3

1464 คำ

นิรินกลับจากที่ทำงาน ระหว่างที่จะเดินไปถึงห้องตัวเอง เธอมองตรงหน้าประตูเห็นข้อความ ห้องนี้ไม่โสด นิรินถึงกับอมยิ้มท่าทางจะรักแฟนหรือว่ามีเมียแล้วแน่ๆ หายากนะที่ประกาศชัดเจนขนาดนี้ ซึ่งคนที่อยู่ด้านหลังประตูฝั่งตรงข้าม ยืนอมยิ้ม ผู้หญิงที่ ตามหามาหลายสัปดาห์ในที่สุดก็ได้มาอยู่ใกล้กันสักที ท่าทางจะชอบป้ายหน้าห้องของเรา นิรินเดินเข้าไปในห้อง โดยที่ไม่ได้เปิดออกมาดูว่ามีคนออกมายืนมองตรงหน้าประตูห้องตัวเอง “วันนี้ให้พักผ่อนก่อนนะจ้ะ พรุ่งนี้เราค่อยทำความรู้จักกัน” นิรินเดินไปทรุดนั่งตรงโซฟาอย่างหมดแรง วันนี้มีประชุม ทั้งวันรู้สึกเมื่อยไปหมด ร่างคนหมดแรงนอนหลับตาลงไปเพื่อให้คลายความเหนื่อยล้า ดีนะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด แม้จะเป็นเจ้าของบริษัทก็ยังต้องการวันหยุดให้พลังงานตัวเองเช่นกัน ทำงานควรให้สมดุลในการใช้ชีวิต เงินก็สำคัญ สุขภาพก็สำคัญมากเช่นกัน คนที่นอนหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า นอนพักสายสายตา ไม่รู้ว่านานมากแค่ไหน จนกระทั่งได้ยินเสียงดังมาจากห้องข้างๆ “ทำอะไร” นิรินลืมตาขึ้นมายังงุนงงมึนๆ จ้องไปตรงผนังห้องที่มีเสียงเจาะผนังอยู่ แอบเคืองอยู่เหมือนกัน คนจะนอนยังมา ทำเสียงดังข้างห้อง นิรินลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ขยับร่างกายให้หายอาการสะลึมสะลือ เดินตรงไปยังห้องนอน จัดการถอดเสื้อผ้าที่ยังสวมใส่ตั้งแต่เมื่อวานใส่ตะกร้าผ้าเตรียมซัก เข้าไปยังห้องน้ำ ร่างกายเมื่อโดนสายน้ำไล่ผ่านร่างทำให้รู้สึกสบายหายจากอาการเหนื่อย ระหว่างที่กำลังผ่อนคลายอยู่ใต้สายน้ำ อยู่ๆก็มีเสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้น นิรินตกใจรีบคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งออกจากห้องน้ำ รีบไปเปิดประตูออกไป มองซ้ายขวา ทั้งชั้นมีสองห้องมีห้องของเธอกับห้องของคนที่พึ่งย้ายเข้ามา คนที่อยู่มาก่อนรู้สึกเป็นกังวลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องที่ พึ่งย้าย ใจหนึ่งก็แอบกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี เกิดอุบัติเหตุไฟไหม้ในห้องจะซวยมาถึงห้องของเธอ เสียงเคาะประตูบ่งบอกถึงความตกใจ นิรินยืนเคาะอยู่นานสองนาน จนเสียงสัญญาณดับ ยังไร้วี่แววคนในห้อง “คงจะไม่มีอะไรแล้วมั้ง หรือว่า…” ระหว่างที่กำลังวิเคราะห์อยู่นั้น ประตูห้องต้นเรื่องก็เปิดออก ใบหน้าของผู้ชายที่เธอไม่มีวันลืม ก่อนจะอ้าปากค้างไม่ทันจะได้พูดอะไร ร่างก็ถูกดึงเข้าไปในห้อง “ในที่สุดก็ตามหาจนเจอ” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความดีใจตื่นเต้น อ้อมแขนแกร่งโอบลำตัว นิรินตกใจกว่าจะตั้งสติได้ ร่างกายก็ถูกอีกฝ่ายจูบไซร้ไป ทั่วร่าง มือไม้พยายามปัดมือไม้ที่เหมือนหนวดปลาหมึก “หยุด! หยุดเดี๋ยวนี้นะ”นิรินใช้มือปัดป้อง ยันใบหน้าหล่อๆให้ออกห่าง “ขอหอม ขอจูบนิดหน่อยเอง” กวินทร์อดใจไม่ไหวตอนแรกตั้งใจจะทักทายตามแบบฉบับหนุ่มแสนดี แต่พอเห็นคนที่ตัวเองคิดถึงโผล่มาหน้าห้องมีหยดน้ำเกาะตามร่างกายเซ็กซี่มากๆ “คนบ้า ปล่อยเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” “แจ้งเลยจ้า ผมจะได้แจ้งความกับตำรวจว่าเมียทำร้ายจิตใจ” “คนบ้า ใครเป็นเมียนาย ห๊ะ” “อ้าว! พูดแบบนี้หาเรื่องเองนะ” กวินทร์ดึงตัวเองออก มองใบหน้าตอนนี้แดงเป็นลูกเชอรี่ “หาเรื่องอะไร มันเรื่องจริง ปล่อยฉันเลยนะ” นิรินรีบตะครุบผ้าเช็ดตัวที่ปมเหมือนจะหลุด “เรื่องจริง!” กวินทร์ย้ำคำพูดของอีกฝ่าย “ใช่! ปล่อยฉันจะกลับห้อง” นิรินจับปมผ้าขนหนูทำให้แน่น มือลูบไปตรงผม สูดหายใจเข้าลึกๆ “หึ หึ ผัวอุตส่าห์ตามหา ยังจะกล้าว่าไม่พูดเหมือนคนไม่รู้จักกันอีกนะ” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความหงุดหงิด “ผัว! จะบ้าหรือไง ผัวเผออะไร ฉันโสดไม่มีผัว” “แน่ใจนะว่าคิดแบบนี้!” น้ำเสียงบ่งบอกถึงความหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ “แน่ใจสิ แล้วที่สำคัญนายไม่ควรขึ้นเสียงคนที่อายุมากกว่านายนะ เด็กน้อย” “เด็กน้อย! ผมเนี่ยนะเด็กน้อย เคยเห็นของคนอื่นมาหรือไง ถึงมาพูดว่าของผมเด็ก” คำนี้คือฟางเส้นสุดท้าย “ใช่! ของนายมันเด็ก!” นิรินทำหน้ายี่ยวนใส่ “หึ หึ เด็กน้อย! ได้เลย ถ้าอย่างนั้นขอเด็กจัดการคนที่โตกว่าก็แล้วกัน ถ้าของที่มียังกล้าเรียกว่า เด็กก็จัดให้ไม่ขัดศรัทธาจ๊ะ” นั้นคือคำสุดท้ายที่ได้ยิน ก่อนจะเปลี่ยนจากคำพูดเป็นเสียงร้องของความเร่าร้อน คนถูกพิสูจน์ความเด็กกรีดร้องจนสุดเสียง เจ้าของห้องอมยิ้มในทุกจังหวะกรีดร้องได้ตามสบายห้องนี้จัดทำมาเพื่อการนี้ นิรินนอนมองเพดานห้องเพื่อนบ้าน มองเพดานดีกว่ามองคนที่นอนยิ้มอยู่ข้างๆ สมองกำลังคิดจะจัดการเรื่องนี้ยังไง “มองเพดาน ไม่เร้าใจเท่ากับมองหน้าผัวนะ” กวินทร์ยังใช้คำว่าผัวไม่เลิก ไม่เคยอยากใช้คำนี้กับใครนอกจากคนที่นอนกัดฟันกรอดอยู่ข้างๆ “…” นิรินสะกดอารมณ์เอาไว้ตอนนี้มันมีคำมากมายในหัวที่อยากจะแร็พด่าออกมา “ผัวแค่จูบไม่ได้ดูดเอาเสียงเมียมาด้วยนะจ้ะ ยังพูดอยู่ หรือเปล่าจ้ะ” นิรินหันขวับยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง ยังดีที่คนบ้าไปหยิบเสื้อยืดมาให้เธอใส่กันหนาว เปิดแอร์ยังอยู่ขั้วโลกเหนือ “นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ อย่ามาพูดว่า ความบังเอิญ แล้วใครใช้ให้นายมายุ่งวุ่นวายชีวิตฉัน และอีกอย่างขอร้องอย่าเรียกฉันว่า เมียเพราะคนอย่างนายจะให้ฉันนับนิ้วมือรวมถึงข้างล่างล่างยังไม่พอกับผู้หญิงของนายแน่นอน” นิรินใส่เป็นชุด “นี่คงเป็นข้อดีของการมีเมียอายุเยอะกว่า วัยเดียวกันคงไม่มีใครมาด่าให้เราสำนึกขนาดนี้ได้” “นี่นายกำลังพูดว่า ฉันแก่หรือไง!” “เดี๋ยว! เดี๋ยวนะ ผมยังไม่ได้สักคำว่าแก่ แค่บอกว่ามีอายุ” “มันก็ความหมายเดียวกันนะแหละ”นิรินโมโหหนักขึ้นกว่าเดิม “น้อยใจเหรอคร๊าบ”กวินทร์สวมกอดทำเสียงอ้อนในชีวิตก็คงจะทำให้แค่ผู้หญิงคนนี้ “ฉันไม่ได้น้อยใจ ปล่อย! ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ” “อย่างนี้แหละนะคนเรา เด็กก็ไม่อยากเป็น พอพูดอายุเยอะกว่าก็น้อยใจ จะให้เรียกว่าอะไรดี” “ไม่ต้องเรียกอะไรทั้งนั้น ฉันขออย่างเดียวเลิกยุ่งกับฉัน นายได้กำไรแล้ว เลิกตอแยฉัน กลับไปตั้งใจเรียนให้จบให้พ่อแม่ภูมิใจดีกว่านะ” “เห็นไหม มีเมียอายุเยอะกว่ามันดีตรงนี้เป็นห่วงอนาคต ของผัว น่ารักจริงๆ” กวินทร์หยอดกวนๆ “อะ…ไอ้…นาย ฉันไม่รู้จะด่านายยังไงดี” นิรินปวดหัวจี๊ด “ให้ผัวแนะเหรอ ผัวหล่อ ผัวน่ารัก ด่าแบบนี้ได้ไหม” นิรินกำหมัดไว้ข้างตัวจ้องคนตรงหน้าราวกับจะงับให้หายเข้าไปในท้อง ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความโกรธมากๆ คนโมโหหลับตาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พ่นลมหายใจเข้าออก ระงับอารมณ์สติ ยุบหนอ พองหนอ ไม่โกรธ ไม่โกรธ ใจเย็น ใจเย็น ท่องอย่างนี้อยู่สักพัก ก่อนจะลืมตาขึ้นมา “อุ้ย! นายทำอะไร” นิรินตกใจเมื่อลืมตาขึ้นมาใบหน้าหล่อของอีกฝ่ายก็อยู่ห่างนิดเดียว สายตาของคนตรงหน้ามันทำให้ใจสั่น “นึกว่า เมียหลับ” “จะบ้าหรือไง ใครเขานั่งหลับกัน” นิรินมองค้อน “ยอมรับเป็นเมียเค้าแล้วใช่ไหม” “ฉันรำคาญ ย๊ะ” นิรินถลึงตาใส่ “เหรอจ้ะ” กวินทร์ยี่ยวนไม่เลิก “นาย! ฉันขอร้องเรามาตกลงกันดีๆ จะได้ไหม” “ตกลงเรื่อง?” “ก็เรื่องนี้ไง ฉันคิดว่าเราสองคนไม่เหมาะสมกันหรอก เชื่อฉันสิ” “ไม่เหมาะสม แล้วทำไมวันนั้นถึงยอมมีอะไรด้วย” น้ำเสียงจากอ้อนกลายเป็นเข้ม “ก็แค่… ก็แค่เมา” นิรินตอบไม่เต็มเสียงเท่าไหร่ “แค่เมา แล้วเคยทำแบบที่ทำกับผมไหม”น้ำเสียงที่บ่งบอกอาการคนพูดว่าไม่พอใจ “ไม่เคย!”นิรินตอบทันที “ดีนะพูดว่า ไม่เคย ถ้าเคยก็เตรียมกระเช้าไปเยี่ยมไอ้คนนั้นเอาไว้ด้วย”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more