ด้านไทม์พอแยกกับหมอภีมภพ ร่างสูงกลับเข้ามาในห้องคนป่วย
“ขอบคุณที่ไม่ปล่อยให้ฉันตาย ที่พาฉันมาส่งโรงพยาบาล” ปลายฝันเอ่ยเสียงแข็งน้ำเสียงไม่ลื่นหูเขานัก
“ทีหลัง ไม่สบายอย่าฝืนสังขารไปสนุกต่อข้างนอก” ปลายฝันนั่งนิ่งเถียงไม่ออกสักแอะ เพราะฉันไม่สบายและไปดูคอนเสิร์ตต่อจริง เธอปลายสายตามองเขาด้วยท่าทีไม่พอใจ
“ที่ฉันพามาส่ง ไม่ได้พิศวาสอะไรเธอหรอก แค่ไม่อยากให้ใครมาตายในบ้านคุณแม่”
“แค่นี้ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกค่ะ เสร็จหน้าที่พี่ไทม์แล้ว กลับไปสิ พี่อยู่ไป ก็ขวางหู ขวางตาฉันป่าวๆ ” ในเมื่อไม่ได้พิศวาส เขาจะอยู่ขวางหู ขวางตาฉันทำไม เสร็จหน้าที่เขาแล้วไม่ใช่เหรอ คนฟังชะงักอ้าปากค้าง เขาอุตส่าห์พาเธอมาส่งถึงมือหมอ แต่ปลายฝันกับไล่เขา น่าปล่อยให้ตายก็ดีไป
‘กล้าดียังไงมาไล่เขา’ หึ... ไทม์ได้แต่กัดฟันกรอด ปลายฝัน เด็กไม่รู้จักโต
แต่นั้นคนตัวเล็ก ไม่พูดเปล่า มือเรียวคว้าผ้าห่มมาคลุมมิดทั้งตัว
