EP.13 #พรหมลิขิต
1088 คำ
วาโยกลับมาถึงคอนโดตอนสามทุ่มกว่า หลังนั่งคุยกับพี่คินเป็นชั่วโมง ๆ ทำให้เธอได้ข้อมูลเกี่ยวกับพี่ควันมาค่อนข้างเยอะพอสมควร ซึ่งการที่พี่คินรู้เรื่องของพี่ควันเยอะ นั่นก็เป็นเพราะคนทั้งคู่เป็นลูกพี่ลูกน้องกัน!
โลกมันกลมมากเลยใช่ไหมล่ะ!
พี่คินเล่าให้เธอฟังว่าเขามีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ควัน พ่อของพี่คินเป็นพี่ชายแท้ ๆ ของพ่อพี่ควัน พวกเขาทั้งสองคนจึงเป็นญาติทางสายเลือด และที่สำคัญคือทั้งคู่ใช้นามสกุลเดียวกัน!
สิ่งที่ได้รับรู้เพิ่มเติมจากเรื่องความสัมพันธ์ทางสายเลือดแล้ว ยังได้รู้อีกว่าคนทั้งสองไม่ได้สนิทกันเหมือนอย่างที่คิด แม้ว่าครอบครัวจะไปมาหาสู่กันบ่อย ๆ ก็ตาม เรื่องนี้เธอพอเข้าใจได้นะ เพราะด้วยนิสัยโลกส่วนตัวสูงของพี่ควันบวกกับนิสัยเจ้าสำราญของพี่คิน ดู ๆ แล้วไม่มีส่วนไหนจะเข้ากันได้เลยสักนิด
วาโยถามอคินเกี่ยวกับเรื่องของควันหลงไปหลายคำถามมากแต่เขาแทบไม่ตอบอะไรกลับมาเลย เขาพูดปัดเพียงว่าไม่รู้ ไม่สนิท แถมยังย้อนกลับมาถามเธออีกว่าอยากรู้เรื่องควันหลงไปทำไม เธอไม่อยากตอบคำถามเขาจึงเลิกเซ้าซี้เขาอีก
ครืด…
ข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นเรียกสายตาหวานหลุบมอง หน้าจอแสดงหน้าต่างแชทกลุ่มจากเพื่อนรัก เธอหยิบขึ้นมาพิมพ์ตอบกลับ
.
.
เจเจ : เฮ้ย โย ได้ข้อมูลพี่ควันเพิ่ม สนใจป่ะ?
โยโย่ : สนดิ! ให้ไวเลยยยย
.
.
หน้าต่างแชทขึ้นกำลังพิมพ์ เธอจ้องตาไม่กะพริบ ในใจเต้นตึกตัก
.
.
เจเจ : พี่ฉลามบอกว่าเขาอยู่คอนโดเดียวกับพี่ควัน
โยโย่ : คอนโดไหน?
พิพิ : แกคงไม่คิดจะย้ายคอนโดตามเขาไปหรอกนะ?
.
.
ปลายนิ้วที่กำลังพิมพ์หยุดชะงัก เธอมองรอบห้องนั่งเล่น คอนโดนี้เป็นคอนโดของพี่ยุ หลังจากเขาเรียนจบก็ย้ายออกไป เธอจึงย้ายเข้ามาอยู่แทน การตกแต่งจึงออกไปทางเรียบ ๆ สไตล์ผู้ชาย ตอนแรกเธอก็อยู่แบบไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้เริ่มคิดได้แล้วแฮะ…
.
.
.
หลายวันต่อมา
“นี่เป็นคีย์การ์ดห้องเรา ส่วนพาสเวิร์ดพี่เปลี่ยนให้แล้ว ระบบไฟในห้องพี่ก็เช็กให้แล้วทั้งหมด ทุกอย่างปลอดภัยหายห่วง”
มือบางรับคีย์การ์ดจากอคินด้วยรอยยิ้มกว้าง เธอวิ่งถลามาตรงระเบียงห้องชั้นเก้า วิวจากห้องนั่งเล่นตรงนี้หันออกไปทางภูเขาพอดี สามารถมองเห็นทิวเขาจากระยะไกล
“ขอบคุณพี่คินมากเลยนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ช่วยพูดเป่าหูพี่ยุให้ โยคงไม่ได้ห้องนี้มาครอบครองแน่ ๆ”
“อย่าเรียกว่าเป่าหูเลย เรียกว่าโน้มน้าวใจฟังดูดีกว่านะ” อคินยิ้มขบขำขณะเดินมาหยุดยืนด้านข้างเธอ สองมือค้ำราวระเบียงสายตาไม่ได้มองพระอาทิตย์ที่กำลังลาลับทิวเขา แต่กำลังจ้องมองใบหน้าครึ่งเสี้ยวของคนข้างกายด้วยแววตาอบอุ่นอ่อนโยน
“ที่นี่บรรยากาศดีมากจริง ๆ คิดไม่ผิดที่โยเลือกย้ายมาที่นี่” วาโยละสายตาจากแสงสุดท้ายยามเย็นกลับมาสบตาคนข้างกาย เมื่อเห็นว่าเขากำลังจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว ริมฝีปากเรื่อแดงคลี่ยิ้มเต็มแก้ม “ต้องยกความดีความชอบให้พี่เลยนะ เอางี้ โยเลี้ยงของอร่อยพี่ดีกว่า เราออกไปหาอะไรกินกันค่ะ”
“ได้” มือหนาลูบผมเธอเบา ๆ รอจนร่างบางเดินนำเขาจึงเดินตามหลัง
ขณะทั้งสองกำลังยืนอยู่ในลิฟต์ ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นเจ็ดพร้อมคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา ผู้ชายหนึ่งในกลุ่มนั้นสังเกตเห็นอคินจึงเอ่ยทัก
“อ้าว พี่คิน? มาทำอะไรที่นี่เนี่ย” คำทักทายของเขาเรียกสายตาคนอื่นหันมอง ตอนนี้วาโยถูกร่างสูงของอคินเบี่ยงตัวบังไว้ด้านหลังซึ่งอยู่มุมในสุดของลิฟต์ เธอจึงไม่เห็นว่าภายในลิฟต์มีใครยืนอยู่บ้าง แต่เธอจำเสียงคนทักได้
เขาคือพี่ฉลาม
“มาช่วยน้องย้ายห้อง”
“อ้อ เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่เหรอ? ว่าแต่คอนโดนี้มันเต็มแล้วนี่ ทำไมย้ายเข้ามาใหม่ได้อ่ะ”
เป็นเรื่องจริงที่ว่าคอนโดนี้ไม่มีห้องว่างเหลือแล้ว ตอนวาโยรู้เรื่องนี้เธอแอบนอยด์ไปสองวัน กระทั่งพี่คินโทรมาบอกข่าวดีว่าเขาขอซื้อห้องต่อจากคนรู้จักได้แล้ว ตอนนั้นเธอดีใจมากและคิดว่าพี่คินของเธอช่างเป็นทูตสวรรค์มาจุติโดยแท้ สมกับเป็นเทวดาพ่อทูนหัวของเธอจริง ๆ
“มีคนรู้จักยอมขายต่อให้ ว่าแต่พวกมึงพักอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ?”
“ใช่ ผมพักอยู่ชั้นเจ็ดกับไอ้เฟีย ไอ้ไปป์กับไอ้กันย์ชั้นหก ส่วนไอ้ควันชั้นเก้า”
พอได้ยินชื่อควันหลง ร่างบางที่ยืนนิ่งมาสักพักเริ่มมีความเคลื่อนไหว เธอค่อย ๆ ชะเง้อมองข้ามไหล่อคิน สิ่งแรกที่เห็นคือหน้าตาหล่อเหลาของฉลาม ด้านข้างเขามีผู้ชายอีกสามคนยืนอยู่ เธอไม่คุ้นหน้าใครเลยนอกจากร่างสูงที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด
เขาผู้มีทรงผมสีดำยาวประบ่าโดดเด่นกว่าใคร… และเป็นคนที่ทำให้หัวใจเธอเต้นผิดจังหวะทุกครั้งที่เจอ
ว่าแต่เมื่อกี้พี่ฉลามบอกว่าพี่ควันพักอยู่ชั้นเก้าเหรอ?
นี่มัน… พรหมลิขิตเกินไปแล้ววว!
“มึงก็พักอยู่ที่นี่เหรอไอ้ควัน…” น้ำเสียงเปลี่ยนไปของพี่คินเรียกความคิดติดปีกบินของวาโยกลับมา เธอเหลือบมองเขาเล็กน้อย สีหน้าพี่คินเรียบนิ่งมาก สายตามองไปทางพี่ควันที่ยังคงยืนนิ่งไม่พูดอะไร ไม่สิ เขาทำเหมือนพี่คินเป็นอากาศธาตุเลยด้วยซ้ำ
ความเงียบกลืนกินภายในลิฟต์ ประตูลิฟต์เปิดออกชั้นหนึ่ง พี่ควันเดินออกเป็นคนแรกโดยไม่รอใครและไม่หันมาสนใจใครด้วย พวกพี่ฉลามเดินตามเขาออกไป วาโยกะพริบตามองปริบ ๆ ก่อนก้าวเท้าตามออกมา ทว่ายังไม่ทันก้าวพ้นหน้าลิฟต์ ข้อมือถูกคว้าจับเอาไว้ซะก่อน
“พี่ว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ”
อ่า… ความแตกแล้วสินะ
- ผู้เขียน
