ตอนที่เจ็ด
หนึ่งเดือนผ่านไปที่ขวัญนรีเฝ้าดูแลคนป่วยในร่างมัมมี่ ทุกวันเธอจะโดนเขาดุเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไร แต่เธอก็ไม่ย่อท้อเพราะมองตัวเองในกระจก แล้วพบว่าหน้าท้องของเธอค่อยๆนูนขึ้นนิดหน่อย อีกทั้งช่วงนี้อาการแพ้ท้องของเธอก็ทุเลาลงมาก ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกสำหรับเธอทั้งที่ก่อนหน้าเธอแพ้ท้องหนักจนไม่สามารถทานอะไรได้เลยแท้ๆ
“มาทำไม! กูเบื่อหน้ามึง”
“แต่กูคิดถึงมึง ไม่คิดถึงกูจริงดิกูกะจะเอาผ้าพันแผลออกให้แท้ๆสงสัยอยากอยู่ในร่างมัมมี่ต่อ นั้นกูกลับดีกว่า”คนน้อยใจตัดพ้อ แสดงท่าทีจะเดินออกจากห้อง
“คุณหมอคินครับ”ไอศูรย์ยอมเรียกเพื่อนสนิทเสียงอ่อน เขาไม่อยากทนอยู่ในร่างมัมมี่นี้อีกต่อไปแล้ว
“กูว่าแล้วว่ามึงต้องคิดถึงกู”
“ไอ้คิน”เสียงดุขึ้นทันที เมื่อหมอคิระดันตบเข้าที่หน้าเขา
“ขอโทษๆ…มา มากูแกะออกให้”หมอคิระค่อยๆแกะผ้าพันแผลออกจากร่างสูง ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลค่อยๆหายเป็นปกติ โดยเฉพาะส่ว
