ตอนที่ 2 กอหญ้า ศศิรกานต์ กมลวรรณ
1965 คำ
ในขณะเดียวกัน!
ตึกๆๆๆ!!!! พรึบ!!! ตึกๆๆๆ!!!!
“หยุดเดี๋ยวนี้นะอีกอหญ้า!!! อีหลานไม่รักดี!!! กูเลี้ยงมึงมาแทบไม่ได้แดกอะไร!! มึงมีสิทธิ์อะไรมาหักหน้ากูห่ะ!อีหลานชั่วว!! หยุดนะโว้ยยยย!! ใครก็ได้จับอีกอหญ้ามันที!!!”
เสียงร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังไล่ตามหลังของเด็กสาวมาติดๆ กอหญ้าหรือนางสาวศศิรกานต์ กมลวรรณ รีบใส่เกียร์หมาสับขาวิ่งหนีผู้เป็นป้าใจร้ายของตัวเองสุดชีวิต!! นาทีนี้เธอได้เลือกตัดสินใจหนีออกจากบ้านหลังเล็ก ในหมู่บ้านริมน้ำที่ซ่อนเร้นเป็นส่วนหนึ่งของเมืองหลวง หมู่บ้านที่ไม่ได้รับการเหลียวแลจากรัฐบาลภายในประเทศ นั้นจึงทำให้หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้เต็มไปด้วยความแออัด และขาดการดูแล
ตึกๆๆๆๆ!!!!
ปลายเท้าเล็กยังคงออกแรงวิ่งไปข้างหน้าไม่ยอมหยุด! มาถึงขั้นนี้แล้ว..เธอไม่คิดที่จะหันหลังกลับไปอีก!! นาทีที่เธอบังเอิญกลับมาได้ยินผู้เป็นป้าแท้ๆปรึกษาหารือกับสามีจะขายเธอใช้หนี้การพนันของพวกเขา!! พลันวินาทีนั้นชีวิตที่น่าสงสารของเธอก็เหมือนโดนเหยียบซ้ำจากสวรรค์ บิดามารดาแท้ๆเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็ก เพราะฉะนั้นแล้วการดูแลเธอ จึงตกมาอยู่ที่ผู้เป็นป้าแท้ๆอย่างเลี่ยงไม่ได้! และถึงแม้เธอจะอยู่ในความดูแลของป้าจริงๆ งานทุกอย่างภายในบ้าน ทำอาหาร ซักผ้า เก็บกวาด ล้วนแต่เป็นหน้าที่ของเธอแทบทั้งสิ้น! เธอไม่เคยได้กินอิ่ม! ที่นอนของเธอคือห้องเก็บของเล็กเท่ารูหนูเท่านั้น!!
ตึกๆๆ!!!
แต่ถึงเธอจะลำบาก เธอก็ไม่เคยสร้างเรื่องเดือดร้อนให้กับผู้เป็นป้าและลุงเลยสักครั้งเดียว ผลการเรียนของเธอติดอันดับต้นๆของชั้นเรียน จนได้ทุนการศึกษาเรียนต่อจนกระทั้งจบมอปลาย หลังเลิกเรียนก็มักจะรับสอนพิเศษให้กับน้องๆบ้าง เพื่อหารายได้เสริมมาเก็บออมไว้เพื่อเรียนต่อในชั้นอุดรศึกษา… ซึ่งเธอคงทำได้แค่ฝัน..เพราะเงินเก็บทั้งหมด..ถูกป้าและลุงขโมยไปจนหมด!! ชีวิตเธอมันยังโหดร้ายไม่ถึงที่สิ้นสุด!!.. เมื่อครอบครัวที่เธอซุกหัวนอนมาตั้งแต่เด็ก..กำลังจะขายเธอกิน!!!
ตึกๆๆๆ!!!
“อีกอหญ้าาา!!!!”
ตึกๆๆ!!! กอหญ้าเร่งฝีเท้าขึ้นอีกระดับ ชุดนักเรียนมอปลายเปอะเปื้อนฝุ่นเป็นหย่อมๆ ตามกรอบหน้าเรียวเล็กเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามขมับบาง ส่วนมือเล็กอีกข้างพลางยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ชีวิตของเด็กสาวอย่างเธอไม่เคยได้หัวเราะหรือมีความสุข ทุกอย่างหล่อหลอมให้เธอต้องแข็งแกร่งเพื่อความอยู่รอด..!! กอหญ้ารีบดึงสติกลับมาจดจ่ออยู่กับปัจจุบัน ป้าของเธอยังคงวิ่งกวดตามเธอมาไม่หยุด ชาวบ้านในระแวกใกล้เคียงไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง เธอพอจะเข้าใจได้ว่าทุกคนในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ต่างก็มีปัญหาของตัวเอง เพราะฉะนั้นแล้ว..ทุกบ้านจึงไม่อยากดึงปัญหาภายนอกเข้ามาเพิ่ม ทุกคนเลือกปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือเธอ กอหญ้ากระตุกยิ้มเย้ยหยันให้กับตัวเอง ไม่แม้จะพึ่งเทพเจ้าหรือสิ่งศักดิ์สิทธ์อะไรทั้งนั้น เพราะหากเธอหายไปจากโลกนี้จริงๆ..ทุกคนก็คงจะไม่เสียใจหรอก..เพราะเธอ..ไม่ได้สลักสำคัญอะไร!!
ฟุบบบ!!!!!!
เฮือก!!!!!!
ร้านหนังสือเก่าที่ตั้งอยู่ปากซอยเข้าหมู่บ้านริมน้ำกลายเป็นที่หลบซ่อนตัวของเด็กสาวกอหญ้าชั่วคราว ลังไม้ผุผังไปตามกาลเวลามุมหนึ่งของร้าน กลายเป็นเกาะกำบังสายตาของป้าและลุงที่ต่างวิ่งตามหาตัวเธอกันอย่างไม่ลดละความพยายาม บ่งบอกว่าพวกเขาทั้งสองนั้น ได้แอบตกลงกับเสี่ยพุงพลุ้ยหน้าลูกชิ้นหมูเจ้าของบ่อนการพนันผิดกฎหมายท้ายหมู่บ้านกันเรียบร้อยแล้ว…’เหลือเพียงแค่พาเธอไปให้กับทางโน้นเท่านั้น!!!’
ตึกๆๆ!! ตึกๆๆๆ!!! พรึบบ!!!
“โอ้ยยย!!พี่!!!! ฉันเหนื่อยจริงโว้ย!! มันหายหัวไปไหนแล้ว!!! ตัวแค่นี้ทำไมวิ่งเร็วจังวะ!!!”
“ตายแน่อิจันทร์!! พวกเรารับเงินไอ้เสี่ยคมมันมาแล้ว มันได้เอาพวกเราตายแน่อีจันทร์เอ้ยยย!!”
“หามันให้เจอสิ!!! ฉันคิดว่ามันต้องวิ่งไปทางโน้นแหละพี่!! ยังไงฉันก็ยังไม่อยากตาย! และอีกอหญ้าเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะทำให้พวกเรารอด!!”
“เออๆ..งั้นมึงไปทางนั้น กูจะไปดูอีกทาง!!”เสียงผู้เป็นป้าและลุงของเธอต่างปรึกษาหารือกันอยู่บริเวณหน้าร้านหลังสือเก่า ทำเอากอหญ้าต้องกัดริมฝีปากบางแน่นเต็มด้วยความกังวล
ตึกๆๆๆๆ!!!!!
“อ้าวว!! แล้วพี่จะไปไหนละพี่แสวง!”
“กูขอดูร้านเก่านี่ก่อน เผื่ออีกอหญ้ามันจะแอบซ่อนตัวอยู่ที่นี่!!”
ตึกๆๆ….
“เฮือก0.0!!!!”
ศีรษะทุยเล็กพลันชาวาบ!!กอหญ้ารีบย่อตัวลงต่ำกอดเข่าตัวเองแน่น หลังมองลอดผ่านลังไม้ออกไปเห็นผู้เป็นสามีของป้าเธอ หมุนตัวเดินเข้ามาในร้านหนังสือเก่า!!… สถานที่ซ่อนตัวของเธอในเวลานี้!!! ทุกจังหวะที่ผู้เป็นลุงเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขย่าความกลัวของกอหญ้าจนแทบนั่งไม่ติดพื้น เพราะหากทั้งสองเจอตัวเธอเข้า..แน่นอนว่าจุดจบของเรื่องนี้..คือเธอต้องกลายเป็นเมียน้อยของไอ้เสี่ยพุงพลุ้ยนั้น!! ชีวิตเธอได้จบเห่ของจริงแน่!!!
ตึกตักๆๆ!!
‘พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยกอหญ้าด้วย~’ กอหญ้าบีบมือตัวเองแน่น หัวใจเต้นไม่แทบเป็นจังหวะ รับรู้ถึงระยะห่างระหว่างเธอกับลุง ดวงตากลมเบิกกว้างสั่นระริก เมื่อเห็นปลายเท้าของลุงเดินมาหยุดอยู่อีกด้านหนึ่งของลังไม้หนังสือเก่า!
พรึบบบ!!! กล่องลังใบเล็กที่อยู่ชิดปลายเท้าของเธอถูกเตะทิ้งไปอีกด้าน และจังหวะที่ผู้เป็นลุงกำลังจะหันมารื้อลังไม้เก่าที่เธอใช้เป็นที่ซ่อนตัวอยู่นั้นเอง!!!..เสียงป้าแท้ๆของเธอก็ตะโกนเรียกลุงด้วยความร้อนอกร้อนใจ
“พี่ทำบ้าอะไรอยู่!! รีบๆไปหาตัวมันได้แล้ว!! เดี๋ยวก็ดึกไปกว่านี้หรอก!!อย่าลืมนะว่าไอ้เสี่ยพุงพลุ้ยมันจะมาเอาตัวอีกอหญ้าเที่ยงคืนนี้!!!”
“เออๆๆ..กำลังไปแล้วโว้ยย!!”
ตึกกๆๆๆ~~
“ฟู่~~~” เสียงฝีเท้าของผู้เป็นลุงค่อยๆดังไกลออกไปเรื่อยๆจนกระทั้งหายลับไปจากบริเวณหน้าร้านหนังสือเก่า กอหญ้าจึงได้โอกาสถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่สามารถพาตัวเองหนีพ้นจากเงื้อมมือของป้ากับลุงใจร้ายได้อย่างหวุดหวิด..กอหญ้ายังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่เดิม พยายามคิดหาทางออกที่แสนริบหรี่..เด็กสาวอายุสิบเจ็ดอย่างเธอจะสามารถเอาชีวิตรอดไปจากความเลวร้ายพวกนี้ได้ยังไงกัน??!
พรึบบ!!
“เอาไงดีนะกอหญ้า” หญิงสาวพึมพำปรึกษากับตัวเอง ดวงตากลมโตวูบไหวพลันน้ำตาคลอเบ้า มองสมบัติที่เหลือติดตัวของเธอในตอนนี้ คือกระเป๋าตังใบเล็กที่มีเงินอยู่ประมาณหนึ่งร้อยกว่าบาท บัตรประจำตัวและสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต…ก็คือรูปถ่ายของบิดามารดา ที่หลงเหลือไว้ให้เธอดูพวกท่านต่างหน้าเพียงแค่รูปเดียวเท่านั้น!
พลั่กกก!!!!
“เฮ้ยยๆๆไอ้ดำ!! ที่นี่แหละโว้ยยยปลอดคน!!”
“แน่ใจนะโว้ยไอ้น้ำ!! ไม่ใช่ตำรวจมาลากคอเข้าคุกละ!! กูยังไม่ได้เมียนะมึง!”
“เออสิวะ!! กูแอบมาสูบที่นี่เป็นประจำโว้ย! พวกมึงไม่ต้องกลัว!”
“เออ.ตามนั้น ไปโว้ยไอ้นาย! อย่าลืมของดีใต้เบาะรถกูด้วยละ!”
“เออๆ..”
ยังไม่ทันที่กอหญ้าจะพาตัวเองออกจากที่ซ่อน เสียงกลุ่มวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งก็ดังขึ้นจากหน้าร้านหนังสือเก่า พวกนั้นตกลงกันเสร็จสรรพก็พากันจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ด้านหน้า ก่อนจะพากันเดินเข้ามาภายในร้าน กอหญ้าที่เห็นท่าไม่ดีรีบกอดเข่างอตัวลงต่ำตามเดิม!! ภาวนาให้กลุ่มวัยรุ่นพวกนั้นไม่เห็นเธอเข้า!! หัวใจดวงเล็กกระหน่ำเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อกลุ่มวัยรุ่นพวกนั้นพากันนั่งลงกับพื้นนำสารเสพติดประเภทหนึ่งออกมาแจกจ่าย แล้วพากันดื่มด่ำกับสิ่งนั้น ดวงตาดวงโตเบิกกว้างไม่คิดว่ามีตัวเองจะมาติดแหงกอยู่ตรงนี้ หากกลุ่มวัยรุ่นพวกนั้นไม่ออกไป..เธอก็ไม่มีสิทธิ์ออกจากที่ซ่อนได้เช่นกัน!
“เฮ้!! นั้นลังอะไรวะ?
อึกก!!
“…!!!” ลมเย็นพัดผ่านต้นคออ่อน มือเล็กขย้ำชายกระโปรงสีน้ำเงินเข้มของตัวเองแน่น เมื่อหนึ่งวัยรุ่นกลุ่มนั้นเกิดความสงสงสัยกับกองลังไม้ที่สุมอยู่มุมหนึ่งร้าน และมันคือที่ที่เธอใช้ซ่อนตัวจากผู้เป็นป้าและลุงของเธอ
“ลังหลังสือเก่าๆนั้นแหละ ที่นี่เคยเป็นร้านหนังสือมาก่อน แต่เจ๊งเพราะเจ้าของตายห่า!! ที่นี่ก็เลยร้างอย่างที่พวกมึงเห็นไง” น้ำตอบอย่างขอไปที ก่อนจะหันไปหยิบฟอยล์สีเงินขึ้นตัดเป็นสี่เหลี่ยมผืนเล็กๆ แล้วให้ช้อนขนมที่เตรียมมา ตักผงสีขาวที่บรรจุอยู่ในถุงซิปสีใสลงไปบนฟอยล์ จัดการม้วนให้เป็นแท่งๆคล้ายกับม้วนบุหรี่ ก่อนจะนำเข้าปากแล้วจุดไฟดื่มด่ำกับสารอันตรายต่อร่างกายพวกนั้น กอหญ้ามองทุกๆการกระทำของกลุ่มวัยรุ่นที่คาดคะเนจากหน้าหน้าตา คงอายุมากกว่าเธออยู่หลายปี และสิ่งที่พวกเขาทำอยู่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี !!นั้นยิ่งทำให้เธอไม่สามารถปลีกตัวหนีออกไปได้ ‘ทำไมเธอถึงโชคบัดซบแบบนี้นะ!!’
“มึงไม่คิดว่าที่นี่อาจจะมีของมีค่าเหลืออยู่หรอวะ?”ทันทีที่วัยรุ่นคนเดิมพูด กอหญิงถึงกับหน้าถอดสี เธอขบเม้นริมฝีปากแน่น! นึกกลัววัยรุ่นที่เหลือจะหลงเชื่อ และรวมมือกันตามล่าหาขุมสมบัติกันจริงๆ เพราะนั้น..คงไม่เป็นผลดีต่อเธอสักเท่าไหร่!
“แดกยาจนประสาทหลอนแล้วมึง.ไอ้สัสบาส! ร้านเก่าๆใกล้พังแบบนี้จะไปมีสมบัติบ้าบออะไรหลงเหลือให้พวกเราอีกวะ!!” อีกคนพูดขึ้นพร้อมกับส่ายศีรษะไปมา ไม่สนใจคำพูดไร้สาระของบาส ก่อนจะหันไปดื่มด่ำกับสิ่งเสพติดต่อ
“อะไรก็เป็นไปได้โว้ยย..มึงไม่เคยไม่ยินรึไงวะ..จินตนาการสำคัญกว่าความรู้?” คนที่เชื่อว่าร้านหนังสือเก่าแห่งนี้ยังคงมีสมบัติหลงเหลืออยู่ ลุกขึ้นยืนเซไปมา พร้อมกับยกนิ้วชี้หน้าเพื่อนๆที่เหลือ โดยที่เจ้าตัวไม่ลืมหยิบยกเอาคำคมของคนสำเร็จขึ้นมาบอกกล่าว
“=_=?”
“คำขวัญวันเด็กปีนี้หรอวะ?”
ผวัะ!!!
“โอ้ยยย!!!!”
“คำคมโว้ยย!!ไอ้ควายยย!!!”
“ก็ควายเหมือนกันนั้นแหละ..ไม่งั้นจะมานั่งแดกยาด้วยกันหรอไอ้ห่า!”
“ไม่รู้แหละ!! กูจะตามล่าหาสมบัติในร้านนี้!!! และหากกูเจอ!!มันต้องเป็นของกูคนเดียว!!!”
พรึบบบ!!!
…………………………………………….
🫣🫣 งื้ออ~~~ สงสารน้อนนน !! แต่อิชั้นขอขำกับคำขวัญวันเด็กแป๊บ!!!🍀🍀🍀🍀🍀🍀
ขายขำมากกก แต่งเองยังขำเลยอะ!!!
- ผู้เขียน
