00:30น.
ไททัน ธนาวุฒิ....
“ถ้าเราเดินไปอีกสองร้อยเมตรก็ถึงโลกแห่งความเป็นจริงแล้วเนอะ^_^”เจ้านางที่เดินอยู่ข้างๆผมหันมายิ้มพลางเอ่ยขึ้น ผมก็ยิ้มให้เธอ นั้นสินะครับเป็นจริงอย่างที่เธอพูดนั้นแหละ
“ครับ”เราสองคนยิ้มให้กันและเดินกระชับมือที่เราจับกันให้แน่นขึ้นและเราสองคนก็หันมายิ้มให้กันตลอดระยะทางที่เราสองคนเดินมืือน้อยๆที่อบอุ่นและน่าปกป้องของเธอทำให้ผมอยากจะดูแลเธอคนนี้ไปนานๆ ป่านนี้ก็ดึกมากแล้วพวกที่เมื่อตอนหัวค่ำยังคงสนุกสนานป่านนี้พากันเข้าเต้นท์นอนเพราะคงจะเมากันแล้วละครับ เพราะผมกับเจ้านางไปนั่งเล่นที่หน้าผาสองชั่วโมงแหละ เวลาที่ผมอยู่กับเธอแค่สองคนช่างผ่านไปไว้ซะเหลือเกิน
“ฝันดีครับเจ้านาง^_^”เมื่อเราสองคนเดินมาเต้นท์นอนของเจ้านางผมก็เอ่ยบอกเธอ เธอก็หันมายิ้มให้ผมและเอื้อมมือมาจับมืออีกข้างของผมไปกุมไว้
“ฝันดีนะคะเฮียทั่น^_^”
“ครับเช่นกันครับ^_^”ผมยิ้มให้เธอและแอบชะเง้อคอมองเข้
