A episode ที่2
1200 คำ
Friend relations
เพื่อน สำ พันธุ์
A episode ที่ 1
โดย GINOICHI
“คิงส์ บีบปริมเองนะ”
“คิงส์เลือกเอง”
มือขาวซีดกำแน่น พรางนึกถึงสาวอีกคน ที่เป็นตัวปัญหา
หากเทียบกันตามตรง ทางถานะเธอกับ
เอวา ห่างชั้นกันหลายขุม
หากเทียบกันด้วยความรู้สึก ข้อนี้ เธอเข้าไปในใจของณภัทร ได้ลึกกว่าอีกคนแน่
เพราะงั้น จึงไม่อยากนั่งรอ เป็นแขกในงาน เธอจะเปลี่ยนที่ตรงนั้น ให้เป็นของเธอ
เอวา เดินเลาะเรียบมาตามถนน นับเป็นความโชคดี ที่จุดที่เกิดเรื่องเป็นแหล่งชุมชน คนร่างเล็กจึงเดินไปเรื่อย รู้ตัวอีกที รถทางบ้านที่เรียกไป ก็มารออยู่ก่อนแล้ว
ไม่ต่างจากณภัทร ที่เหลือบตามองเธออยู่ตลอดเวลา หลังจากส่งปริมกมลแล้ว ชายหนุ่มยังมีแก่ใจวนรถกลับมาหา ถึงแม้จะไม่ชอบอีกฝ่ายแค่ไหน ก็ไม่อาจทิ้งเธอใว้ได้อยู่ดี
ความสัมพันธ์ของเขา และเธอ มันก็เป็นแบบนี้เเบบนี้ ต่อให้รังเกียจกันแค่ไหน ก็ต้องมีอีกฝ่ายใว้ ข้อนี้ ทั้งเขา และเธอ ก็รู้ดีไม่ต่างกัน
มือหนาจุดบุหรี่สูบอัดเข้าปอดอยู่เงียบๆ รอจนร่างเพรียวบางก้าวขึ้นรถออกไป
‘อวดดี’ เสียงขรึมบ่นพึมพำ ก่อนที่รถยนต์คันหรู จะแล่นตามออกไป ทิ้งเวลา ห่างกันไม่นาน ราวกับตัวเขาเอง รออยู่เพื่อทำ
แบบนี้
เช้าของอีกวัน บ้าน เดชดำรงค์กุล
รถสปอร์ตสีดำคันหรูขับเจ้ามาจอดที่เดิมทุกวัน ต่างแค่เพียง คนที่เคยนั่งรอ วันนี้ กับมาก้มๆ เงยๆ อยู่แถวโรงรถ
ณภัทรหนังตากระตุก ดูจากปฏิกิริยา
เอวา เธอคงยังโกรธกับเรื่องเมื่อวาน ทั้งที่ตัวเองไม่ได้ขับรถมานาน ถึงได้พาลไปยืนอวดดีอยู่ตรงนั้น
ร่างสูงหมุนกายออกจากที่ตั้งใจจะเดินเข้าบ้าน เปลี่ยนเป้าหมายเป็นโรงจอดรถ ไม่รอให้เธออ้าปากด่า มือหนา ออกแรงฉุดรั้งจนคนร่างเล็ก จนเสียหลัก ล้มคมำ
“อ้ะ!” เสียงหวานครางแผ่ว เมื่อหัวเข่ากระแทกลงพื้น ไม่นับข้อเท้า ที่ดูจะบวมมากโข หลังจากเหตุการณ์นี้
ณภัทร จิ๊ ปาก ไม่สนใจคนเจ็บตรงหน้า ดวงตาคมหลุบมองเวลา ที่ดูจะสายไม่น้อยอย่างหงุดหงิด
การเร่งเร้าที่ไม่มีถ้อยคำกดดันถูกดำเนินไปแบบนั้น จนเอวา เป็นฝ่ายยอมแพ้ เธอกัดฟันลุก หอบเอาร่างกาย ที่บาดเจ็บจากการกระทำของเขาไปขึ้นรถแบบลวกๆ
มหาวิทยาลัย KVS
"เลิกกี่โมง" เสียงขรึม ถามออกมา พร้อมด้วยแววตาเย็นชาปรายมามอง นับเป็นประโยคแรกตั้งแต่ขึ้นรถมา ที่อีกคนใช้เพื่อสนธนากับเธอ
เอวา พ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่ตอบคำถามก่อนหน้า ทำเพียงเอื้อมไปคว้ากระเป๋าเตรียมเปิดประตูลงรถ
ณภัทร ขบกรามแน่น กับท่าทางที่อีกฝ่ายทำ
แม้จะไม่ชอบใจเธอนัก แต่บางเรื่อง ไม่อยากพูด ก็ต้องพูด
"อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่"
"อย่าทำเหมือนไม่รู้ ว่าดิ้นรนไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ใช่ฉัน ก็มีคนอื่น ที่พ่อแม่เธอเตรียมสรรหามากองใว้ให้"
มุมปากหยักยกขึ้นยิ้มบางๆ และเอวา ก็ดูออก สำหรับคนอื่น คงเป็นยิ้มที่จริงใจ เเต่กับเธอ มันคือการ ยิ้มดูแคลนดีๆนี่เอง
"อย่างน้อยก็เพื่อนกัน รักษาน้ำใจเราบ้าง"
"ถ้าทำไม่ได้ ก็ไม่ต้องมารับ มาส่ง"
"ว่ากันตามจริง เราไม่ได้ขอ"
“ถ้านายไม่พอใจ ทำไมไม่ขัด ไม่ใช่มาพาลกดดันเหมือนเราเป็นคนผิด”
เสียงหวานนิ่งเอ่ยราบเรียบพร้อมกับเปิดประตูลงจากรถคันหรู ณภัทร ทุบกำปั้นลงบนพวงมาลัยขนาดใหญ่ระบายอารมณ์หงุดหงิดที่ประทุเต็มอก
"อยากมาตายหล่ะ"
"ทำหน้าอย่างกับกินข้าวบูด ใครจะอยากมา"
เสียงล้อบดถนนดังสนั่นตามหลังมาติดๆ เรียกสายตาให้คนที่เพิ่งเดินออกมา เอวาหันกับไปมองพร้อมกับส่ายหัว
‘ถ้าหงุดหงิดขนาดนั้น จะฝืนใจตัวเองทำไม’
คำถามที่เธอเอง ก็อยากรู้คำตอบ
ตึกบริหารธุรกิจ
ร่างสูงใหญ่ ของณภัทรเดินตรงเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่ผิดแปลกไปจากทุกวัน ต่างเพียงแค่คนสนิทกันมันมองออก ว่าณภัทร กำลังโคตรหงุดหงิด
"แดกรังแตนที่ไหนมา"
ศิระ ถามเสียงเรียบ แม้ในใจจะพอเดาออก ว่าคงไม่มีใครนอกจากคนสวยหนึ่งเดียวในกลุ่ม
เอวา
"รู้แล้วยังถามเพื่อ?" ณภัทรเลิกคิ้ว
"อะไรกับมันนักวะ มันกับมึงต่างกันตรงไหน ทำยังกลับมันขอร้องกราบกรานให้มึงมารักมัน"
"กูเห็นก็มีแต่มึงนี่แหละ ที่วอแวจะไปรับไปส่งไม่เห็นมันจะอะไรกับมึง"
ณภัทร หนังตากระตุก ยกเท้าถีบเก้าอี้นวมจนศิระลอยหวือ
"พูดไปทั่ว ไปไกลตีนกู!"
ศิระยิ้มแหย
“กูพูดความจริง ก็เสือกระคายหู ไม่พูดมึงก็ไม่ดู ไม่เห็น ระวังเถอะ มันทนไม่ไหว มันจะแกล้งบ้าฉีกอกมึงสักวัน’
คนพึ่งโดนถีบด่าตามหลัง ไม่ทันได้มองว่าสีหน้าคนถูกด่า บัดนี้เปลี่ยนไปแค่ไหน
ณภัทร ยิ้มมุมปาก
บอกว่าฟ้าผ่าลงมากลางหัว ยังหน้าเชื่อกว่า พูดว่าเอวา จะโกรธเคืองเขา
ทำไมเขาจะจะไม่รู้ ว่าเอวา เกลียดเขาไม่ได้ เหมือนที่เขา ก็รักเธอไม่ได้เช่นกัน
เอวา นั่งมองสายฝนที่ตกลงมาปรอยๆ ด้วยความรู้สึกอึดอัด
เธอรัก ณภัทร ขณะที่เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ ตั้งแต่ไหนแต่ไร เธอมีแค่เขาคนเดียว ณภัทร เป็นเพื่อนเพียงคนแรก และเป็นคนที่เธอ มองว่าพิเศษเสมอถึงแม้ว่าเขาจะคิดต่าง ซ้ำยังชิงชังเธอยิ่งกว่าอะไร แค่ชื่อเล่น เธอยังไม่มีสิทธิ์ได้เรียก
(อยู่ตรงไหน)
เอวาหลุบตามองหน้าจอมือถือ นิ่งๆ เมื่อเห็นเป็นเขา ดวงตากลมโต ก็กระตุกสั่นไหว มือขาวเรียว ยัดมือถือกลับเข้าที่ไม่สนใจมันอีก
‘ไม่อยากไปเจอ ไม่อยากมองหน้า ไม่อยากต้องไม่อยู่ในสถานการณ์บ้าๆ ที่เขาสรรหา มาต้อนรับเธอทุกวัน
ณภัทร ขมวดคิ้วมุ่น มองหน้าจอ ที่ไม่ได้รับการอ่านเกิน20นาที ใบหน้าหล่อนิ่ง เริ่มเคร่งขรึม
เมื่อก่อน เอวา จะตอบแชทเขาทันที แต่มาเดี๋ยวนี้ แชทที่ส่งไป มันหนักขวา
แล้วมัน ดันหนักอยู่ฝั่งกูด้วย!
“ไอ้ศิ เอาโทรศัพท์มึงมายืม” เสียงขรึมเอ่ยเย็นเยียบจนศิระ ที่กำลัง เล่นเกมอย่างเข้าขา มีอาการหัวร้อน
“ไรวะ?”
“ของมึงก็มี”
เสียงบ่นนำมาก่อน ขณะที่เจ้าตัว พึ่งจะลากสายตาขึ้นมอง เมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งของเพื่อนรัก คำพูดเมื่อครู่ก็ถูกกลืนหายในรำคอ
“คุยกันดีๆก็ได้ เอาไปๆ ที่จริง กูไม่ชอบเล่น เท่าไรหลอก “ ศิระยิ้มแหย
- ผู้เขียน
