📚 คาริสาเปิดไฟล์ความจำ ༊*·
2476 คำ
📚༊*·
✦ ไฟล์ความจำของธีรภพ
หลังจากอมีเลียเดินออกไป คาริสายังนั่งอยู่คนเดียว แก้วไวน์ตรงหน้ามีเหลืออยู่ครึ่ง แต่เธอไม่แตะอีกเลย
มือเธอกำจดหมายแน่นจนมีรอยพับนิ้วสั่นเล็กน้อย ส่วนกล่องสีดำเล็ก ๆ ตรงหน้าเหมือนกำลังบังคับให้เธอกล้าเปิดมัน เพื่อเผชิญหน้ากับ “เขา” อีกครั้ง
เธอหยิบการ์ดความจำขึ้นมา เสียบเข้ากับโน้ตบุ๊กส่วนตัว หน้าจอที่มืดสนิทค่อย ๆ สว่างขึ้น ก่อนที่ระบบจะแสดงไฟล์เพียงหนึ่งเดียว ชื่อว่า K.E.Y.
คาริสากดเปิด ไฟล์ดับลงไปชั่วครู่ ก่อนจะมีภาพปรากฏขึ้น มันไม่ใช่โค้ด ไม่ใช่แผนที่ ไม่ใช่ภาพตึกสูงหรือเซิร์ฟเวอร์ แต่เป็นวิดีโอความยาว 7 นาที ที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ภาพของธีรภพที่ยังไม่เคยถูกเผยแพร่
✦ ภาพในความเงียบ — และเขา
ในวิดีโอ พื้นหลังเป็นห้องสีขาวโล่ง ไม่มีโลโก้ ไม่มีเงา มีเพียงชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงกลาง เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อน พับแขนขึ้นถึงข้อศอก ไม่มีแสงเงามาเสริม ทุกอย่างเรียบง่าย
เขาดู…เหมือนเขาแต่ก็แตกต่างจากทุกครั้งที่คาริสาเคยเห็นมาก่อน
เธอเผลอกลั้นหายใจเมื่อเขาเริ่มพูด
“ถ้าคุณได้ดูคลิปนี้ แปลว่าผมไม่สามารถยืนอยู่ข้างคุณได้อีกแล้ว แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่า ทุกก้าวที่คุณเดิน คุณไม่เคย ‘อยู่คนเดียว’ แม้เพียงนาทีเดียว”
ธีรภพยิ้มบาง ๆ แต่ในแววตากลับมีความเศร้าที่รอยยิ้มปกปิดไม่ได้
“ผมสร้าง K.E.Y. ไม่ได้เพื่อควบคุมระบบอะไร แต่เพื่อคืนสิทธิ์ให้หัวใจของมนุษย์ได้ ‘เลือก’ เอง ว่าจะรัก จะปกป้อง หรือจะปล่อยมือยังไง โดยไม่ต้องถูกตัดสินจากอัลกอริธึมหรือคะแนนนิยม”
หัวใจของคาริสาเต้นแรงจนเสียงของมันกลบทุกสิ่งรอบตัว…
✦ เธอคือรหัสสุดท้าย
“ในทุกสมการที่ผมเขียนในทุกระบบที่ผมฝัง ผมซ่อนชื่อคุณไว้เสมอไม่ใช่เพราะคุณคือจุดอ่อน แต่เพราะคุณคือ ‘รหัสผ่านสุดท้าย’ ที่ไม่มีใครสามารถเขียนแทนได้”
ธีรภพก้มศีรษะลงเหมือนยอมรับบางอย่างกับโลก
“คุณเคยถามผมว่า ‘ทำไมต้องเป็นฉัน’”
“วันนี้ ผมตอบได้แล้วว่าเพราะมีแค่คุณที่ทำให้ผม ‘อยากเป็นมนุษย์’ ไม่ใช่ผู้สร้างระบบ”
✦ ปลายทางของ K.E.Y.
หน้าจอในวิดีโอแทรกแผนภาพขึ้นมาจุดหมายสุดท้าย คือพิกัดที่ไม่อยู่บนแผนที่ทั่วไป ใต้เทือกเขาในไอซ์แลนด์ มีเส้นทางหนึ่งที่ถูกล็อกไว้ด้วยโค้ด
ธีรภพพูดต่อ
“ถ้าคุณไปถึงที่นั่นคุณจะพบระบบ K.E.Y. มันจะถามคำถามสุดท้ายเพียงข้อเดียว ‘คุณเชื่อในความรักมากพอที่จะไม่ใช้มันควบคุมใครอีกเลยหรือไม่?’”
เขามองตรงมาที่กล้อง แววตานั้นยังเหมือนวันแรกที่คาริสาเคยพบ
“ผมเชื่อในคำตอบของคุณ แม้ผมจะไม่มีโอกาสได้ฟังมันด้วยตัวเอง”
✦ วิดีโอสิ้นสุด — และความเงียบก็เริ่มต้น
เมื่อวิดีโอจบลงหน้าจอกลับไปเป็นสีดำ
คาริสาไม่พูดอะไรไม่แม้แต่จะปิดคอมพิวเตอร์ เธอแค่นั่งอยู่ตรงนั้น โดยมีเพียงเสียงหัวใจของตัวเอง ที่ย้ำเตือนว่าเขาเคยมีตัวตนจริง
เธอหลับตาลงราวกับฟังคำถามของระบบ K.E.Y. ซ้ำในหัว
“คุณเชื่อในความรักมากพอที่จะไม่ใช้มันควบคุมใครอีกเลยหรือไม่?”
และในความเงียบ เธอก็พยักหน้าให้กับบางสิ่งที่มองไม่เห็น
🖋️ “K.E.Y. – ระบบสุดท้ายของธีรภพ”
คาริสาเดินทางสู่จุดหมายสุดท้ายตามพิกัดที่ธีรภพทิ้งไว้
พร้อมภัทรกรในฐานะ ‘พยาน’ และ ‘เพื่อนร่วมอุดมการณ์’ ระบบ K.E.Y. จะไม่เปิดด้วยรหัส แต่ด้วย ‘คำตอบของหัวใจ
คาริสาเพิ่งดูวิดีโอของธีรภพจบ และยังนั่งอยู่กับความเงียบ และอัดแน่นไปด้วยความหมาย
✦ เมื่อวิดีโอจบ และมีใครบางคนเดินเข้ามา
เสียงประตูเลื่อนเปิดออกเบา ๆ คาริสาไม่ต้องหัน เธอรู้ว่าเป็นใคร
ภัทรกรยืนอยู่ตรงนั้นเงียบ ๆ ไม่ถาม ไม่พูดอะไร เพียงมองเธอที่ยังนั่งนิ่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ดวงตาเขามีแต่ความเข้าใจ เหมือนเคยเห็นเธอผ่านเรื่องราวมากมาย
“คุณดูจบแล้วใช่ไหม”
เขาถามเสียงเบา ราวกับกระซิบ คำพูดนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบ เพียงบอกว่า เขาอยู่ตรงนี้
คาริสายังมองจอมืดสนิท ไม่หันกลับไป ก่อนพูดเบา ๆ
“เขาใส่ชื่อฉันไว้ในทุกสมการที่เขาสร้าง”
“ไม่ใช่เพื่อให้ฉันพิเศษ แต่เพื่อให้ฉันเป็นคนเลือกเอง ว่าจะใช้มันยังไงต่อไป”
ภัทรกรก้าวเข้ามาใกล้ หยุดยืนข้าง ๆ เธอ ห่างออกไปแค่ช่วงแขน ไม่แตะ ไม่ปลอบ เพียงยืนอยู่ให้เธอได้ยินเสียงของตัวเองให้ชัดที่สุด
“ฉันรู้แล้วว่า K.E.Y. อยู่ที่ไหน”
คาริสาพูดต่อ เสียงหนักแน่นขึ้น
“แต่ฉันยังไม่รู้…ว่าคำตอบของฉันคืออะไร”
ภัทรกรมองหน้าเธอ ดวงตาที่ไม่ได้ร้องไห้ แต่เต็มไปด้วยคำถาม
“งั้นเราก็ไปหาคำตอบด้วยกัน”
เขาพูดช้า ๆ
คาริสาเงยหน้ามองสบตาเขา และในความเงียบนั้น เธอรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนเดียวที่ต้องเผชิญกับคำถามนี้
✦ ระหว่างเธอกับเขาที่อยู่ตรงนี้
ภัทรกรไม่ได้มาแทนที่ธีรภพ และคาริสาก็ไม่เคยอยากให้ใครมาแทนใคร
แต่ในห้องที่เงียบนี้ เขาคือคนที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอจริง ๆ ไม่ดึง ไม่เร่ง ไม่ก้าวนำ และไม่ปล่อยมือ
“ฉันจะไม่ล้มมิราจเพราะเกลียดมัน”
คาริสาเอ่ยในที่สุด
“แต่เพราะฉันเข้าใจแล้วว่า ระบบที่สร้างมาเพื่อควบคุมหัวใจมนุษย์…ไม่มีวันเข้าใจ ว่าการยืนอยู่ข้างใคร โดยไม่ใช้อำนาจควบคุมนั่นต่างหากคือความกล้าหาญที่สุด”
ภัทรกรพยักหน้าช้า ๆ รอยยิ้มบางผุดขึ้นที่มุมปาก
“และนั่นแหละคือเหตุผลที่เขาเลือกคุณ”
คาริสาก้มตามองพื้น ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วหันไปยังหน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดออกสู่ทิวทัศน์เมืองทั้งเมือง เมืองที่เต็มไปด้วยระบบ เต็มไปด้วยการเลือก และเต็มไปด้วย “ชื่อของเขา” ที่ยังคงอยู่ แม้ตัวเขาจะหายไปแล้วก็ตาม
“เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เช้าเราออกเดินทาง”
เธอพูดเสียงเรียบ
“เราจะไปที่ที่ธีรภพซ่อน K.E.Y. ไว้ และจะจบเรื่องนี้…ไม่ใช่เพราะระบบพัง แต่เพราะเราจะคืนอิสระให้มัน ด้วยความรักที่ไม่มีใครควบคุมได้อีก”
ไฟในห้องยังสว่างเหมือนเดิม แต่ในใจเธอ แสงกลับเริ่มกลับมาแล้ว
✦ บทสนทนาเงียบ ๆ ระหว่างทาง
คาริสาและภัทรกรออกเดินทางสู่พิกัดสุดท้าย ระหว่างเส้นทางที่หนาวเย็น ทั้งสองค่อย ๆ เปิดใจต่อกันทีละน้อย ท่ามกลางโลกภายนอกที่โหดร้าย และโลกภายในที่เริ่มชัดเจนขึ้นทุกที
✦ ระหว่างการเดินทาง – เครื่องบินเล็กที่มุ่งหน้าไอซ์แลนด์
ท้องฟ้าเหนือมหาสมุทรแอตแลนติกมืดสนิท ไม่มีดาว มีเพียงหมอกสีเทาปกคลุม
เครื่องบินลำเล็กบินต่ำ เสียงเครื่องยนต์ดังชัด ไม่มีที่นั่งหรู ไม่มีบริการใด ๆ มีเพียงเสียงลม เสียงเครื่อง และความเงียบที่ยังค้างในใจของทั้งคู่
ภัทรกรนั่งตรงข้ามคาริสา เธอนั่งริมหน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้าที่ส่องแสงสีเงินจาง ๆ
เธอเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมา
“คุณเคยเชื่ออะไรโดยไม่มีเหตุผลไหม?”
เขาหันมามองเธอ ก่อนตอบหลังจากนิ่งไปนาน
“เคย…ผมเคยเชื่อในใครสักคน ทั้งที่ทุกอย่างบอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้”
คาริสาถามต่อ เสียงเบาแต่สั่นเล็กน้อย
“แล้วคุณเลิกเชื่อไหม?”
ภัทรกรยิ้มบาง ๆ ไม่ใช่ยิ้มแข็ง ไม่ใช่ยิ้มเยาะ แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่ยอมแพ้ให้หัวใจของตัวเองครั้งหนึ่ง
“ผมไม่ได้เลิก…แค่รู้ว่าการเชื่อ ไม่ใช่เพื่อให้มันเป็นจริง แต่เพื่อให้เรายังมีอะไรสักอย่างยึดไว้ เวลาที่ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ”
คาริสาหันมามองเขาเป็นครั้งแรก แววตาเธอไม่แข็งกร้าวเหมือนเคย แต่สงบและอ่อนลง
“แล้วคุณ…เชื่อในธีรภพไหม?”
ภัทรกรพยักหน้าช้า ๆ
“ผมเชื่อในตัวตนของเขา ไม่ใช่ชื่อที่โลกเรียก และผมคิดว่าคุณก็เชื่อแบบเดียวกัน”
คาริสาก้มหน้า ลมหายใจเธอดูปกติ แต่ในใจกลับสั่นไหว
✦ ความเงียบที่มากกว่าคำพูด
เวลาผ่านไปหลายนาที ทั้งคู่ไม่พูดอะไรต่อ ความเงียบกลับกลายเป็นคำตอบ มันบอกได้ชัดว่า เขาไม่ได้พยายามดึงเธอขึ้นมา แต่เลือกจะยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ แม้ในความเงียบที่ไม่รู้ปลายทาง
เมื่อเครื่องบินเริ่มลดระดับลง คาริสามองออกไปยังแนวเขาที่ปกคลุมด้วยหิมะสีขาวสุดสายตา
เธอพูดขึ้นอีกครั้ง
“ตอนเด็ก ๆ ฉันเคยคิดว่าคนฉลาดคือคนที่รู้ทุกอย่างล่วงหน้าแต่วันนี้ฉันเริ่มคิดว่า คนที่กล้ายืนอยู่กับความไม่รู้ อาจจะฉลาดกว่าก็ได้”
ภัทรกรหัวเราะเบา ๆ ไม่ต้องการคำอธิบายใด ๆ
“งั้นก็แปลว่าเราสองคนกำลังฉลาดขึ้น”
คาริสาเผลอยิ้มออกมา รอยยิ้มที่เธอไม่ได้มีมานานหลายปีแล้ว
✦ เมื่อทุกการเดินทางมีมากกว่าปลายทาง
เครื่องบินแตะลงบนลานจอดที่ปกคลุมด้วยน้ำแข็งบาง ๆ หิมะยังคงตกโปรยลงมาไม่ขาด พวกเขาเตรียมต่อทางด้วยสโนว์โมบิล มุ่งหน้าไปยังจุดที่แม้แต่แผนที่ดิจิทัลก็ยังไม่กล้าบันทึกไว้
ก่อนลุกจากที่นั่ง คาริสาหันมาถามเขาเบา ๆ
“คุณพร้อมจะไปถึงปลายทางที่ไม่มีคำตอบหรือเปล่า?”
ภัทรกรสบตาเธอตรง ๆ
“ถ้าสุดท้ายคุณไปถึงแล้วพบว่า ‘คำตอบ’ ไม่ใช่สิ่งที่คุณอยากเจอ…ผมก็ยังจะอยู่ตรงนี้ เพื่อเตือนคุณว่า บางทีคำตอบอาจไม่สำคัญเท่ากับ ‘คนที่เดินทางไปด้วยกัน’”
คาริสาหัวเราะเบา ๆ เสียงนั้นไม่ใช่เพราะเหนื่อย แต่เพราะเธอเริ่มยอมรับแล้วว่า เธอไม่ได้แข็งแรงอยู่คนเดียวอีกต่อไป
“ขอบคุณนะ ภัทรกร”
แล้วทั้งคู่ก็ออกเดินทางสู่จุดหมายสุดท้ายของระบบ K.E.Y. ท่ามกลางหิมะและความเงียบ เป็นที่ที่คาริสาต้อง “เผชิญหน้ากับระบบ” ด้วยตัวเอง และเลือก “คำตอบสุดท้าย” ด้วยหัวใจ ไม่ใช่รหัส
✦ K.E.Y. – ระบบสุดท้ายของธีรภพ
ณ เวลา 15:02 น. – บนพิกัดที่ไม่มีในแผนที่
เสียงลมพัดแรงกระแทกหน้ากากกันลมจนหูชา
คาริสายืนอยู่กลางผืนหิมะที่ไม่มีแม้แต่รอยเท้ามนุษย์ รอบตัวคือภูเขาสีขาวสูงใหญ่ ลมหายใจของเธอกลายเป็นไอสีจางในอากาศเย็นจัด
ภัทรกรหยุดยืนข้าง ๆ เธอ GPS บนข้อมือแสดงพิกัด แต่ไม่มีสิ่งปลูกสร้าง ไม่มีสัญลักษณ์ใด ๆ มีเพียงหน้าผาหินธรรมชาติที่ตั้งตระหง่าน
คาริสาเปิดไฟล์แผนภาพขึ้นมา มองเทียบกับสภาพจริง เธอเดินเข้าไปหาก้อนหินก้อนหนึ่งที่มีรอยแยกเล็ก ๆ ก่อนจะยื่นมือไปแตะบนผิวหินเย็นจัด
ติ๊ด… เสียงกลไกบางอย่างดังขึ้น
พื้นหิมะสั่นเบา ๆ จากนั้น “ประตูลับ” ค่อย ๆ เลื่อนเปิดลงจากใต้ดิน เผยบันไดสแตนเลสสีดำทอดยาวลงไปสู่ความมืด
คาริสามองไปที่ภัทรกร เขาพยักหน้าอย่างมั่นคง ก่อนที่ทั้งสองจะก้าวลงไปสู่ “หัวใจของระบบ” ที่ไม่มีใครบนโลกเคยเห็นมาก่อน
✦ ใต้ภูเขา – ระบบที่ไม่ต้องการควบคุม
ทางเดินใต้ดินเย็นจัดแต่สะอาด ผนังถูกหุ้มด้วยวัสดุป้องกันสัญญาณทุกชนิด ไม่มีอินเทอร์เน็ต ไม่มีคลื่น ไม่มีอุปกรณ์ใดเชื่อมโลกภายนอกได้
ห้องสุดท้ายเปิดออก เสียงเหมือนลมหายใจของระบบดังขึ้นตรงกลางห้องมีเพียงแท่นควบคุมเล็ก ๆ และหน้าจอสีขาวว่างเปล่า
ติ้ง ข้อความแรกปรากฏขึ้น
“ยินดีต้อนรับ คาริสา”
คาริสายืนนิ่ง หัวใจเธอเต้นแรงกว่าทุกเสียงรอบตัว
ข้อความถัดไปเลื่อนขึ้นมา
“ถ้าคุณมาถึงที่นี่ แสดงว่าความรักพาคุณมาไกลมากแล้ว”
“และตอนนี้ เหลือเพียงคำถามเดียว”
คาริสาหลับตา เธอรู้ว่าคำถามสุดท้ายกำลังจะมาถึง
หน้าจอเปลี่ยนเป็นสีเทา ตัวอักษรค่อย ๆ ปรากฏ
“คุณยังเชื่ออยู่หรือไม่…”
“ในความรักที่ไม่เคยขอครอบครอง?”
✦ ไม่มีตัวเลือก มีแค่ ‘หัวใจมา
บนแท่นไม่มีปุ่ม ไม่มีคำว่า Yes หรือ No มีเพียงเครื่องสแกนชีพจรหัวใจ
คาริสาเดินเข้าไป วางนิ้วลงบนแท่น หัวใจเธอเต้นแรง แต่เป็นจังหวะที่มั่นคง ราวกับเป็นเสียงที่เธอคุ้นเคยมานาน
ระบบเงียบไปชั่วครู่ ก่อนข้อความใหม่จะปรากฏขึ้น
“K.E.Y. = ความเมตตา ความเห็นอกเห็นใจ การให้”
“ไม่ใช่อำนาจ”
“การเข้าถึงได้รับอนุญาต”
✦ คำตอบที่ไม่ใช่อาวุธ
ห้องสั่นเบา ๆ แขนกลค่อย ๆ หย่อนกล่องโลหะลงมาจากเพดาน
ข้างในไม่ใช่ระเบิด ไม่ใช่อาวุธ ไม่ใช่รหัสลับ แต่เป็นสมุดบันทึกเล่มเล็ก และสร้อยเส้นหนึ่งที่มีจี้เงินเรียบ ๆ สลักคำว่า “let go.”
✦ จุดจบของระบบ จุดเริ่มของมนุษย์
คาริสาเปิดสมุดดูหน้าแรก
“ถ้าคุณมาถึงจุดนี้ โลกอาจยังไม่เปลี่ยน แต่คุณได้เลือกที่จะไม่เปลี่ยนตามโลกแล้วและนั่นเพียงพอสำหรับผม”
— ธีรภพ
เธอปิดสมุดลงเบา ๆ แล้วหันไปมองภัทรกร เขายืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ถามอะไรเลย
“มันไม่ใช่ระบบที่จะเปลี่ยนโลก” เธอพูดช้า ๆ
“แต่มันเป็นเครื่องยืนยันว่า เราไม่ต้องยอมให้โลกเปลี่ยนเรา”
ภัทรกรพยักหน้า
“และเขาเชื่อในคุณเสมอ”
คาริสานำสร้อยเส้นนั้นสวมไว้ ไม่ใช่เพราะมันมีพลัง แต่เพราะมันมีความหมายเดียวที่ชัดเจน
✦ ปิดฉากระบบ K.E.Y.
ทั้งสองเดินออกจากห้องโดยไม่มีเสียงเตือน ไม่มีการระเบิด ไม่มีข่าวใหญ่โต เพราะการสิ้นสุดของระบบนี้ คือการที่มัน “ไม่ต้องควบคุมอะไรอีกต่อไป”
🖋️ “let go – วันที่ไม่มีใครต้องครอบครองใครอีกแล้ว”
คาริสาจะต้องกลับไปเผชิญศัตรูที่รอดูว่าเธอจะใช้สิ่งที่ได้มา…เพื่อ “ครอบครอง” หรือ “ปลดปล่อย”
✦°．•. ࿐ ࿔*:･ﾟ ₊˚.༄ ୭̥°⋰˚
- ผู้เขียน
