“กรุณาอย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทน” ฉันว่าแล้วจ้องใบหน้าหวานตาเขม็ง “เพราะถ้าฉันหมดความอดทนเมื่อไหร่ แม้แต่คำว่าพี่ ฉันก็จะไม่เรียก!”
ว่าจบฉันก็ผลักคนปากร้ายให้ล้มลงอีกครั้ง และดูเหมือนว่าครั้งนี้จะแรงกว่าที่ยัยน้ำใสผลักเสียด้วยซ้ำ
“ไปสอบกันเถอะน้ำใส เราสองคนเป็นคนมีอนาคต อย่ามาเสียเวลากับพวกสัมภเวสีแถวนี้เลย” ฉันเหยียดยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะเดินจูงมือเพื่อนรักผ่านพวกสามใบเถาเน่าไปอย่างสบายอารมณ์
โดยที่ร่างบางไม่อาจรู้เลยว่า ตนเองนั้นกำลังตกเป็นเป้าสายตาแห่งความเคียดแค้น
“แกกับฉัน ได้เห็นดีกันแน่ นังไอรีน!”
แนนนี่กำหมัดแน่น ริมฝีปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง ดวงตาวาวโรจน์น่ากลัว เนื้อตัวสั่นเทิ้มเต็มไปด้วยความโกรธจนเจ้าตัวไม่สามารถควบคุมสติได้
ณ ห้างสรรพสินค้า
“แกเชื่อไหม ว่าฉันยังอึ้งไม่หายเลยที่แกจัดการตอกหน้ายัยแนนนี่นั่นอ่ะ” น้ำใสพูดพร้อมกับตักไอศกรีมเข้าปาก
พอสอบเสร็จทั้งสองสาวก็ชวน
