นึกสนุกอยากทะลุมิติไปลำบากยุค70

ตอนที่ 2 เกี่ยวหญ้า

ดวงตากลมโตเปิดขึ้นพร้อมกับมองไปรอบ ๆ ก่อนจะได้กลิ่นอับชื้นโชยแตะเข้าจมูกของเธอ ภายในห้องเหมือนไม่ค่อยได้ทำความสะอาดมากนัก สภาพทุกอย่างที่เห็นคือความเก่าทรุดโทรม ดูเหมือนสถานที่ที่เอาไว้เก็บกองฟางเสียมากกว่าจะเป็นห้องนอนของคนปกติได้ เพราะมองไปทางไหนก็เห็นเพียงฟางข้าวแห้ง ๆ เป็นกองอยู่ทั่วห้อง

“หลิวหลีเป็นยังไงบ้างลูก” หญิงวัยกลางคนสีหน้าไม่สู้ดีตรงเข้ามาหาเธอพร้อมนั่งลงข้าง ๆ จากนั้นก็ยกมือขึ้นมาอังหน้าผากคล้ายกับกำลังสัมผัสอุณหภูมิ สายตาที่มองเธอมีแววกังวลอย่างปิดไม่มิด

ภาพจากความทรงจำระบุตัวตนของหญิงวัยกลางคนคนนี้คือ ‘หลี่ซิ่นฮวา’ มารดาของเด็กผู้หญิงที่ชื่อจ้าวหลิวหลีคนนั้น

เดี๋ยวนะ... นี่แสดงว่าเธอเข้ามาอยู่ในร่างของจ้าวหลิวหลีแล้วเหรอ รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากทันที ทุกอย่างเกิดขึ้นจริง ๆ ไม่ใช่ความฝันแบบที่ผ่านมาอีกแล้ว ภาพในหัวผุดขึ้นมาอีกครั้ง เป็นภาพที่จ้าวหลิวหลีกำลังนอนหมดสติอยู่ที่พื้นหลังจากกำลังหาบน้ำอย่างหนัก

พอคิดได้แบบนั้นรอยยิ้มเมื่อสักครู่ก็หายไปในพริบตา เพราะเธอต้องทำตัวเหมือนเป็นจ้าวหลิวหลีให้ได้มากที่สุด จะมาทำท่าร่าเริงและสนุกสนานไม่ได้ ในเมื่อหลิวหลีเด็กสาวนั้นใบหน้าอมทุกข์ไม่มีความสุขเลยสักนิดเดียว หากเธอทำตัวดูมีความสุขมันจะผิดแปลกออกไปจากเดิมจนคนสงสัย

“หนูไม่เป็นไรค่ะแม่” น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยออกจากปากของเธอก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงเพราะเธอจำได้ว่าเวลานี้จ้าวหลิวหลีต้องไปทำงานบ้านต่อ หลังจากที่ทุกคนในครอบครัวยุคนั้นเสียชีวิตทำให้เธอมีโอกาสทำงานบ้านด้วยตัวเองบ้าง ไม่อย่างนั้นมาที่นี่คงหยิบจับทำอะไรไม่เป็นแน่ ๆ อะไรที่ทำประจำยังคงต้องทำให้เป็นปกติ เรื่องอื่นก็ค่อยเป็นค่อยไปไม่ต้องเร่งรีบ อันดับแรกต้องบำรุงร่างกายนี้เสียก่อน เพราะเธอรู้สึกอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน

เหมาเสี่ยวหลินในร่างจ้าวหลิวหลีเดินออกมาทำความสะอาดบ้านหลังใหญ่ พร้อมทั้งจัดเตรียมอาหารเช้าให้เรียบร้อยอย่างที่เคยทำ ความทรงจำร้อยแปดพันเก้าของจ้าวหลิวหลีพลันปรากฏเข้ามาอยู่ในหัวของเธอหมดแล้ว หญิงสาวก้มหน้าก้มตาทำงานไปเรื่อย ๆ มันช่างเหนื่อยเสียจริง ๆ เด็กสาวคนนี้ทำไปได้ยังไงตั้งหลายอย่างภายในวันเดียว

ใช้เวลาก้มหน้าก้มตาทำงานบ้านอยู่นานกว่าจะเสร็จเรียบร้อยจากนั้นก็ไปทำอาหารเช้าสำหรับทุกคนในบ้าน เธอจำได้ดีว่าปกติจ้าวหลิวหลีทำอาหารอะไรบ้าง ต้มโจ๊กข้นเหนียว หั่นผักดอง ผัดผักป่าใส่ไข่ นึ่งซาลาเปาแป้งข้าวโพดหยาบ แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกตกใจคือถ้วยน้ำแกงตรงหน้าใสแจ๋วไม่มีข้าวสักเม็ด ถ้วยนี้หยิบยื่นมาโดยป้าสะใภ้ใหญ่ของเธอ

แม้จะไม่ได้กังวลเรื่องอาหารการกินของตัวเองมากนัก เพราะมีอาหารปรุงสำเร็จมากมายในมิติที่เธอสามารถเอาออกมาทานตอนไหนเท่าไหร่ก็ได้ แต่จ้าวหลิวหลีเด็กสาวที่เธอยอมส่งดวงวิญญาณมาอยู่ในร่างนี้นั้นต้องทานแค่น้ำแกงถ้วยเดียวต่อมื้อจริง ๆ ตามที่เคยเห็นเลยสินะ

หญิงสาวทำงานอะไรมากมายต่อวันตั้งแต่เช้าฟ้ายังไม่สว่างกระทั่งมืดมองไม่เห็นอะไรถึงได้หยุดทำ แต่กลับได้ทานอาหารเพียงแค่นี้ คนพวกนี้จิตใจทำด้วยอะไรทำไมถึงทำกับคนในครอบครัวตัวเองได้ลงคอ

แรงถอนหายใจเฮือกหนึ่งดังออกมาจากร่างกายซูบผอมของจ้าวหลิวหลี ก่อนที่เธอจะเดินพยุงร่างผอมแห้งออกมาด้านนอกตัวบ้าน ในความทรงจำเก่า ๆ ของเด็กสาวได้ย้อนเข้ามาในหัวของเธอจึงรับรู้ว่าตอนนี้เธอมีงานที่ต้องทำ นั่นคือการไปทำงานสะสมแต้มที่คอมมูนโดยหน้าที่ของเธอคือการตัดหญ้าและนำมาเป็นอาหารให้หมูของส่วนกลาง

ขาเรียวเล็กของหลิวหลีก้าวเดินไปตามทางเรื่อย ๆ แต่ก็มาแอบหยุดพักใต้ต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากคอมมูนมากเท่าไหร่นัก เพื่อที่จะได้เอาอาหารจากโลกของเธอมาทานให้อิ่มท้องเสียก่อนเริ่มงานใหม่ในเวลาอันใกล้นี้

เปลือกตาบางหลับลงก่อนจะนึกถึงภาพของเมนูอาหารที่อยากจะทานก่อนจะลืมตาขึ้นมาพร้อมกับยื่นมือเข้าไปในอากาศจนเกิดกลายเป็นวงกลมดวงใส ๆ รอบมือของเธอ เหมาเสี่ยวหลินพยายามควานหาของที่เธออยากจะได้ เพราะมีแค่เธอคนเดียวที่เห็นทะลุวงกลมใส ๆ นั้นว่าข้างในมีอะไรบ้างเมื่อตรงหน้ามันคือภายในห้องเก็บของที่เธอได้จัดการซื้อมาไว้ตามคำบอกกล่าวของใครคนหนึ่ง

เมื่อได้ของที่อยากทานครบแล้วเหมาเสี่ยวหลินจึงลงมือทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย มื้อเช้าไม่ต้องทานหนักท้องมากเพราะร่างกายเดิมกระเพาะคงไม่ดีเท่าไหร่ จึงหยิบเพียงอเมริกาโน่ร้อนกับแซนด์วิชทูน่าก็พอ

อิ่มแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าพ่อแม่และน้องชายทุกคนล้วนมีชะตากรรมเดียวกันกับเธอคือการต้องทำงานหนักและได้รับเพียงอาหารอันน้อยนิดต่อมื้อ ซึ่งมันไม่ยุติธรรมเลย

ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกโกรธเธอจึงรีบลุกออกจากใต้ต้นไม้เพื่อไปคอมมูนและทำหน้าที่ที่หลิวหลีเด็กสาวเจ้าของร่างนี้ต้องทำอยู่เป็นประจำ เพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยต่อคนที่พบเห็น

แต่ก่อนที่เธอจะเดินทางไปคอมมูนก็ไม่ลืมที่จะคว้าเอาขนมปังสามชิ้นมาแนบตัว เพื่อนำไปให้พ่อแม่และน้องชายที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ในแปลงนารวม ขนมปังที่เธอหยิบออกมานั้นไม่ได้ดูแปลกตาสำหรับคนที่นี่มากเท่าไหร่ มอง ๆ ดูก็คล้ายซาลาเปาถือกินง่าย ๆ เร็ว ๆ เพื่อไม่ให้ใครสังเกตเห็น

“พ่อแม่ หลิวหลิงมานี่หน่อยค่ะ” หญิงสาวเพียงส่งเสียงเรียกไม่ดังมาก เพื่อจะได้ไม่มีใครสนใจ จากนั้นก็แอบยัดขนมปังใส่มือให้ทุกคนทันที

“อย่าเพิ่งถามอะไรทั้งนั้นนะคะ” จ้าวหลิวหลีเอ่ยขึ้นมาก่อน เพราะยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ แม้จะสงสัยแต่ทุกคนก็เลือกที่จะเงียบ

“ขอบคุณมากนะหลิวหลี แล้วลูกทานหรือยัง” จ้าวหลิวหลีพยักหน้าเล็กน้อย มือแห้งกร้านของผู้เป็นแม่กำสิ่งของในมือไว้หลวม ๆ พร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ทว่าหญิงสาวมองออกว่าคนตรงหน้าคล้ายจะร้องไห้ แค่ขนมปังก้อนเดียวยังซาบซึ้งขนาดนี้เชียวหรือ ทำไมคนในครอบครัวเธอถึงต้องมีชะตาชีวิตแบบนี้ด้วย

“ค่อย ๆ ทาน นะคะแม่ เดี๋ยวติดคอค่ะ” น้ำเสียงอ่อนหวานตามแบบของเด็กสาวอย่างจ้าวหลิวหลีคนเดิมเอ่ยขึ้นก่อนคนเป็นแม่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าจะพยักหน้าหน้าเล็กน้อยเป็นการตอบรับ

พอให้ผู้เป็นแม่เสร็จก็ทยอยส่งให้ให้พ่อและน้องชายไปตามลำดับ สีหน้าแววตาของทุกคนที่ได้ทานก็มีความสุขขึ้นราวกับได้ชีวิตใหม่ เมื่อรู้สึกอิ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อทุกคนอิ่มแล้วเธอจึงเร่งฝีเท้าอันบอบบางไปยังคอมมูนอีกด้านหนึ่งและลงมือทำหน้าที่ตัวเองให้เสร็จตามที่หลิวหลีทำโดยไม่อิดออด

ภาพเส้นทางการมาที่คอมมูนไม่ใช่เรื่องยากสำหรับคนที่มาใหม่แบบเธอเลย เพราะความทรงจำเก่า ๆ ของหลิวหลีย้อนเข้ามาอยู่ในหัวเธอเรียบร้อยแล้ว เธอรู้ว่าในหนึ่งวันต้องทำอะไรบ้าง จ้าวหลิวหลีมาถึงก็มุ่งตรงไปหยิบเคียวเกี่ยวหญ้าก่อน จากนั้นก็เดินไปริมชายขอบของป่า แม้จะมีความทรงจำอยู่ ทว่าเธอไม่เคยทำแล้วมันต้องเริ่มอย่างไรเธอได้แต่ยืนมองต้นหญ้าสีเขียวเงียบ ๆ

ท่าทางการตัดหญ้าเก้ ๆ กัง ๆ ของจ้าวหลิวหลีสร้างความแปลกตาให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินผ่านมา ภาพของหญิงสาวร่างผอมบางถือเคียวเกี่ยวหญ้าโดยทำเหมือนกลัวเคียวจะบาดมืออยู่ตลอด หรือกลัวจะตัดหญ้าได้มาก ๆ รวมถึงการจับกลุ่มหญ้ามาเกี่ยวที่ทำเหมือนกลัวหญ้าจะเจ็บนั้นอีก มันช่างดูขัดหูขัดตาเหลือเกิน

“ทำอะไรแบบนั้นครับหลิวหลี” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากด้านหลัง

ใบหน้าของคนที่ทำเหมือนกลัวมีดบาดหันขวับกลับมามองชายหนุ่มที่เอ่ยเสียงดังอยู่เมื่อครู่ หน้าตาชายหนุ่มแสนคุ้นเคยทับซ้อนเข้ามาในความทรงจำ ‘จางชิง’ ลูกครอบครัวแม่หม้ายแต่พอมีฐานะคนหนึ่งในหมู่บ้าน เขามักจะคอยช่วยเหลือเด็กสาวร่างนี้อยู่เป็นประจำ พอได้รู้แบบนั้นเหมาเสี่ยวหลินไม่ลืมที่จะหันกลับไปยิ้มให้