หลังการประชุมชั้น 54
เมื่อประตูห้องประชุมปิดลง แต่ละคนเดินไปคนละทางเหมือนเส้นที่ไม่เคยตัดกัน
คาริสาเดินไปที่โถงกระจก ปล่อยให้ลมเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบหน้า เธอหยุดมองวิวกรุงเทพที่เต็มไปด้วยตึกสูง
เสียงรองเท้าหนังดังมาข้างหลัง ภัทรกรเดินเข้ามาเงียบ ๆ “เธอเหนื่อยไหม”
คาริสาหันเล็กน้อย “ยังพอไหว”
“วันนี้เธอเหมือนเป็นคนคุมทุกอย่าง” ภัทรกรยิ้มบาง ๆ “แต่ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากแบกทั้งหมดไว้คนเดียว”
คาริสาหันกลับไปมองวิว “ฉันไม่อยากแบก แต่ถ้าไม่มีคนคุมเส้น มันก็เละ”
ภัทรกรพยักหน้า “เข้าใจ แต่ก็อยากให้เธอรู้ว่า ถ้าวันไหนไม่ไหวจริง ๆ ฉันอยู่ตรงนี้”
คาริสาเงียบไป ไม่ตอบ แต่สายตาที่สะท้อนกระจกมีแววอ่อนลง
⸻
อีกด้านหนึ่ง
ธีรภพกับอลันลงลิฟต์มาด้วยกัน บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึง
“คุณคิดว่าผมเชื่อใจคุณเหรอ” ธีรภพพูดเสียงเรียบ
อลันหัวเราะน้อย ๆ “ไม่จำเป็นต้องเชื่อใจ แค่รู้ว่าผมจะไม่ทำให้ระบบพังจร
