“ไม่หรอก” ซันนี่ตอบเสียงเรียบ
“ทำไมอะ” ทำไมอีตานี่ถึงคิดว่าฉันจะไม่โดนด่ากัน
“ก็คุณเป็นคนโปรดของท่านประธาน ไม่มีใครเขากล้ามีปัญหากับคุณหรอกครับ” ซันนี่ยิ้มกวนๆ
“นายซันนี่ มันใช่เวลามาพูดเล่นไหม” ฉันว่าเสียงเขียว
“เอาน่า ผมออกหน้าแทนคุณหมดแล้ว ไปถึงคุณก็แค่ทำตัวเนืองๆ ซึมๆ ให้เหมือนกับคนไม่ค่อยสบายก็แค่นั้น” ซันนี่ยักไหล่
“แสดงว่าฉันต้องเล่นละครสินะ” ฉันถอนหายใจ
“แล้วใครใช้ให้คุณนอนตื่นสายล่ะ” ซันนี่เหน็บแนม
“ก็ฉันเหนื่อยนิ ทั้งเรียนทั้งทำงาน ฉันก็คนนะยะ” ฉันกอดอก
“เดี๋ยวอีกหน่อยคุณจะเหนื่อยยิ่งกว่านี้ เพราะว่าคุณเริ่มดังขึ้นทุกวันๆ” ซันนี่พูดอย่างภูมิใจในตัวหญิงสาว
“อย่าพูดคำว่าดังกับฉันนะ ฟังแล้วมันหยึยๆ บอกไม่ถูก”
ฉันขนลุกขนพอง ไม่รู้สิ ไม่ชอบให้คนสนิทหรือว่าคนใกล้ตัวพูดเกี่ยวกับความดังอะไรนี่เลย รู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
ซันนี่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร บรรยกาศภายใน
