อีฟ...
" โธ่โว้ย!! นี่มันโกรธฉันจริงๆหรอเนี่ย "
ฉันสบถคนเดียวด้วยอารมณ์หงุดหงิดเมื่อไอ้เซียนมันเดินออกจากร้านอาหารไปทิ้งให้ฉันนั่งอยู่คนเดียวโดยที่อาหารบนโต๊ะเพิ่งจะทยอยมาเสิร์ฟได้ไม่นาน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมายี่สิบกว่าปีไม่เคยมีเลยสักครั้งที่มันจะทิ้งฉันหรือปล่อยฉันเอาไว้แบบนี้ถึงมันจะโกรธหรือไม่พอใจฉันแค่ไหนมันก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับฉันสักครั้ง
" ยัยนั่นคงสำคัญกับแกมากสินะฉันแหย่นิดแหย่หน่อยทำเป็นไม่พอใจ โธ่โว้ย!! "
จากที่คิดว่าหิวแทบจะกินช้างได้ทั้งโขลงฉันกับเอาแต่นั่งมองอาหารบนโต๊ะที่ไม่รู้ว่าจะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย เฮียรบก็ไม่รู้ว่าจะโอนค่าใช้จ่ายมาให้ฉันตอนไหนจะทวงก็ไม่กล้าเพราะก่อนหน้านั้นฉันเป็นคนบอกเฮียเองว่าไม่ต้องรีบก็ได้
" ทำมาเป็นพูดดิบดีว่าเลี้ยงฉันได้ ไอ้เพื่อนชั่วแค่นี้ก็ทิ้งฉันไปซะแล้วกะอีแค่แตะผู้หญิงที่แกชอบนิดๆหน่อยๆเอง หึ้ย!! "
ยิ่งคิดก็ยิ่งหน้าหงุดหงิดเป็นบ้าอย่าใ
