ดอกไม้ของจอมมาร

จะทำอะไร

วันเวลาเคลื่อนคล้อยไปอีกหลายปี เด็กหญิงผอมบางในวันนั้นกลายเป็นเด็กสาววัยสิบแปดที่สวยสะพรั่ง หญิงสาวใบหน้าสวยหวานใช้มือเล็กๆปาดเหงื่อขณะที่ร้อยเปลือกหอยเบาๆ

"ทานตะวัน วันนี้ลุงมีกุ้งลายเสือมาให้" อำพลชูถุงกุ้ง คนร่างเล็กละมือจากงานที่ทำวิ่งตรงไปรับถุง

"วันนี้ทานตะวันจะทำอาหารอร่อยๆให้ทานนะคะ"

"อืม วันนี้ไม่ต้องทำงานนะ รีบกลับบ้านไปทำอาหารดีกว่า"

"นี่เพิ่งบ่ายเองนะคะ ลุงอำพลหิวแล้วเหรอ?"

"คุณป๋ามาเกาะ ทานตะวันไม่เจอจะดีที่สุด"

"ค่ะ"

ทานตะวันพยักหน้ารับรู้ เมื่อคุณลุงอำพลผู้เปรียบเสมือนบิดาคนที่สองเอื้อนเอ่ย คุณป๋าที่คุณลุงให้เรียกมาตั้งแต่เด็กจะมาที่เกาะไข่มุก แต่ละปีเขามาหลายครั้ง เธอเจอเขาบ่อยตอนที่เป็นเด็ก และรับรู้ได้ว่าเขาเกลียดชังเธอมาก

พอโตขึ้นหญิงสาวพยายามเลี่ยงที่จะไม่เจอเขา เวลาที่เขามาเธอแทบจะไม่ออกมาจากบ้านบนเขาเลย เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวไม่อยากถูกเกลียดไม่อยากโดนเขาใช้คำพูดเหน็บแนม

แม้จะไม่อยากจะใส่ใจแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกกับคำพูดพวกนั้น...

หญิงสาวยิ้มให้คุณลุงอำพลจากนั้นก็รีบตรงไปที่กระเช้าเพื่อขึ้นไปที่บ้านบนเขา เธอมองเห็นเฮลิคอปเตอร์ที่บินลงมาจอด เธอจ้องมองในขณะที่กระเช้าที่นั่ง เลื่อนขึ้นไปข้างบน

ไม่ยุ่งเกี่ยวกันแบบนี้ก็ดี อีกไม่นานหรอกเรียนจบเธอก็จะไปเป็นครูหรือไม่ก็ไปทำงานที่อื่น ไปใช้ชีวิตของตัวเอง พาคุณลุงผู้มีพระคุณไปด้วย

ทานตะวันไม่รู้หรอกนะว่า ลุงอำพลเขาจะอยากไปอยู่ที่อื่นหรือเปล่า ตอนนี้อำพลก็เริ่มมีอายุแล้ว เธอก็ไม่อยากจะให้ท่านมีชีวิตรองมือรองตีนผู้ชายใจโหดคนนั้น ทานตะวันอยากให้อำพลมีชีวิตที่ดีกว่านี้

คนร่างเล็กนั่งบนกระเช้าสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ เธอหันไปมองเฮลิคอปเตอร์อีกครั้งก่อนจะเสมองอย่างอื่น

ทานตะวันจำได้ว่า เจอกับคุณป๋าครั้งสุดท้ายตอนอายุสิบขวบ หลังจากนั้นเธอก็พยายามเลี่ยงไม่เจอเขาอีกเลย

นัยน์ตาสีเขียวมรกตจ้องไปที่กระเช้าที่ลอยสูง คนร่างกำยำในชุดสูทสีดำก้าวลงจากเฮลิคอปเตอร์ตามด้วยลูกน้องคนสนิท

"เอาไปตึกใหญ่เลยไหมครับนาย" อาคมเอ่ยแล้วขนข้าวของลงมา

"อืม" คริสพยักหน้า "มึงขนของไปไว้ ส่วนกูจะเดินดูอะไรสักหน่อย"

"ครับนาย" คริสเดินเล่นไปตามชายหาดสีขาวสะอาดตา ชาวบ้านที่กำลังทำงานต่างยิ้มแย้มเมื่อเห็นเขา

"สวัสดีค่ะคุณคริส"

"ครับ" คริสยิ้มเล็กน้อย เขาพูดคุยกับชาวบ้านจนมืดค่ำ ไฟดวงน้อยบนเขาถูกเปิด ชายหนุ่มเงยหน้ามองแล้วแสยะยิ้มออกมา

"ฉันกลับก่อนนะ"

"ค่ะนาย" เด็กสาวลูกคนงานส่งยิ้มหวานหยดย้อยนัยน์ตาเป็นประกาย คริสมองด้วยใบหน้าราบเรียบแล้วเดินไปที่ตึกใหญ่

"ไอ้อาคม"

"ครับนาย!"

"ไปหาไอ้อำพลกับกู"

"ครับนาย"

--------------------------------------------------

ทานตะวัน TALK

วันนี้ฉันทำกุ้งลายเสือนึ่งกระเทียม แล้วก็กุ้งมังกรกระเทียม บ้านอยู่บนเกาะมันก็ดีแบบนี้แหละค่ะ อาหารทะเลสดๆเราก็ได้กินประจำ เนื้อหวานฉ่ำกินนี่ฟินถึงชาติหน้า

ฉันเรียนจบมัธยมปลายที่เกาะแล้ว ตอนนี้ก็ดูๆอยู่ค่ะว่าจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่ไหนดี ลุงอำพลเขาก็อยากให้ฉันไปเรียนต่อในเมืองนะ แต่ว่าฉันก็ยังลังเล

ฉันถืออาหารไปวางไว้บนโต๊ะแล้วก็สาละวนทำอย่างอื่นต่อ ฉันจะทำไข่เจียวกุ้งสับ ต้มยำทะเล แล้วก็กุ้งอบวุ้นเส้น ฉันจัดแจงทำต่อไปเรื่อย ๆ ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงทุกอย่างก็เรียบร้อย

วันนี้คุณลุงอำพลคงเคลียร์อะไรอยู่ข้างล่างสักพักก็คงมาทานอาหาร ลุงอำพลพักอยู่บ้านหลังเล็กบนเขาอีกหลัง ท่านจะมาทานอาหารแล้วคุยเล่นกับฉันจากนั้นก็กลับไปพักผ่อน

ฉันเองก็ไม่ได้มีหน้าที่อะไรมากหรอก ฉันมีหน้าที่เรียนแล้วก็ทำกับข้าว ช่วงนี้ฉันเรียนจบแล้วฉันก็เลยค่อนข้างว่าง หลังจากที่อ่านหนังสือเตรียมสอบ ฉันก็มีเวลาไปช่วยชาวบ้านร้อยเปลือกหอยได้เงินเล็กๆน้อยๆมาสะสมเอาไว้

ฉันเดินไปเปิดกระปุกใบเล็กๆแล้วเอาเงินใส่กระปุกเอาไว้ ถ้าลุงอำพลมาทานข้าวฉันจะเอาเงินนี่ให้เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระท่าน

ฉันคลี่ยิ้มมองกระปุกที่มีเงินอยู่ข้างในอย่างสุขใจ ถึงจำนวนเงินมันจะไม่เยอะอะไร แต่มันก็คงจะช่วยคุณลุงแบ่งเบาภาระได้ไม่มากก็น้อย

กึก!กึก!กึก! เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาบนบ้าน ฉันขมวดคิ้วอย่างฉงน ฉันจำเสียงฝีเท้าและลักษณะการเดินของลุงอำพลได้ ท่านจะเดินเบาๆก้าวเป็นจังหวะ พอถึงข้างบนท่านจะถอดรองเท้าไว้ก่อนก่อนจะเดินตรงเข้ามาในบ้าน

แต่นี่มันเป็นฝีเท้าของคนที่สวมรองเท้าเดินขึ้นมาแล้วเดินตรงมาที่ประตูบ้านที่ฉันอาศัยอยู่ การไม่ถอดรองเท้ามันทำให้ฉันรู้ว่าคนที่จะเข้ามานี่ไม่ใช่ลุงอำพลแน่นอน

หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ฉันก้าวเข้าไปใกล้ๆประตูจากนั้นก็ส่องไปที่ตาแมว มันไม่มีใครอยู่ข้างนอกเลย

ใครกันที่เดินขึ้นมาหรือว่าจะเป็นพวกคนงานข้างล่าง...

ปึง!ปึง!ปึง! เสียงทุบประตูรัวๆ ฉันส่องตาแมวอีกครั้งก็เจอลุงอาคมยืนอยู่ ฉันจำเขาได้ ฉันเคยเจอเขาเวลาที่คุณป๋ามาที่เกาะลุงอาคมจะมาเล่นกับลุงอำพลเสมอ ส่วนคุณป๋าฉันไม่ได้เจอเขานานแล้ว

เวลาที่เขามาฉันจะหลบหน้าและไม่ลงไปวุ่นวายอีกเลย

ฉันยื่นมือไปเลื่อนกลอนประตู พอทำเสร็จประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ชายร่างกำยำในชุดสูทเข้ามาประชิดร่างกายผอมบางของฉันอย่างรวดเร็ว จนหลังติดผนัง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันไม่ทันตั้งตัว

"จะ...จะทำอะไรคะ!"

"แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ ทานตะวัน"