" อย่ายุ่งกับร้านดอกไม้อีก "

612 คำ

เช้าตรู่ แสงแดดอ่อน ๆ สาดทาบไปทั่วถนนย่านเงียบสงบ กลิ่นหอมของดอกไม้จากร้าน Iris Bloom~ ยังคงอบอวลเหมือนทุกวัน .. แต่สิ่งที่ผิดปกติคือ รถยุโรปสีดำเงาวับ ที่จอดเทียบหน้าร้าน .. ประตูรถเปิดออกอย่างช้า ๆ ชายสูงวัยร่างสูง สวมโค้ทเรียบหรู ปีกหมวกกว้างปกปิดใบหน้า ก้าวเข้ามาในร้าน ราวกับเงามืด ที่ไม่ควรอยู่ท่ามกลางกลิ่นดอกไม้อ่อนหวานนั้น ... เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง บรรยากาศในร้านที่ปิดเงียบ ถูกแทนที่ด้วยเสียง กริ๊ง!! ของประตู เมื่อมันถูกเปิดออกอีกครั้ง .. ไอริสเดินตามออกมา… ใบหน้าแดงจัด ดวงตาวาว เหมือนผ่านการกดดันหนักหน่วง เธอพยายามควบคุมอารมณ์ให้ดูปกติ แต่ความตึงเครียดที่ซ่อนอยู่ ไม่สามารถหลอกสายตาได้ .. ชายปริศนาถือซองกระดาษสีน้ำตาลหนาในมือ ทั้งสองยืนสนทนาสั้น ๆ เพียงไม่กี่คำ ก่อนเขาก้าวขึ้นรถที่รออยู่ ประตูปิดลง เสียงเครื่องยนต์สตาร์ทแล้วค่อย ๆ แล่นหายไปจากสายตา ... ไอริสยืนมองตาม เธอยกมือแตะหน้าอกเบา ๆ สูดหายใจลึกก่อนหันกลับเข้าร้าน --- ฝั่งตรงข้ามถนน ภายในร้านกาแฟที่ซ่อนตัวในมุมสงบ มารุตนั่งอยู่หลังแก้วเอสเปรสโซ ดวงตาคมกริบ ไม่ละไปจากเหตุการณ์ตรงหน้าแม้แต่วินาทีเดียว -- เขากระดกกาแฟรวดเดียว กลิ่นขมติดปลายลิ้น แต่ความสงสัยกลับแผดเผาในอกยิ่งกว่าไฟ .. “ซองนั้น…คือเอกสารขายที่ดินใช่ไหม?” .. เขากัดฟันแน่น ดวงตาแข็งกร้าวขึ้น ถ้าไอริสขายที่ดินไปจริง นั่นหมายความว่า.. เธอเพียงแค่เล่นเกมหลอกเขาเมื่อคืนนี้เท่านั้น -- แต่บางสิ่งในสีหน้าของเธอ— ดวงตาแดงก่ำที่ไม่ใช่แค่จากความเหนื่อย แต่คล้ายกับการอดกลั้น— ทำให้มารุตลังเล-' .. เธอกำลังซ่อนอะไร… หรือว่ากำลังปกป้องอะไรบางอย่างกันแน่? .. ไม่นานนัก.. มารุตกดโทรศัพท์เรียกลูกน้องทันที “ตามมันไป อย่าให้คลาดสายตา .. ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ..!! ฉันต้องรู้ให้ได้ว่ามีธุระอะไรกับผู้หญิงคนนั้น” .. ลูกน้องสองคนรับคำสั่งด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ครับหัวหน้า!” ก่อนขับรถตามออกไปอย่างเร่งรีบ --- เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง มารุตยังคงนั่งอยู่ในร้านกาแฟเดิม จนกระทั่งโทรศัพท์มือถือสั่นขึ้นบนโต๊ะ เขาหยิบขึ้นมากดรับทันที ... “ว่าไง รายงานมา!!” เสียงมารุตเฉียบขาด .. แต่สิ่งที่ได้ยินกลับทำให้เขาชะงักไปครู่หนึ่ง ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน “หัวหน้า…พวกเราตามชายชุดสูท.. ไม่ถึงครึ่งทาง…ก็ถูกเล่นงานแล้วครับ!” .. มารุตย่นคิ้วแน่น กัดฟันกรอด “อะไรนะ?! ถูกใครเล่นงาน!” .. เสียงปลายสายสั่นเครือ เหมือนกำลังหอบหายใจสุดแรง “มะ..ไม่รู้ครับ…เร็วมาก เหมือนพวกมืออาชีพ… ตอนนี้ทีมเรา เหลือผมคนเดียว ... คนอื่นถูกเก็บหมดแล้ว TT” ... ทันใดนั้น เสียงที่ไม่ใช่ลูกน้องของเขา ก็ดังลอดปลายสายมาแทน— ทุ้มต่ำ เยือกเย็น และน่าขนลุก “เตือนเอาไว้…อย่ามายุ่งกับร้านดอกไม้นั้นอีก อย่าคิดแตะต้องแม้แต่กลีบเดียว.. ไม่อย่างนั้น…แก๊งของแกจะไม่มีที่ยืนในเมืองนี้” .. แล้วสายก็ถูกตัดไปในทันที ทิ้งไว้เพียงเสียง ตึ๊ด ---- ที่สะท้อนเข้าหูของมารุต --- มารุตนั่งนิ่ง มือกำโทรศัพท์จนเส้นเลือดปูด ดวงตาเดือดดาลแต่แฝงด้วยความหวาดระแวง "ใครกัน…ใครที่กล้าเหิมเกริมขนาดนี้?" .. และสิ่งที่ทำให้เขาไม่อาจสงบใจได้คือ —ความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ว่า ไอริส ไม่ใช่หญิงสาวธรรมดา อย่างที่เขาคิดไว้ตั้งแต่แรก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more