ล้อกูดีนัก...3

1256 คำ

ล้อกูดีนัก….3 "เหี้ยไรวะเนี่ย!!!" ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโวยวายของคนที่ผมลากกลับมานอนด้วยกันเป็นครั้งแรก ใช่ครับฟังไม่ผิดไอ้เชี่ยนั่นคือ เตวิช อัครนานันท์ อดีตเพื่อนร่วมชั้นจอมบูลลี่ของผมเองสมองเริ่มประมวลผลก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนโวยวายอยู่ที่ปลายเตียง “มึง! มึง! ทำไรกูไอ้เหี้ยยีนส์!” มันโวยวายเสียดังก้มมองตัวเองที่ใส่เพียงกางเกงชั้นในและหันกลับมามองผมเหมือนกำลังช็อคสุดขีด จะให้ผมเริ่มอธิบายจากตรงไหนก่อนดีล่ะก็ทำไปหลายอย่างเลยนะโดนเฉพาะจับมันแก้ผ้า...พอเห็นแววตาตื่นกลัววิตกกังวลของมันแล้วผมก็อยากอยู่เงียบๆขึ้นมาซะงั้นสะใจดีที่เห็นมันยืนโวยวายใช้อารมณ์นำสมองนี่คงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วล่ะถึงได้โกรธหน้าดำหน้าแดงแบบนี้ ขอบตามันแดงกล่ำเหมือนกำลังจะร้องไห้ จะร้องจริงดิ... เลือกจะนั่งนิ่งๆใช้ความเงียบเป็นคำตอบมองไอ้เตที่ยังแผลงฤทธิ์ไม่เลิกราแม่งเอาแต่ถามย้ำซ้ำๆว่าผมทำอะไรมัน นี่มันเข้าใจว่าเราทำอะไรกันงั้นเหรอ? คิดแล้วก็ขำมันเอาสมองส่วนไหนคิดวะ ผมกับมันเนี่ยนะ... “มึงจะหัวเราะทำเชี่ยอะไรตอบกูมาดิ!” ไอ้เตดึงผ้าห่มมาพันรอบเอว “อายอะไร?กูเห็นไปถึง…” ไม่พูดเปล่าแต่ตั้งใจมองต่ำไปยังเตคุงของมันครับ “...อย่าอยู่เลยมึง!!” ไอ้เตพุ่งเข้ามาหาผมด้วยอารมณ์โกรธจัดพร้อมกับง้างหมัดใส่ ผมรีบจับมือมันไว้แถมด้วยการเป็นฝ่ายล็อคตัวและดันให้มันพลิกลงไปนอนบนเตียงแทน “กูจะฆ่ามึง!” มันกดเสียงต่ำขบสันกรามแน่นมองผมอย่างอาฆาตแค้น “เอามือมึงออกจากมือกูให้ได้ก่อนมั้ยแล้วค่อยปากเก่ง” ผมส่งยิ้มเยาะเย้ยของผู้ชนะพลางกดสายตาลงต่ำจ้องมองไปตามร่างกายของมันที่โดนผมกักคร่อมตัวเอาไว้ แบบนี้ค่อยเข้าใกล้คำว่าทำอะไรๆกันแบบที่ไอ้เตมันคิดเองเออเองหน่อย “ปล่อยกู!” "ปล่อยเหรอ?ทำไมเมื่อคืนไม่เห็นพูดงี้เลยวะมีแต่..." "หยุด!" มันเอามือปิดหูไม่อยากรับฟัง ทำตัวเป็นเด็กไปได้... “หึหึ...ถามตัวเองก่อนว่าจำอะไรได้บ้าง” ดึงมือมันออกพูดกรอกหูใกล้ๆ “มึงทำกูเห็นๆ แล้วยังเสือกมาพูดอีก!” มันโวยวายพยายามดันตัวผมออกไปยังคงใช้อารมณ์นำสติไม่เปลี่ยน “กูทำอะไร?” ผมถามมันกลับไปนิ่งๆ เริ่มสนุกที่จะเล่นเกมส์ปั่นหัวกวนประสาทกับมัน “ก็…มึงเป็นตุ๊ดไอ้เชี่ย!” “แล้วไง?” ผมยกคิ้วแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจความหมายมัน “มึงข่มขืนกู!” มันตะโกนใส่หน้าก่อนจะยกเท้าถีบผมจนร่วงลงจากเตียงมานั่งที่พื้น “เจ็บนะมึง!” เอามือลูบท้องพร้อมพยุงตัวลุกขึ้นยืน กำลังจะอ้าปากด่าแต่ก็เห็นว่าไอ้เตมันยังนอนอยู่ที่เดิมไม่ลุกขึ้นมาโวยวายด่าผมแถมยังเอามือปิดหน้าตัวเองไว้ “มึงเป็นอะไร?” “….” ไม่มีเสียงตอบผ่านไปสักพักก็เห็นว่าตัวมันเริ่มสั่นตามมาด้วยเสียงสะอื้นที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ แม่งร้องไห้! ... สิ่งที่เห็นทำให้ผมทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ด่ากูว่าตุ๊ดแล้วมึงมาร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้ถ้ามึงตั้งสติสำรวจตัวเองดีๆก็จะรู้ว่าเราไม่ได้มีอะไรเกินเลยกันที่ต้องถอดเสื้อผ้ามึงออกเพราะมันเลอะอ้วกไง “ไอ้เต…” ผมยื่นมือไปจับขา มันก็ยกเท้าขึ้นมาจนเกือบจะยันหน้าผมอยู่แล้วจะขำหรือสงสารมันดีนะ 2ปีที่พ้นรั้วชายล้วนมันไม่ได้ทำให้มึงโชกโชนในเรื่องอย่างว่าบ้างเลยรึไงมึงแยกออกมั้ยว่าอะไรคือโดนกับไม่โดน “เสียตัวครั้งแรกรึไงมึงน่ะ” ผมถามมันไปขำๆ พยายามจะให้มันลุกขึ้นมาพูดจาอวดเก่งกับผมอีกครั้งเห็นมันร้องไห้แล้วผมไม่ชิน “เสือก!” ได้ผลมันลุกขึ้นมานั่งปาดน้ำตาจ้องผมเหมือนเด็กขี้แงที่กำลังงอนหรือโกรธผมอยู่ “กูต้องรับผิดชอบมั้ย?” “หุบปากไปเลยมึงอ่ะ!” มันตวาดกลับมาทันที “โคตรตลกอ่ะมึงจะร้องไห้เพื่อ?” “เรื่องของกู!” มันพูดไปก็เอามือปาดเช็ดน้ำตาไป “หนูเต…” ผมยื่นมือไปตั้งใจจะแกล้งหยอกเกาคางมันเล่นแต่ก็โดนไอ้เตปัดมือออกเสียก่อน “อย่ามาจับ!” มันส่งสายตาดุจัดมองผม “เป็นเมียกูนี่มันไม่ดียังไง?” “กูบอกให้หุบปากไงไอ้สัส!!!” มันตะคอกใส่ผม “เดี๋ยวนะ!?” ปาดน้ำตาพร้อมกับหันมาจ้องผมด้วยหน้างงๆ “เมีย?” เหมือนสมองมันกำลังประมวลผลบางอย่าง “อืม...ใช่ไง” ผมพยักหน้ามองมันที่เอาแต่ชี้หน้าตัวเอง “เหี้ยยย!!!” มันโวยวายหนักกว่าเก่าแถมยังเอามือมาจิกทึ้งผมตัวเองเหมือนคนเสียสติ “มึงเป็นไรเนี่ย!” ผมรีบจับมือมันไว้กลัวมันจะทำร้ายตัวเองครับ ตลกชะมัดแต่แม่งก็น่ารักดีว่ะผมชักจะชอบมันขึ้นมานิดๆ แล้วสิ… “อย่ามาจับกู!” “แต่มือนี้กูจับเตคุงมึงแล้วนะ” ผมแกล้งพูดแหย่มันเล่น “ไอ้เชี่ยยีนส์!” มันตวาดกลับพร้อมตวัดสายตาอาฆาตใส่ผมแต่ที่ผมเห็นมันเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆที่กำลังขู่เพราะไม่สบอารมณ์มากกว่า “เอาน่า…ได้แล้วกูก็จะรับผิดชอบ” ผมพูดไปก็พยายามกลั้นไม่ให้หลุดขำ “รับผิดชอบเชี่ยไร!” “เห็นแก่น้ำตามึงไงกูจะรับผิดชอบต่อร่างกายมึงเอง” “ไอ้ยีนส์!” มันชักสีหน้าพร้อมกับทำท่าจะพุ่งเข้ามาใส่ผมอีกแล้วครับ “อ๊ะๆ โดนกูจับกดไม่รู้นะ” มันชักสีหน้าใส่ก่อนจะลงไปจากเตียงก้มหยิบเสื้อผ้าเดินผ่านผมไปเข้าห้องน้ำทำเหมือนเป็นบ้านของตัวเอง มองตามหลังก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อตัวเองมาใส่บ้างนั่งรอมันอยู่พักใหญ่ไอ้เตก็ยังไม่ออกมาซะที ตายในห้องน้ำแล้วป่ะวะ? ... ผมเป็นห่วงมันขึ้นมาเลยลุกไปดู แกร๊ก... แม่งเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำพอดีสีหน้า แววตา อารมณ์ดูปรกติแต่ที่ไม่ปรกติคือมันทำเป็นไม่สนใจผม “เดี๋ยว” ผมคว้าข้อมือมันเอาไว้แน่นอนว่าถูกมันสะบัดมือออกแทบจะในทันที “สรุปว่ากูรับผิดชอบนะ” “หุบปาก!มึงกับกูไม่มีอะไรทั้งนั้น!” “กลั้นใจพูดก็บอกมา…” ผมหรี่ตามองหน้ามันที่ดูเหมือนยังเสียใจอยู่ “สัส!” มันด่าก่อนจะคว้ามือถือเดินออกจากห้องไป ปัง! ... เสียงประตูถูกเหวี่ยงปิดอย่างแรง "หึหึ...ฮ่าๆ..." ตลกชิบหายมันใสซื่อกว่าที่ผมคิดอีกนะนั่งยิ้มคนเดียวเพราะเอ็นดู น่ารักอะไรขนาดนั้นวะหนูเต... เดี๋ยวนะ! ... ผมหุบยิ้มเมื่อได้ยินเสียงความคิดตัวเอง นี่ผมชมมันว่าน่ารักไปกี่ครั้งแล้วว่ะเนี่ย? ตบหน้าเรียกสติตัวเองกลับมา

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more