รัก(ไม่)แท้

ตอนที่2 กลัว

ไออุ่น

“รักพี่ไหม” เสียงเข้มอบอุ่นเอ่ยถามฉันขึ้นระหว่างที่เราสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียงกว้าง

“ยังไม่รู้อีกหรือไง” ฉันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่นอนอยู่ข้างๆ

“ไม่เคยตอบตรงคำถามเลยอ่ะ” เสียงเข้มเอ่ยออกมาอย่างง้องอน ทำให้ฉันอดยิ้มกับท่าทางของเขาไม่ได้

“รัก~ รักที่สุดเลยคนนี้” ฉันหันไปพูดพร้อมกับบีบจมูกโด่งบิดไปมาเบาๆ

“หึ! น่ารัก” ฟอด! ร่างสูงพูดอย่างพอใจก่อนจะหอมแก้มฉันฟอดใหญ่

“น่ารักก็รักให้มากๆ ด้วยรู้ไหม” ฉันชี้หน้าพูดออกไปอย่างเป็นการขู่กรายๆ

“แค่นี้ก็ไม่รู้จะรักยังไงแล้วเถอะ” ร่างสูงพูดออกมาแล้วกระชับกอดฉันแน่นกว่าเดิม

“แต่เมลต้องไปเรียนต่อมหา’ลัย อุ่นกลัว” ใช่ ฉันกลัว ชีวิตมหา’ลัยไม่เหมือนชีวิตมัธยมอย่างตอนนี้ สังคมที่กว้างขึ้น ผู้คนมากหน้าหลายตากว่าเดิม อีกทั้งผู้หญิงสวยๆ มากมาย ฉันไม่ไว้ใจเลยที่จะต้องอยู่ไกลหูไกลตาเขา

ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจเขาแต่ฉันไม่ไว้ใจคนอื่น บางทีคนของเราไม่ยุ่งแต่ก็ใช่ว่าคนอื่นจะไม่ยุ่งนี่ไม่ใช่หรือไง

“คิดมาก แค่สองปีเดี๋ยวอุ่นก็ตามพี่ไปแล้ว” เมลหรือพี่เมล แฟนของฉันพูดขึ้นเพื่อให้ฉันสบายใจ แต่ใครจะสบายใจได้ สองปีไม่ใช่ระยะเวลาสั้นๆ เลยนะ อีกอย่าง เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวันด้วย

“สัญญานะ ว่าจะไม่เปลี่ยนไป” ฉันขยับหันหน้าไปมองพี่เมลก่อนจะพูดออกไปด้วยสายตาอ้อนๆ เขา

“คบกันมากี่ปีแล้ว เคยเห็นพี่สนใจคนอื่นหรือไง” พี่เมลพูดพร้อมกับยกนิ้วมาเกี่ยวก้อยฉัน

“อุ่นรักเมลมากนะ มากจนไม่อยากเสียเมลไป” ฉันซบที่อกของเขาก่อนจะพูดขึ้นด้วยความใจหาย

จากที่เคยเจอกันทุกวัน อยู่ด้วยกันบ่อยๆ แต่อยู่ๆ เขาก็ต้องเข้ามหา’ลัยเพราะเป็นรุ่นพี่ฉันสองปี ทำให้เป็นเหตุต้องห่างกัน ถึงแม้ว่าโรงเรียนกับมหา’ลัยไม่ได้ห่างกันมาก แต่มันก็ถือว่าห่างกันพอสมควร และชีวิตนักเรียน กับนักศึกษามันไม่เหมือนกันอยู่แล้ว แน่นอนว่าเรื่องเวลาแล้วอย่างหนึ่งที่จะทำให้เราสองคนมีเวลาให้กันน้อยลง

ฉัน ไออุ่น หรือเรียกว่าอุ่นก็ได้ นิสัยเป็นคนตรงๆ แรงๆ ไม่ยอมใคร ภายนอกอาจจะดูหยิ่งสำหรับคนอื่น แต่สำหรับคนสนิทฉันก็คนปกติบ้าๆ บอๆ ตามประสา และหลายคนมองว่าฉันไม่ค่อยแคร์อะไร แต่ใครจะไปรู้ ว่าจริงๆ ฉันก็แค่เป็นคนเก็บอาการเก่งมากคนหนึ่งก็เท่านั้น

เรื่องครอบครัว บ้านฉันมีกันอยู่สี่คน พ่อแม่ และก็พี่ชายฉัน แต่ฉันกับพี่ชายไม่ค่อยสนิทกัน เพราะว่าเขามักจะอยู่นอกบ้านมากกว่า ส่วนกับพ่อแม่เหรอ เมื่อก่อนก็ดีถือว่าเป็นครอบครัวที่อบอุ่นครอบครัวหนึ่ง แต่วันเวลาเปลี่ยนไป ใจคนก็มักจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ทำให้ตอนนี้พวกท่านไม่เหมือนเดิม

แต่ก็นั่นแหละ ในข้อเสียก็ยังมีข้อดี หลังจากพ่อแม่เปลี่ยนไปความใส่ใจต่อคนในครอบครัวก็ลดน้อยลง ทำให้ฉันมีเวลาเป็นของตัวเองมากขึ้น ได้ออกมาอยู่กับแฟนมากกว่าเมื่อก่อนที่ต้องแคร์ความรู้สึกพ่อแม่ แต่ในเมื่อตอนนี้พวกท่านคิดถึงแต่ความรู้สึกตัวเอง ฉันก็จะคิดถึงแค่ความรู้สึกของฉันเหมือนกัน

ฉันมีแฟนแล้ว แฟนฉันชื่อเมล เป็นรุ่นพี่ฉันสองปี เราคบกันตั้งแต่เขาอยู่ชั้นมอสี่ ตอนนั้นฉันจำได้ว่าฉันพึ่งขึ้นมอสอง เขาเข้ามาจีบฉันก่อนทั้งที่เขาเป็นผู้ชายที่ได้รับความสนใจมากในโรงเรียน และแน่นอนสิว่าฉันตอบตกลงคบกับเขา เราคบกันตามวัยมาเรื่อยๆ จนตอนที่ฉันขึ้นมอสี่พี่เมลอยู่มอหก ความรู้สึกที่ฉันรักเขามันก็มากขึ้น ไหนจะการแสดงออกของเขาที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาก็รักฉันมาก ทำให้ความสัมพันธ์ของเรา มันเลื่อนสถานะขึ้นไป จากแฟนกลายเป็นผัวเมีย (ที่มีอะไรกันแล้ว)