คุณเพื่อนครับ...ผมอยากเล่นเพื่อน

บทที่ 1 ทำรายงาน

"อ๊าา แรงๆค่ะวิน เก๋จะเสร็จแล้ว ซี๊ดด~~เขี่ยย้ำตรงนั้นวิน อืม~~"

"แม่งร่านได้ใจจริงว่ะ เจอตอกยับสุดโคนแน่"

ฉันเปิดประตูเข้าห้องมาขายังไม่ทันได้ขยับ ปากยังไม่ทันจะได้แหก ไอ้วินเพื่อนแห้มันก็เล่นหนังสดส่งมาเป็นเสียง

เซอร์ราวด์รอบทิศเต็มแก้วหูทำขี้หูเคลื่อนแต่เช้า

"อ๊าา/ อ๊าา"

เสียงมันยังดังเล็ดลอดออกมาจากประตูไม่หยุด แม่งมันเอากันถึงพริกถึงขิงไปถึงไหนฉันทนนั่งฟังมันเอากันเกือบครึ่งชั่วโมงมันยังไม่คิดจะพักยก

"ไอ้วินโว๊ย ไอ้เหี้ยเดี๋ยวนี้ของมึงเสื่อมคุณภาพหรือไงห๊า ถึงได้ตอกไม่แตกสักที หูกูจะแตกก่อนมึงแล้วนะ"

มันทำเป็นเรื่องประจำจนฉันชินไปเสียแล้วที่เดินเข้ามาห้องมันจะได้ยินเสียงมันเอากับผู้หญิง

"เสื่อมแม่งมึงสิ"

มันแทงยับขนาดนั้นยังมีเวลาแหกปากด่าลั่น ผ่านไปไม่นานเสียงในห้องนั้นก็เงียบลงพร้อมกับเสียงเปิดประตูเดินออกมาของหญิงสาวร่างสวยหุ่นเอ็กซ์สภาพเสื้อผ้ายับยู่ยี่ไม่รู้ว่าสองคนนั่นล่อกันไปกี่ ชม.ถึงได้ยับเยินขนาดนี้ ฉันยังนั่งกินขนมอยู่บนโซฟาที่ถือวิสาสะหยิบออกมาจากตู้เย็นเหมือนเป็นเจ้าของห้องอย่างสบายใจ โดยไม่สนใจสายตาหาเรื่องที่มองฉันตอนเดินผ่านหน้าออกไปทางประตู

"แม่งมึงมาทำไรแต่เช้าว่ะ เสียอารมณ์หมด"

เสียงด่าของมันทำให้ฉันต้องหันกลับไปมองมันตาขวางหื่นจนลืมนัด มันเดินแก้ผ้าออกมาจากห้องนอนโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพันรอบเอวสอบ ช่วงบนเปลือยเปล่าโชว์กล้ามแน่นรอยแดงเต็มหัวนม ฉันไล่สายลงมาจนเห็นหน้าท้องเป็นรอนสวยและเป้าตุงๆของมันที่ไม่ยอมลงสักทีทั้งมีเพิ่งจะตอกเสร็จไป

"มึงมองของกูขนาดนั้นจับกูแก้ผ้าเอากันเลยไหมล่ะ"

ไอ้วินมันมองหน้าฉันแล้วยิ้มล้อเลียนแถมยังทำหน้ากวนตีนจนน่าโมโห

"ของเล็กอย่างมึงไม่ได้ตอกกูหรอกไอ้วิน คนอย่างกูชอบของใหญ่"

ฉันแสยะยิ้มสวนกลับอย่างคนทันกัน พวกเราโตมาด้วยกัน เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กเห็นอะไรมาจนเป็นเรื่องปกติที่เราพูดกันอย่างไม่อาย และฉันรู้จักสันดานเพื่อนดีว่ามันเป็นเสือใครให้เอามันเอาหมด

"เล็กบ้านมึงสิ อย่าให้กูได้ตอก ถ้ากูได้ตอกแล้วมึงจะติด สรุปมึงมากวนกูแต่เช้าเพื่อ..."

มันจ้องหน้าฉันนิ่งรอคำตอบ

"มึงมันมั่นหน้านะไอ้วินอย่างกูไม่มีทางติดของเล็กๆเล่นไม่เสร็จอย่างมึงหรอก ที่กูต้องแหกขี้ตาตื่นเพราะต้องมาช่วยมึงทำรายงานจำไม่ได้ว่างั้น มึงคงตอกจนสมองไหลลืมอะไรก็ลืมไปแต่กระเป๋ากูต้องได้ตามที่ตกลง"

วันๆในสมองของมันคงมีไว้ใส่แค่เรื่องเดียว มันเอาไม่ซ้ำหน้าจริงๆ

"เออ งกแม่งฉิบหายขูดรีดกูเข้าไปเถอะมึงเดี๋ยวเจอขูดคืน

แม่งคลานไม่เป็น"

ด้วยความที่สนิทรู้ทุกเรื่องถ้าจะหาคำพูดดีๆให้กันชาตินี้คงยาก

"ช่วยไม่ได้ ทำงานให้มันต้องมีค่าจ้างงานถึงจะเป็นเพื่อนก็เถอะ มึงเปย์คนอื่นได้กับเพื่อนมึงอย่างกไปหน่อยเลยน่า" ฉันยังด่าสวนกลับทีมันเปย์สาวแต่ละทีไม่มีบ่นสักคำ

"เปย์คนอื่นกูได้เอากับมึงกูมีแต่เสียเปล่า"

มันยังบ่นให้ฉันไม่หยุดแล้วยังทำหน้าหงุดหงิดใส่ฉันอีก ส่วนฉันยังคงยิ้มร่าที่ได้ขูดรีดมันเป็นความสุขอย่างหนึ่ง

"เรื่องของมึง มึงมีหน้าที่ต้องทำตามที่พูดกับกูไว้เท่านั้น หรือมึงอยากทำเองได้นะกูจะได้กลับไปนอน"

ฉันทำท่าจะลุกเดินหนีกลับห้องจนมันรีบเดินสาวเท้าเข้ามาหาฉันที่โซฟา

"เออ"

มันพูดๆห้วนคงตัดรำคาญและคงขี้เกียจเถียงกับฉันเพราะยังไงมันไม่เคยชนะสุดท้ายมันก็ยอมให้ฉันทุกเรื่อง มันเดินหนีหายเข้าไปในห้องปล่อยให้ฉันนั่งเคี้ยวขนมตุ้ยๆเพราะหิวมาก

ไอ้วินมันหายไปนานออกแล้วออกมาใหม่ด้วยสภาพดูดีมาก มันเป็นคนที่หล่อทุกตารางนิ้วใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดามันก็หาคนเทียบไม่ติด มันเดินมานั่งลงข้างฉันพร้อมกับกลิ่นที่หอมติดตัวเป็นเอกลักษณ์ ฉันกับมันนั่งทำรายงานอยู่ตรงโซฟาอย่าบอกว่ามันช่วยเลยจะดีกว่ามันนั่งหาวแล้วเขี่ยโทรศัพท์ไปมา สักพักความกวนตีนของมันก็ทำให้ฉันเริ่มจะอดทนกับมันไม่ไหว

"นมมึงใหญ่ดีว่ะข้าวน่าจับ" ไอ้วินมันนั่งมองนมฉันตาไม่กระพริบแถมทำหน้าหื่นใส่ อยากเอานิ้วควักลูกตามันออกมา

"ไอ้หื่นนั่งมองนมกูอยู่ได้ อยากจับแม่งดิหน้าหม้ออย่างมึงไม่ได้แอ้มกูหรอก กูไม่หน้ามืดเอากับแห้อย่างมึงไอ้วินจำไว้"

ฉันด่ามันแทนที่มันจะสำนึกได้

"ช่วยไม่ได้มึงอยากใส่โชว์ให้กูเห็นทำไม แล้วทำไมวันนี้มึงถึงได้แต่งจัดเต็มขนาดนี้หรืออยากมาอ่อยกู บอกไว้ก่อนกูไม่เคี้ยวของแข็งกลัวฟันหักกัดไม่เข้า"

ความปากหมากวนส้นตีนของมันระดับสิบแต่ฉันให้มันร้อย

"อ่อยบ้านมึงสิ ของแข็งบ้านมึงสิเห็นแบบนี้มีแต่คนอยากได้ แล้วของกูเกรดพรีเมี่ยม ค.ร่านๆอย่างมึงอย่าหวังจะได้แดก ที่กูจัดเต็มเพราะกูมีนัดกินข้าวต่างหากมึงรีบช่วยกูทำได้แล้วกูรีบ"

ฉันกับไอ้วินด่ากันแรงๆจนเป็นเรื่องปกติ

"ไปกินกับใครวะกูไปด้วยดิหิวข้าวไม่ได้กินไรตั้งแต่เมื่อคืน"

มันเอามือลูบท้องแล้วขอไปด้วย

"หิวมึงก็ไม่หากินเอง ทีมึงแดกหอยมึงยังหาแดกเองได้ ปากหมาอย่างมึงกูไม่อยากให้ไปด้วย"

ฉันยังด่ามันเป็นชุดปากหมาอย่างมันให้ไปด้วยมีแต่พัง

"มึงมีนัดกับผู้ชายเหรอวะกูถึงไปด้วยไม่ได้ เห็นทุกทีลากกูไปด้วยตลอดแล้วขูดกูจนกระเป๋าฉีก"

มันนั่งทำหน้าหงอยบ่นฉันอุบ

"มันไม่เหมือนกันโว๊ย ครั้งนี้กูมีคนเลี้ยงแล้วไม่ต้องพึ่งกระเป๋ามึงว่ะ รีบทำสักทีเดี๋ยวเอาชื่อออกไม่ใส่ในรายงานด้วยมึงจะหนาว"

มันหน้าบึ้งใส่ฉันแล้วหยิบโน๊ตบุ๊คมาพิมพ์ๆแบบขอไปที

"เออจำไว้แล้วกันอย่าให้หิวโซมากูปล่อยแม่งอดตาย"

ผ่านไปนานไอ้วินมันก็ยังไม่เสร็จในส่วนที่ฉันแบ่งให้สักทีจนฉันต้องแย่งมาทำเองเพราะมีนัดสำคัญและมันก็ไม่ใส่ใจที่ฉันบอกว่ามีนัด

"กูไปแล้วนะ อย่าลืมกระเป๋ากูตามที่ตกลงไว้ด้วยล่ะ"

ฉันทวงของที่ฉันอยากได้คะยั้นคะยอให้มันซื้อให้หลายครั้งมันยังเฉย จนหาข้อแลกเปลี่ยนกับมันได้ฉันจึงไม่ยอมพลาด กระเป๋ารุ่นนี้หายากมากคนแย่งกันเยอะแต่ฉันรู้ว่าคนอย่างมันต้องหาให้ฉันได้แน่นอน

"มึงจะรีบไปไหนของมึงวะ ทีนัดกับกูมาสายทุกรอบปล่อยให้กูนั่งรอจน ค แข็ง"

มันเป็นคนปากหมาแถมพูดจาทะลึ่งไม่เคยเห็นฉันเป็นผู้หญิง ไม่เคยปฏิบัติดีเอาอกเอาใจเหมือนผู้หญิงที่มันอยากล่อ

"คนไม่สำคัญย่อมต่างกันล่ะ กูไปล่ะเสียเวลากับมึงมากแล้ว"

ฉันหยิบกระเป๋าออกจากโต๊ะไม่สนใจว่ามันจะพูดอะไรต่อ

"แล้วมึงจะไปไหน"

ที่ฉันต้องถามเพราะมันลุกเดินตามหลังฉันมาติดๆ

"กูจะไปกินข้าว กูหิว"