
“คุณเป็นยังไงบ้างครับ” รอยยิ้มอ่อนโยนถูกส่งมาให้ แต่มันดูอ่อนแรงกว่าปกติจนไม่ต้องสังเกตก็รู้
“ไม่ใช่ความผิดคุณค่ะ อย่ารู้สึกแย่เลย”
ฉันมองตาคู่สวยที่อ่อนแสงลงนั้น อ่อนโยนกว่าที่เคยเป็น
“ถ้าผมไม่ไปกวนคุณ ถ้าผมไปหาคุณเร็วกว่านี้..”
ฉันส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ” เขาจับมือฉันไปกุมไว้เบาๆ ราวกับกลัวว่าฉันจะแตกสลาย
“บอกผมบ้างได้มั้ย ผมอยากดูแลคุณ ผมอยาก..เข้าใจคุณ”
“ฉันยังไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคุณ ฉันกลัวจริงๆ ค่ะ..”
ฉันพูดเสียงเบาลง..และแววตาที่สั่นไหว
เขาทำให้ฉันรู้สึกปั่นป่วนมากจริงๆ
“ผมจะเล่าให้คุณฟังเอง ผมจะบอกทุกอย่างที่คุณอยากรู้ แบบนั้นได้ไหมครับ ผมจะทำให้คุณสบายใจเมื่อมีผม..”
รอยยิ้มเตาอบนั้นอุ่นกว่าที่เคยได้รับก่อนหน้านี้เสีย
