บทที่ 1 มณีมุกดา 100%
1090 คำ
ณ ห้องหรูชั้นบนสุดของอาคาร ไดมอนด์ ออฟ โอเชียน ร่างหนึ่ง ปรากฏขึ้นในท่านอนหมอบด้วยอาการสะบักสะบอม ผมที่เคลียไหล่ยุ่งเหยิง กำลังยันกายลุกขึ้นช้า ๆ พลางลูบแขนที่เป็นรอยถลอกป้อย ๆ เพราะอยู่ในชุดนุ่งโจงกระเบนและเปลือยช่วงบน
“โอ้ย แสบไปหมดทั้งตัวเลย เจ้าเล่นกับพี่แรงขึ้นทุกที มุญารินทร์” เสียงบ่นพึมพำ พลางคิดถึงความสุขของเจ้าตัวน้อยและเสียงหัวเราะสดใสนั้น ซึ่งต่อให้เจ็บตัวมากกว่านี้เขาก็ยอม
ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังก้องขึ้น พร้อมกับปรากฏร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำที่นั่งอยู่บนโซฟาลายหลุยส์สีครีมทองในห้องอันโอ่อ่านั้น
“ทิพย์มนต์นาวีอันวิเศษของเจ้า มีประโยชน์เพียงแปลงร่างเป็นงูเขียวแล้วสินะ ยัสมัน”
“เจ้าพี่เพชรภัทร” ชายหนุ่มหยุดลูบแขนตัวเองเปลี่ยนเป็นยันกายขึ้นยืนตรงแล้วโค้งให้ด้วยท่าทางนอบน้อมอย่างที่สุด
“เหตุใดเจ้าพี่จึงต้องมาถึงที่นี่ด้วยพระองค์เอง ไยมิเรียกหม่อมฉันไปยังสุวรรณนาคาเทพนคร”
“พี่มีเรื่องสำคัญ ที่มิอาจรอคอย จึงรีบมาหาเจ้าด้วยตัวเอง มิคิดว่าธุระของน้องพี่จักสำคัญกว่า จึงต้องคอยเสียนานสองนาน”
“เป็นจริงดังเจ้าพี่ว่า ธุระของหม่อมฉันยามนี้มิมีสิ่งใดสำคัญกว่า เจ้าพี่น่าจะเข้าใจว่าการรอคอยของหม่อมฉัน มันสำคัญยิ่งสิ่งใด เหตุเพราะเจ้าพี่ก็ประสบอยู่กับพระองค์เองเช่นกัน” ผู้มาเยือนสีหน้าสลดลงวูบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงมีกังวล
“ปรากฏร่องรอยศัตรูสำคัญของเจ้า พี่จึงได้รีบมา”
“ศัตรูของหม่อมฉัน...มีอยู่มากมาย เจ้าพี่โปรดเอ่ยนามเถิด”
“ศัตรูอันดับหนึ่งของเจ้า ยังต้องให้เอ่ยนามอีกฤา” องค์เพชรภัทรนาคราชตรัสถาม
“เพชรพญาธรอัคคี เจ้าคนธรรพ์ชั่ว มันฟื้นคืนจากขี้เถ้าได้เช่นนกฟินิกส์อย่างนั้นฤา” ผู้อายุน้อยกว่าเอ่ยอย่างโกรธเคือง ขณะผู้อาวุโสกว่าหัวเราะขบขัน
“อยู่เมืองมนุษย์ คงดูหนังดูละครมากไป น้องข้าถึงพูดจาเยี่ยงมนุษย์เช่นนี้ แหม ๆ นกฟินิกส์” องค์เพชรภัทรนาคราชแค่นเสียงหึ ๆ ในลำคอ
“หม่อมฉันอยู่เมืองมนุษย์ย่อมทำตัวเช่นมนุษย์ เจ้าพี่ก็ควรระวังพระองค์ อย่าโผล่มาเช่นนี้อีก พวกเขาจะตกอกตกใจเอาได้พระเจ้าค่ะ”
“เอาเถอะ ๆ คราวหน้าพี่จะจองตั๋วเครื่องบินแล้วให้เจ้าไปรับที่สนามบินแทน” ผู้เป็นพระเชษฐาประชด ทว่าผู้เป็นพระอนุชากลับทำท่าทีจริงจัง ตรัสตอบเสียงชัดเจนว่า
“เป็นเช่นนั้นได้ย่อมดีที่สุดพระเจ้าค่ะ”
องค์เพชรภัทรนาคราชถอนพระทัยแรง
“หยุดเคร่งธรรมเนียมบ้างเถิดยัสมัน เพราะเจ้าเป็นเช่นนี้ ถึงต้องรู้สึกผิดมานับพันปี ว่าแต่พลังจากดวงจิตที่เจ้าเฝ้าฝึกฝนแบ่งออกมาจุติยังโลกมนุษย์เพื่อตามหาพระเทวีเล่า ตอนนี้อยู่เสียที่ใด”
“หม่อมฉันติดต่อไม่ได้มาระยะหนึ่งแล้วกระหม่อม หลายภพหลายชาติเหลือเกิดที่เกิดดับโดยที่ไม่สามารถทำภารกิจได้สำเร็จสักที สายใยแห่งนาคราชอาจถูกทำลายจนติดต่อกันไม่ได้อีก หรือบางทีเขาอาจจะกลายเป็นมนุษย์ธรรมดาไปแล้วก็เป็นได้”
เสียงกระดิ่งหน้าห้องดังแทรกขึ้น ทั้งสองพระองค์หยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงพร้อมกับภาพในจอ เห็นชายหนุ่มร่างกำยำโครงหน้าแบบอาหรับ
“นายท่านขอรับ เลขาฯ แจ้งว่า อีกสิบนาทีเข้าห้องประชุมครับ”
“เดี๋ยวฉันลงไป” ตอบเสียงราบเรียบ แต่มีอำนาจในน้ำเสียงนั้น
ซันมาเดินออกไป หน้าจอดับวูบลง
“พี่ก็หมดธุระของพี่แล้วเช่นกัน ไปทำหน้าที่ของเจ้าต่อเถอะ เดวิด เฉิน” องค์เพชรภัทรนาคราชกล่าว พลางร่างนั้นก็จางหายไป
องค์ยัสมันนาคราชก้มมองแขนที่มีรอยถลอก พระองค์หลับตาแล้วใช้มือลูบลงเบา ๆ รอยแผลนั้นก็อันตรธานหายไป เหลือเพียงผิวเนียนผุดผ่องอย่างเดิม ร่างกายที่สวมชุดแบบนาคาธิบดี เมื่อหลับตาลงเพียงอึดใจเดียวก็อยู่ในชุดสูทสีดำ ผมเผ้าที่ยุงเหยิงเมื่อครู่นี้เปลี่ยนเป็นรองทรงอย่างสมัยใหม่ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นเดวิด เฉินนักธุรกิจที่มีความสง่างามและหล่อเหลาจนกลายเป็นขวัญใจสาว ๆ ไปทั่วทั้งเมือง
วันนี้จวนถึงเวลาเปิดประชุมมากแล้ว พระองค์จำเป็นต้องใช้ร่างของพระองค์เองจำแลงเป็นเดวิด เฉิน แทนที่จะใช้ร่างจริงของเขา ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินผ่านซันมา ซึ่งยืนอยู่ในตำแหน่งประจำของตัวเอง หน้าที่ของซันมาก็คืออยู่เฝ้าหน้าห้อง ไม่ให้ใครเข้าถึงได้ง่ายนัก ซันมาเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่มีสายเลือดอาหรับเต็มตัว เป็นทหารที่ผ่านการรบมาแล้วอย่างโชกโชน และทำงานกับตระกูลเฉินมานาน นอกจากนี้ยังมีไมเคิล ลี ที่อยู่เวรเฝ้าหน้าห้องสับเปลี่ยนกับซันมาอีกคน
เมื่อเข้ามาถึงห้องประชุมขนาดใหญ่ ทุกคนจับจ้องที่พระองค์เป็นตาเดียว ด้วยความโดดเด่นสง่างาม ที่ไม่ว่าเดินไปไหนก็ตรึงสายตาของผู้คนอย่างน่าอัศจรรย์
เมื่อพระองค์นั่งลงในตำแหน่งประธานใหญ่แห่ง ไดมอนด์ ออฟ โอเชียน ทุกคนในห้องเงียบกริบ ไม่ว่าพระองค์ในร่างจำแลงของเดวิด เฉินจะเอ่ยสิ่งใดมา สิ่งนั้นจะกลายเป็นที่ยอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้ง
เช่นเดียวกับวันนี้ที่ทางเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลได้เข้ามาร่วมประชุมด้วย เนื่องจากจะมีการจัดงานอัญมณีขนาดใหญ่ในประเทศสิงคโปร์ และเดวิด เฉินเป็นอันดับหนึ่งในวงการที่จะต้องเป็นผู้นำในการจัดงานครั้งนี้
งานนี้เป็นงานที่เกิดจากการริเริ่มของพระองค์เอง โดยเริ่มจัดตั้งแต่ปีแรกที่เข้ามารับตำแหน่งประธานของ ไดมอนด์ ออฟ โอเชียน โดยใช้ร่างของเดวิด เฉิน ซึ่งเป็นเวลาห้าปีที่ทุกคนรู้ว่าเดวิด เฉินเข้ามาบริหาร ทุกอย่างเติบโตอย่างรวดเร็ว จนไม่ว่าเขาพูดอะไรออกมา ทุกคนก็ทำตามทั้งหมดโดยแทบไม่มีข้อโต้แย้ง แถมยังไม่เคยมีงานครั้งไหนที่มีข้อบกพร่องเลยสักครั้ง และการวางแผนจัดงานในครั้งนี้ก็ได้รับความเห็นชอบจากทุกคนเช่นเคย
- ผู้เขียน
